ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΨΕΥΔΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

  ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΨΕΥΔΟΥΣ ΚΑΙ  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

TΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ "ΕΥΤΟΠΙΑ" ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΥΠΟΥ ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΑΚΟΛΟΘΟΥΝ , ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΙΣ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ....

Το κείμενο βασίζεται σε ομιλία του Δημητρόπουλου Κ., που πραγματοποιήθηκε την Πρωταπριλιά του τρέχοντος έτους στα Ιωάννινα, από την Κίνηση Πολιτών «Ευτοπία» και με γενικό τίτλο: Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής και άλλες ιστορίες ψεύδους και προπαγάνδας.

Η ομιλία αφιερώθηκε στην επέτειο έναρξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Κυπριών, για Αυτοδιάθεση – Ένωση.

ΟΘΩΜΑΝΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ  Ή ΚΕΜΑΛΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Ο αντικοινωνικός ρόλος των παρασιτικών ψευδο-ελίτ

Στον δάσκαλό μου, Νεοκλή Σαρρή.

«Η Ιστορία είναι το όχημα του ρατσισμού»  (Λιάκος Αντώνιος (πανεπιστημιακός), ειδήσεις ΝΕΤ, 14/3/2013, 21:00)

 «Πολλά ήταν τα ψέματα 
που είπαμε ως εδώ
ας πούμε και μια αλήθεια 
κι ας πέσει στο γιαλό»

(Σημαία από νάϋλον, Σαββόπουλος Διονύσης)

Ζούμε σε μια δύσκολη και σκοτεινή εποχή. Βιώνουμε μια μεγάλη κρίση που δεν περιορίζεται στην οικονομία. Στον τομέα του πολιτισμού εκδηλώνεται με την προβολή θεμάτων και θεαμάτων που σχετίζονται με την εξιδανίκευση της τυραννίας. Κάποιοι επιζητούν να μας γυρίσουν στο μεσαίωνα.

Πριν από χρόνια και για καιρό, γινόμασταν μάρτυρες μιας προσπάθειας αγιοποίησης του Μουσταφά Κεμάλ. Αυτού που στην ιστορία είναι γνωστός ως ο σφαγέας των λαών της Μικράς Ασίας. Του ανθρώπου δηλαδή που, η προφορά του ονόματός του και μόνον, προκαλεί ακόμα και σήμερα την αποστροφή, από συμπατριώτες μας, αλλά και Αρμενίους, Ασσυρίους, Λαζούς, Κούρδους, Τσερκέζους, Άραβες κλπ. Πρόκειται για εκείνον που έγινε αφορμή να αναφωνήσει ο, γνωστός επίσης, Αδόλφος: «ποιος θυμάται σήμερα την εξολόθρευση των Αρμενίων» …

Σήμερα, στην Άγκυρα δεν κυβερνούν πια οι άνθρωποι του στρατού. Οι λεγόμενοι σεκουλαριστές βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα και στο πολιτικό προσκήνιο βρίσκονται οι λάϊτ ισλαμιστές. Οι εδώ φίλοι του Κεμάλ μεταλλάχθηκαν και τα διάσπαρτα απομεινάρια της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανασκίρτησαν. 

ΜΙΚΡΟΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΑ: ΟΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΟΜΕΝΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

