" ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ EINAI ΣΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΜΠΑΝΙ "

17-11-2014 .Πορεία για την επέτειο  της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στα Γιάννενα.

 Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ήταν μία εξέγερση λαϊκή.Ήταν η κραυγή της ελληνικής νεολαίας και του δημοκρατικού κόσμου για την ρήξη με τις εντός και εκτός των συνόρων δυνάμεις που κρατούσαν τη χώρα δέσμια εξαρτήσεων . Ήταν η ιστορική ανάγκη για Αυτοδιάθεση της Ελλάδας και του λαού της μετά από πολύ καιρό που έδωσε τέτοια μαζικότητα στον αγώνα του Πολυτεχνείου . Σήμερα ο αγώνας για την απαγκίστρωση από τις πολιτικές, οικονομικές και κυρίως διανοητικές αλυσίδες με τις οποίες ξένες δυνάμεις και οι εγχώριοι συνεργάτες τους προσπαθούν να μας καθηλώσουν στο καθεστώς του εξαρτημένου περιφερειακού κράτους είναι ο αγώνας για την επαναφορά της Δημοκρατίας στην χώρα μας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου . Σήμερα η πύλη του Πολυτεχνείου βρίσκεται στην Κερύνεια και στην Κόμπανι .

                                                                                                    Ομάδα Πολιτών Ευτοπία 

                                                                                                                       Ιωάννινα 16-11-2014

Για την Αναγέννηση της Ελληνικής Υπαίθρου (Β' κύκλος συζητήσεων )

Με τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή και την κατάσταση στην πολιορκημένη από τους ισλαμοφασίστες  Κόμπανι να απαιτεί από εμάς να δείξουμε το ανθρωπιστικό μας πρόσωπο κάποια θέματα πήγαν πίσω ώστε να μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα την συλλογή ανθρωπιστικής βοήθειας για τον λαό της Κόμπανι . Με τα αγαθά της ανθρωπιστικής  βοήθεια που μαζεύτηκε με την συνδρομή πολλών συμπολιτών μας να βρίσκεται καθ' οδόν για Αθήνα και από εκεί για Κόμπανι μπορούμε να αναφερθούμε και σε άλλες δράσεις που έγιναν από την ομάδα μας στο κοντινό παρελθόν . 

Στις 8 Οκτωβρίου είχαμε οργανώσει τον δεύτερο κύκλο των συζητήσεων γύρω από το ζήτημα της Αναγέννησης της Ελληνικής Υπαίθρου με ομιλητές τους : 

                                Σωτήρης Γιολδάσης (παραγωγή και μεταποίηση σαλιγκαριών),

                                Γιάννης Καραγιάννης (οικονομολόγος και συγγραφέας) ,

                                Βασίλης Λαγός (πολιτικός μηχανικός) , 

                                Θανάσης Λίγκας (πτηνοτρόφος) και

                                Γιώργος Παπαμώκος (διδάκτορας Χημείας)

Την εκδήλωση συντόνιζε ο δημοσιογράφος Γιώργος Γκόντζος 

Από αριστερά προς τα δεξιά Γ.Καραγιάννης , Γ.Παπαμώκος , Θ.Λίγκας , Σ.Γιολδάσης , Β.Λαγός , Γ.Γκόντζος

Πολύ σύντομα θα ακολουθήσει ο τρίτος κύκλος συζητήσεων για την Αναγέννηση της Ελληνικής Υπαίθρου αφού υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από παραγωγούς αλλά και κατοίκους της περιοχής μας για το ζήτημα .  Παρακάτω ακολουθούν οι εισηγήσεις του δεύτερου κύκλου συζητήσεων , όποιος επιθυμεί 

σε αυτή τη διεύθυνση βρίσκεται και ο  Πρώτος κύκλος συζητήσεων για την Αναγέννηση της Ελληνικής Υπαίθρου  που διοργάνωσε η Ομάδα πολιτών Ευτοπία . 

Περίληψη Ομιλίας του Γιώργου Παπαμώκου 

Η  Ήπειρος  όπως  και  όλες  οι  περιφέρειες  της  Χώρας,  διαθέτει  ποιότητα ανθρώπινου δυναμικού, ποιότητα προϊόντων και πλεονέκτημα χώρου.Η  κακιστοκρατία  που  μας  διοίκησε  τόσα  χρόνια,  καταδίκασε  την  Ήπειρο  σεαπομόνωση  και την έστεψε πρωταθλήτρια φτώχειας στην Ευρώπη.Το  μοντέλο  διοίκησης  που  επιβάλλει  να  διοικούν  οι  κάκιστοι  τους ικανούς κατέρρευσε.Είναι  καιρός  οι  δυνάμεις  της  δημιουργίας,  της  παραγωγής,  της  γνώσης  να δραστηριοποιηθούν στον Ηπειρωτικό χώρο και να ανθίσουν.Η Χώρα μας και ο Τόπος μας διατηρεί ακόμη τα πλεονεκτήματά τους ακέραια.