Κάποιοι συμπολίτες μας – εννοώ άτομα που μας ενώνει η κοινή υπηκοότητα, θεωρούν ότι βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, εντασσόμενοι εν πολλοίς, στην «κυβερνώσα ελίτ». Κοινωνικά ανήκουν στα μεσαία και ανώτερα στρώματα του πληθυσμού και τυπικά, κατέχουν ένα υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Ισχυρίζονται ότι βρίσκονται εκτός εξουσίας και μάλιστα τοποθετούν τον εαυτό τους στον αντίποδά της. Προτιμούν να απασχολούνται στο ελληνικό Δημόσιο, ώστε να εξασφαλίζουν ισόβια ασυλία, σίτιση από τον κρατικό κορβανά και μερίδιο στην γραφειοκρατία. Τους απαντάμε στην εκπαίδευση (ιδίως στην τριτοβάθμια), στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ως δημοσιογράφους ή στελέχη, ακόμα και ως ιδιοκτήτες), σε παραγωγές πολιτιστικών στοιχείων (σαν θεατράρχες, οργανωτές καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, παραγωγούς, χορηγούς, μέλη καλλιτεχνικών σχημάτων), στα ανώτερα κλιμάκια του κράτους και τις διάφορες υπηρεσίες του (ως κυβερνητικούς παράγοντες, σύμβουλους, στελέχη αλλά και υπάλληλους). Μπορεί να βρίσκονται και στην «ιδιωτική» σφαίρα της οικονομίας ως επιχειρηματίες και εργολάβοι – συνδεδεμένοι πάντα με τα έργα του απαραίτητου Δημοσίου – διευθυντές επιχειρήσεων κλπ. Όμως είναι πάντα θιασώτες των ομογάλακτών τους, αντιπολιτευόμενων εξουσιαστών. Κυρίαρχο μέλημά όλων τους είναι ο έλεγχος της (μη) παραγωγής ιδεών.

Ενώ όλοι οι παραπάνω ισχυρίζονται και συμπεριφέρονται ως οι μονίμως διωκόμενοι από το σύστημα, αλλά και οι αληθινοί φίλοι του λαού, οι συγκεκριμένες επαγγελματικές ενασχολήσεις τους, η ελιτίστικη πορεία τους και η εν γένει κοινωνικοπολιτική συμπεριφορά τους, τούς κατατάσσουν στο κομμάτι της εξουσίας. Και μάλιστα στην κατασταλτική εξουσία που επιδιώκει την ποδηγέτηση της ελεύθερης βούλησης και την διαστροφή του παρελθόντος.

Τα άτομα της συγκεκριμένης ψευδο-ελίτ, αυτοχαρακτηρίζονται ως προοδευτικοί, τείνουν προς ορισμένους πολιτικούς χώρους, αλλά θα ήταν άδικο να μην τους αναγνωρίσουμε και τη διασπορά τους σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, του οικονομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Είναι ένα είδος ανασφαλών μεσσιανιστών που διακατέχεται από έντονο ιεραποστολικό ζήλο. Στην απολυτότητα, τη σφοδρότητα και τη φαιδρότητά τους, συγκρίνονται μόνον με τους διαβόητους ταλιμπάν. Ζουν σε έναν δικό τους, ιδιαίτερο κόσμο, απορώντας για τη μάζα που αγνοεί τις ιδέες τους και κυρίως που δεν συμμορφώνεται «προς τας υποδείξεις» των. Η νοοτροπία αυτής της ελίτ, είναι καθαρά ολοκληρωτική και απαξιωτική για το διαφορετικό ή εχθρική, υβριστική και βίαιη για ότι δεν υποτάσσεται. Το οξύμωρο στην υπόθεση είναι το γεγονός ότι, έμμεσα ή άμεσα, υιοθετούν – ελιτίστικα πάντα - τη μαρξιστική σκέψη ή πρακτική, αλλά ο κοινωνικός χώρος που, εν τέλει, αντιπαλεύουν είναι τα μεσαία και χαμηλά λαϊκά στρώματα.

Θεωρητικά βρίσκονται στον αντίποδα του φασισμού, μα πέρα από την τετριμμένη ορολογία των λόγων τους, συμπεριφέρονται ως τέλειοι, παρενδυμικοί φασίστες. Οπαδοί της ομοιότητας των άλλων, μα εχθροί της ισότητας των όλων. Όταν κάπου – κάποτε εκδηλώνεται κάποια αντίσταση στην κοινωνία ή έστω εκφράζεται μια άλλη γνώμη, τότε ο αυταρχισμός είναι η απάντηση και οι ειρωνείες γρήγορα δίνουν τη θέση τους στην ψυχολογική βία των ειδικών ομάδων κρούσης.

Βασιζόμενοι στη θολούρα μιας κατά παραγγελία παγκοσμιοποίησης και μιας νέας μορφής ξενομανίας που ονομάζεται πολύ-πολιτισμός, επιχειρούν την ολοκληρωτική διαστρέβλωση της ιστορίας μας. Έχοντας υιοθετήσει τα φώτα της Εσπερίας, εννοούν να εφαρμόσουν την αρχή της «καταγγελίας της κατεστημένης πραγματικότητας» (Μαρκούζε Χέμπερτ), χωρίς να ενδιαφέρονται να εξετάσουν την ουσία αυτής της πραγματικότητας. Στην προσπάθειά τους να εφαρμόσουν αρχές που δεν κατανοούν στο σύνολό τους, περιορίζουν χρονικά την Ιστορία μας, διαστρεβλώνουν βασικά στοιχεία της, αλλάζουν κατά το δοκούν τη σημασία των πηγών, αμφισβητούν την έννοια της Πατρίδας, την εγκυρότητα της Εθνικής Συναίνεσης και «διαπαιδαγωγούν» στηριζόμενοι στην απάτη. Υπόσχονται στους εαυτούς τους ότι θα διαρρήξουν τα «μέσα κυριαρχίας» και «διαπαιδαγώγησης» (Μαρκούζε Χέρμπερτ). Δεν είναι δημιουργοί αλλά ένα από τα μεγάλα προβλήματά τους είναι και η έλλειψη αφομοιωτικής κρίσης της ξένης γνώσης και πραγματικής αγάπης προς την ταυτότητά τους. Αναπαράγουν για παράδειγμα, τσιτάτα υπέρ των λαϊκών παραδόσεων, αλλά πρακτικά είναι ενάντιοι στο σύνολο της παράδοσης ή της μουσικής ή της γλώσσας του λαού τους και υπέρ των παραδόσεων ή των μουσικών ή της γλώσσας άλλων λαών.

Οι φίλοι των καταπιεστών και του μεσαίωνα, καλύπτονται πίσω από προοδευτικές προσόψεις. Κατανοούν πως, οι ίδιοι έχουν φτάσει σε υψηλές κοινωνικές θέσεις, όχι γιατί είναι αγωνιστές της ζωής, αλλά λόγω της πλήρους και παραδοσιακής εμπέδωσης του ραγιαδισμού και εφαρμογής του σε κάθε σταθμό του βίου τους. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι στην περίπτωσή τους ισχύει θεωρία της κυκλοφορίας των ελίτ. Αν δεν έχουν βιολογική σχέση με τους εθελόδουλους όλων των εποχών, ασφαλώς και εκφράζουν σύγχρονες εκφυλιστικές τάσεις, εισερχόμενοι εθελοντικά σε αυτή την κατηγορία.

Οι αρνητές της Ελευθερίας, αναπολούν την «παλιά καλή εποχή», υποσκάπτουν, ευτελίζουν και αποδομούν κάθε στοιχείο εθνικής ιδιαιτερότητας αναθεωρώντας «ετσιθελικά» την ιστορική πραγματικότητα. Η ανήθικη πορεία τους ολοκληρώνεται με το να διατυμπανίζουν πλέον πως, ο οσμανικός δεσποτισμός είναι το «ιδανικό πολίτευμα που εξασφαλίζει την αρμονική και ειρηνική διαβίωση πολλών εθνοτήτων» (Τενερί Αϊντίν, Η περί κράτους τουρκική παράδοση σήμερα). Θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε ότι, η δυναστική ελίτ, οι θλιβερές αυτές ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, εκπροσωπούν στον τόπο μας, τις δυνάμεις της «αντεπανάστασης» 

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΨΥΧΑΝΩΜΑΛΙΑ

Οι σύγχρονοι οραματιστές της παλινόρθωσής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τείνουν να ταυτιστούν με τη θεώρηση που έχουν τα μέλη της ίδιας της τουρκικής στρατο-γραφειοκρατίας: θεωρούν  προσβολή προς την «υπετροφική υπεροψία» τους (Σαρρής Νεοκλής, Προεπαναστατική Ελλάδα και Οσμανικό κράτος),την ύπαρξη κυρίαρχου ελληνικού κράτους. Δεν θα είναι δα και παράξενο όταν ακούμε ότι, είμαστε «αποσχιστές» ή «στασιαστές» ή απόγονοι «ληστών» και «ανταρτών» (Σαρρής Νεοκλής,Προεπαναστατική Ελλάδα και Οσμανικό κράτος) ή ακόμα καλύτερα «εθνικιστές»...  Ειδικά για τον τελευταίο χαρακτηρισμό, είναι σαφές ότι το περιεχόμενό του είναι φορτισμένο αρνητικά, ειδικά για κάθε τι που αφορά τον ελληνισμό και την αντίθεσή του προς την οθωμανική – τουρκική κυριαρχία. Αντιθέτως, η ίδια αυτή λέξη μπορεί να έχει και προοδευτικό χαρακτήρα, όταν για παράδειγμα, περιγράφεται το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ.  

 Οι ημέτεροι οθωμανολάγνοι – κεμαλοφασίστες, κινούνται στο ίδιο πλαίσιο που απλώνεται και η επίσημη τουρκική εξωτερική πολιτική. Όλοι οι υπόλοιποι, ως πρώην υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έχουμε το θράσος και τολμούμε να αναμετρηθούμε – έστω και ψιθυρίζοντας πια - με τους ισχυρούς. Για τους ιδιώτες προοδευτικούς οπαδούς του μεσαίωνα, οι «ραγιάδες ρωμιοί», δεν παραδεχόμαστε πως είμαστε οι μικροί και αδύνατοι μπροστά σε μια μεγάλη και ισχυρή Τουρκία. Προσέξτε· γι’ αυτούς τους ιδιώτες, δεν έχουμε δικαίωμα να αυτοαποκαλούμαστε με το εθνικό μας όνομα, αλλά με την ιδιότητα που μας υποχρέωσαν να έχουμε κατά την περίοδο της κατάκτησης. Ο Έλληνας είναι υπό διωγμόν, μόνο και μόνο επειδή επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται ως τέτοιος.

Δεν πρόκειται για δυσαρεστημένους διανοούμενους που φροντίζουν με τον αγώνα τους για την φιλία των λαών, την βελτίωση της κατάστασης των ευπαθών κοινωνικών ομάδων ή έστω, την εφαρμογή θεωριών ανατροπής πολιτικοοικονομικών κατεστημένων (Μαχάζκι Βασλάβ, Ο διανοούμενος εργάτης).  Φρονώ πως, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις πραγματικές τους προθέσεις στην ανθρώπινη ματαιοδοξία, αλλά και την αντικοινωνική διαπαιδαγώγησή τους ή ακόμα στην μη ομαλή τους ένταξη – σε παλαιότερες εποχές – στην ελληνική κοινωνία.

Γερμανική λιθογραφία (μέσα 19^ου αι.): Στη μέση εικονίζεται ο σουλτάνος που με υψωμένο το σπαθί του καθοδηγεί τα στίφη του στις σφαγές εναντίον των ραγιάδων. Ο εγγλέζος αξιωματούχος υποθάλπει τα εγκληματικά ένστικτα και ο εκπρόσωπος της Αυστρίας, παρατηρεί… (Ρούσου Γεωργίου, Νεώτερη ιστορία του ελληνικού έθνους)

ΑΛΗΤΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τα εθνικά ζητήματα δεν μπορούν να ειδωθούν ξέχωρα από τα κοινωνικά. Οι ψευδο-ελίτ  υπερεκτιμούν τα κοινωνικά προβλήματα. Αναδεικνύουν και τα εκμεταλλεύονται με τρόπο που να μην επηρεάζονται τα συμφέροντά τους.  Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε μια συνεχή και συστηματική υποβάθμιση και προσβολή, ακόμα και της ίδιας της λέξης, έθνος. Οφείλουμε να πεισθούμε ότι το έθνος είναι κατασκεύασμα το κράτους ή του καπιταλισμού. Οι συγκεκριμένες αστειότητες αναδεικνύουν από την μια την απουσία της «αυτόχθονης εθνικής προβληματικής» (Χαραλαμπίδης Μιχάλης, Εθνικά ζητήματα), αλλά και αποκρύβουν από την άλλη πλευρά το ηθικό και πνευματικό επίπεδο των εκφραστών τους. 

Σε τέτοιο περιβάλλον το πλαίσιο δεν είναι παράξενη και η καλλιέργεια «νέων» ψευδών σχημάτων: αυτών της συνύπαρξης και συνεργασίας Ελλήνων και Τούρκων ή Ραγιάδων και Οσμανών ή Μουσουλμάνων και μη Μουσουλμάνων. Οι εποχές στις οποίες αναφέρονται οι μονίμως αντιπολιτευόμενοι εξουσιαστές, δεν έχουν – σύμφωνα με τους ίδιους - εντάσεις, ρατσισμό και κυρίως κράτος ελληνικό και ελληνικό εθνικισμό…

Η «παλιά καλή εποχή» των Οθωμανολάγνων - Κεμαλιστών, τα είχε όλα: Ανοιχτές κοινωνίες με πολυεθνικό, πολυγλωσσικό και πολυθρησκευτικό χαρακτήρα. Άρα «ιδανικές» για να εξυπηρετήσουν ταυτόχρονα και τις ιδεοληψίες της Εσπερίας του σήμερα. Και πότε ήταν αυτές οι ιδανικές κοινωνίες; Μα κατά τη διάρκεια της ιδεατές «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», τότε που επικρατούσε η ανεκτικότητα και ο αλληλοσεβασμός!  Τότε που οι οποιεσδήποτε αυθαιρεσίες οφείλονταν σε μεμονωμένους κρατικούς υπαλλήλους και όχι στις παρασιτικές και ληστρικές οθωμανικές δομές!

Καλύτερα όμως είναι να ανατρέξουμε στις πηγές και στη λαϊκή μνήμη και ας επαναφέρουμε στην επιφάνεια μερικά από τα θαυμαστά στοιχεία της ζωής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία:

1.    Δύο ήταν οι κύριες τάξεις, οι εξουσιαστές και οι εξουσιαζόμενοι ή αλλιώς οι κυρίαρχοι και οι κυριαρχούμενοι. Πολύ απλά ήταν μουσουλμάνοι οι πρώτοι, χριστιανοί οι δεύτεροι.

2.    Το κράτος ενσαρκώνεται από τη στρατο-γραφειοκρατία, δηλαδή τους στρατιωτικούς και τους χωροφύλακες αλλά και τους θεολόγους, τους γραφιάδες κλπ. Ποιοι είχαν δικαίωμα να πλαισιώσουν αυτή την τάξη; Μόνον οι μουσουλμάνοι!

3.    Οι χριστιανοί δεν είχαν καμία πρόσβαση στην πραγματική εξουσία – μόνον οι μουσουλμάνοι τη νέμονταν, μέσω της στρατο-γραφειοκρατίας. Σε μερικά αξιώματα επιτρέπονταν να ανέρχονται και μη μουσουλμάνοι. Η θέση τους αλλά και η ίδια η ζωή τους εξαρτιόνταν από την ανοχή που έδειχναν όχι μόνον οι προϊστάμενες αρχές τους, αλλά και ο οποιοσδήποτε μουσουλμάνος. Σε κάθε περίπτωση ήταν συνεργάτες του κατακτητή, αλλά για τους τελευταίους ήταν πάντα ο «άπιστος».

4.    Ποιο ήταν το κοινό από όπου αντλούνταν η φορολογία; Όλοι οι υπήκοοι. Με μια μόνον διαφορά: Οι μουσουλμάνοι φορολογούνταν σαφώς λιγότερο από τους χριστιανούς, ενώ τα μέλη της στρατο-γραφειοκρατίας απαλλάσσονταν από κάθε είδους φόρο. Τα φορολογικά έσοδα κατευθύνονται κυρίως για την κάλυψη των στρατιωτικών αναγκών. Η καταστολή των επαναστάσεων είχε αποκλειστικό αντικείμενο την ακεραιότητα της κρατικής εξουσίας μέσω και της επαν-είσπραξης των φόρων.

5.    Από την περίοδο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και έως το 1839, την είσπραξη των φορολογικών εξόδων αναλαμβάνουν ιδιώτες. Οι στρατιωτικοί παραγκωνίζονται και από την παραχώρηση τιμαρίων. Στην πραγματικότητα και για τις δύο περιπτώσεις γίνεται εκμίσθωση φορολογικών εσόδων – πλουτοπαραγωγικών πηγών -  με συνέπεια ο ιδιώτης να επιζητεί κέρδος κατά το δοκούν. Παράλληλα ο ιδιώτης, διαιρούσε και υπενοικίαζε τα κομμάτια του κτήματός του.  Στην κατηγορία των υπο-ενοικιαστών ανήκουν και οι λεγόμενοι κοτζαμπάσηδες οι οποίοι είχαν ως αποστολή την κατανομή των φόρων. Τον ρόλο αυτό έπαιξαν και Χριστιανοί, οι οποίοι πολλές φορές δεν υποστήριξαν την κοινότητά τους.

6.    Η γη ανήκει κατά κύριο λόγο στους μουσουλμάνους.  Οι λίγοι (μουσουλμάνοι), έχουν στην κατοχή τους το μεγαλύτερο κομμάτι της γης. Οι παραγωγοί είναι κυρίως οι μη μουσουλμάνοι.

7.    Τα παιδιά των χριστιανών, ήταν δυνατόν να απαχθούν από την οικογενειακή στέγη, να εξισλαμιστούν και να ενταχθούν στους κούλ του σουλτάνου. Τα παιδιά των μουσουλμάνων δεν διέτρεχαν τέτοιο κίνδυνο. Οι αρπαχθέντες - ντεβσιρμέ, μετά την «εκπαίδευσή» τους, «πλειοδοτούν σε σκληρότητα και φανατισμό» (Σαρρής Νεοκλής, Οσμανική πραγματικότητα).

8.    Απέναντι στις αρχές, ο τελευταίος των μουσουλμάνων είναι ανώτερος από τον ισχυρότερο των χριστιανών. Η ζωή των ραγιάδων είχε αξία μόνον όσο ωφελούνταν το οσμανικό κράτος από αυτή.

Ο τηλεοπτικός ολοκληρωτισμός που επικρατεί στην σύγχρονη Ελλάδα, διαστρεβλώνει τις συνειδήσεις των πολιτών και επιβάλει την τηλεκρατία εις βάρος της Δημοκρατίας, της Ιστορίας και εν τέλει, εις βάρος του ίδιου του ελληνισμού. Δεν χρειάζεται η βοήθεια της τηλεκρατίας για να μάθουμε Ανατρέχοντας στις πηγές και στη ζώσα μνήμη είναι δυνατόν να «θυμηθούμε» μερικές λεπτομέρειες από την καθημερινή ζωή των ραγιάδων:

1.         Δεν είχαν το δικαίωμα να ντύνονται ή να κουρεύονται με όποιον τρόπο ήθελαν και η εμφάνισή τους θα έπρεπε να διαφέρει από αυτή των μουσουλμάνων.

2.          Δεν είχαν το δικαίωμα να εκδηλώνουν δημόσια τα θρησκευτικά τους πιστεύω, ακόμα και να μην ψέλνουν «υψηλόφωνα», μέσα στις εκκλησίες.

3.         Ήταν υπόχρεοι να εκτελούν αγγαρείες, σε οποιοδήποτε είδους δουλειά και για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα διέταζε το οσμανικό κράτος.

Για να μην μείνουν παραπονεμένοι οι φανατικοί του κεμαλικού φασισμού και ρατσισμού, σε  όλα τα παραπάνω μπορούμε να προσθέσουμε και το εξής: ενώ κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, οι κυρίαρχοι αρπάζουν από τους ραγιάδες (δηλ. τους Χριστιανούς), το υπερπροϊόν – όπως αυτό το ορίζουν οι εξουσιαστές – μετά τη δημιουργία του λεγόμενου τούρκικου κράτους του Μουσταφά Κεμάλ, ληστεύονται και τα μέσα παραγωγής.

Όταν οι Οσμανοί καταλύουν το βυζαντινό κράτος περιορίζονται στο να κυριαρχήσουν στην πολιτική εξουσία και αδιαφορούν για τον πολιτισμό των αυτοχθόνων. Είναι οι παρείσακτοι και γιαυτό το – ληστρικό - κράτος τους επικάθεται επί της κοινωνίας.  Η τουρκοφιλία κατά τον 14^ο και 15^ο αιώνα, είναι «το τελευταίο καταφύγιο της βυζαντινής αριστοκρατίας που φοβόταν μια πραγματική επανάσταση των χωρικών». Ένα τμήμα του πληθυσμού, υπερασπίζεται τα ταξικά του προνόμια, ακόμα και εις βάρος μια χιλιόχρονης παράδοσης, ιστορικής, θρησκευτικής, γλωσσικής, οικονομικής, ακόμα και κρατικής – ακόμα και ενάντια στην ίδια της την ύπαρξη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στην εποχή μας τμήματα των αρχόντων επιδιώκουν να επαναλάβουν την ιστορία. «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» (Μάρξ Κάρολος, Der 18te Brumaire des Louis Napoleon).

Η προσέγγιση της Τουρκίας, μετά το όνειδος της Μικράς Ασίας, γίνεται από την κυρίαρχη τάξη μέσω των εκπροσώπων της στην «οικονομία», την «πολιτική», την «εκπαίδευση», τον «πολιτισμό» κλπ και ενδυναμώνεται όταν κυριαρχούν στην κεντρική πολιτική σκηνή αδύναμες και αμόρφωτες ηγεσίες. Αναφερόμαστε σε μια τάξη, καθ’ όλα μεταπρατική και παρασιτική, σε όλα της τα επίπεδα και τις εκφάνσεις της. Απόλυτα και συνειδητά υπεύθυνη για την αφαίμαξη της χώρας, τον περιορισμό της κυριαρχίας της και κυρίως την αποεθνοποίησή της. Αυτή η τάξη που ποτέ δεν εξελίχθηκε σε «αστική», είναι βαθύτατα υποτελής. Αποτελείται από τους απογόνους των κοτζαμπάσιδων και των κάθε είδους συνεργατών του κατακτητή. Είναι οι σύγχρονοι οθωμανολάγνοι, αυτοί που ζουν αναπολώντας τις χάρες και τις χαρές της ζωής κατά τη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ο νεοραγιαδισμός που εκδηλώνεται άλλοτε με τη λατρεία προς τον Κεμάλ και άλλοτε με τη λαγνεία του Αλή, στοχεύει και στην αμφισβήτηση του πολιτιστικού πλούτου της εντόπιας κοινωνίας. Οι οθωμανολάγνοι σκοταδιστές και οι κεμαλιστές φασίστες που εννοούν να συνδιαχειρίζονται μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, εξυπηρετούν συμφέροντα που σκοπεύουν στην:

1.         βίαιη παρακμή του εθνικού πολιτιστικού στοιχείου και

2.         γελοιοποίηση του ηρωϊκού και αντιστασιακού παρελθόντος του λαού μας.

ΤΥΡΡΑΝΟ-ΛΑΓΝΕΙΑ

Οι αντιπολιτευόμενοι αντιεξουσιαστές, αλλάζουν τακτικά ονόματα. Καθ’ όλο το διάστημα του ελεύθερου κρατικού βίου, διαβιούν παρασιτικά και ληστρικά, καλύπτοντας τις πομπές τους πίσω από εκσυγχρονιστικές προβιές και την καλλιεργημένη από τους ίδιους, λήθη. Προσκολλημένοι στην εξυπηρέτηση των λογιών – λογιών τυραννιών, είναι οι αναίσχυντοι απολογητές της, ακόμα και των πιο αποκρουστικών μορφών της.

Ο παραλογισμός των ψευδοελίτ, τείνει σε ένα και μόνον στόχο, η κοινωνία των Ελλήνων οφείλει να μετατραπεί σε ένα συνονθύλευμα ραγιάδων, «ρουμ μιλιέτ». Να υποταχθεί, πλήρως και άνευ όρων στη βία και την απαιδευσία. Το αυτεξούσιο δεν πρέπει να υπάρχει, ούτε ως ανάμνηση. Το αδιανόητο και ο ευτελισμός πρέπει να γίνουν καθημερινότητα.  Εν τέλει, η διαπραγμάτευση με την τυραννία, ασφαλώς και θα δώσει τη θέση της στην (επαν)εγκαθίδρυσή της. Και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε(;)