Η Ήπειρος θα πρέπει να υιοθετήσει ένα νέο σχέδιο ανάπτυξης. Ένας από τους βασικούς άξονες αυτού του σχεδίου θα στηρίζεται στην πρωτογενή παραγωγή τηςκαι  θα  προτείνει  ένα  νέο  διατροφικό  πρότυπο   βασισμένο  στις δυνατότητές της, στη Γή της, στο ζωικό της κεφάλαιο, στην πανίδα και στη χλωρίδα της, στην παράδοση και στη νέα γνώση. Αλλά και στη νέα τεχνολογία που θα υποστηρίζει την πρωτογενή παραγωγή.  Δρ. Γ. Παπαμώκος

Εισήγηση του Σωτήρη Γιολδάση 

Η σαλιγκαροτροφία σήμερα

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αυξάνον ενδιαφέρον για την εκτροφή σαλιγκαριών στο πλαίσιο τόσο της ανάπτυξης νέων «καινοτόμων» επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, όσο και της αναζήτησης ενός επιπλέον εισοδήµατος. Είναι μια αγροτοκτηνοτροφικη δραστηριοτητα η οποια μεσω της προβολης της από τα ΜΜΕ και το διαδικτυο εχει αναδειχθει σε πολλα υποσχομενη  επενδυτικη ευκαιρια.

Η πρωτη αποπειρα εκτροφης σαλιγκαριων στην Ελλαδα ξεκινησε τη δεκαετια του ’80 χωρις όμως  να υπαρξει η αναμενομενη εξελιξη του κλαδου αυτου. Η ελλιπής γνώση των υποψήφιων σαλιγκαροτροφων  καθως και το ξηροθερµικό κλίµα της Ελλάδας που θεωρήθηκε ότι δεν ενδείκνυται γιατην εκτροφή αυτή, ηταν οι βασικοι λογοι στους οποιους αποδοθηκε η τοτε αποτυχια. Ως προτυπο μοναδας εκτροφης τοτε θεωρηθηκε το Ιταλικο μοντελο , εκτροφη ανοιχτου τυπου.

Η οικονομικη κριση της χωρας μας,  εφερε τη σαλιγκαροτροφια και παλι στο επικεντρο των «εξυπνων» επενδυσεων με μεγαλες αποδοσεις, μια δραστηριοτητα δυναμικη με τεραστιο ενδιαφερον και πανω απ’ όλα με σιγουρες αποδοσεις. Αυτή η εκ νεου προσεγγιση με βαση τη σιγουρη  παραγωγη,  την σιγουρη διαθεση του παραγομενου προιοντος με την σιγουρη και εξασφαλισμενη εκ των προτερων  οικονομικη αποδοση αποτελεσε για άλλη μια φορα πληγμα σε μια οντως πολλα υποσχομενη μορφη παραγωγης του πρωτογενους τομεα στη χωρα μας.

Ασχοληθηκαμε πολλοι με την σαλιγκαροτροφια σε μια κοινη προσπαθεια να ανταπεξελθουμε ο καθενας με τον τροπο του σε κοινα βιοποριστικα προβληματα που παρουσιαστηκαν  και επρεπε να αντιμετωπισουμε. Η ενασχοληση για πολλους από εμας με τον πρωτογεννη τομεα ηταν κατι πρωτογνωρο, κατι που αλλαξε πολλες από τις συνηθειες μας. Σιγα σιγα μεσα σε 2 με 3 χρονια τα εκτροφεια εφτασαν να ξεπερνουν τα 300 σε ολη την Ελλαδα. Στηριζομενοι ολοι στα μεγαλα λογια καποιων ειδικων περιμεναμε τη στιγμη που οι παραγωγες μας θα αυξανοταν και με τη σιγουρια της αυξανομενης ζητησης και διαθεσης των προιοντων μας θα εχουμε λυσει το οικονομικο μας προβλημα.

Εν ολιγις αυτή η στιγμη αργισε παρα πολύ και για πολλους δεν ηρθε καθολου. Καποια σιγουρα πραγματα αποδειχθηκαν πως μονο σιγουρα δεν ηταν και το αποτελεσμα ήταν  από τοσες μοναδες εκτροφης να παραμενουν ενεργες γυρω στις 100, πολλοι απογοητευμενοι, πολλα ονειρα γκρεμισμενα και ελπιδες ματαιες. Τι εφταιξε? Τι ισχυει πραγματικα? Τι είναι αληθεια και τι ψεμα σε ολο αυτό? Ας προσπαθισουμε να αναλυσουμε τα πραγματικα δεδομενα και να δωσουμε μια εικονα για τη σαλιγκαροτροφια σημερα.

Η εκτροφη σαλιγκαριων είναι μια νεα, δυναμικη δραστηριοτητα για την οποια υπαρχει τεραστιο ενδιαφερον αλλα και σημαντικο κενο τεχνογνωσιας στην Ελλαδα. Λεγοντας τεχνογνωσια ενοουμε τον τροπο και τη διαδικασια που απαιτειται για να φτασουμε στο επιθυμητο αποτελεσμα την παραγωγη. Εκει παρουσιαστηκαν καποιοι αυτοαποκαλουμενοι τεχνογνωστες που στηριζομενοι σε σιγουρη μεσω αυτων διαθεση του προιοντος προτεινε ο καθενας ένα δικο του τροπο εκτροφης και μια σειρα από δικες τους πατεντες και μυστικα για σιγουρη αποδοση. Ετσι ο εκτροφεας σιγουρος πια για την επιλογη του παυει να αναρωτιεται και να ψαχνει μονος του λυσεις στηριζομενος αποκλειστικα και μονο στα λεγομενα του συμβουλου του.

Κανεις δεν ανεφερε σημαντικα θεματα και προβληματα που θα αντιμετωπιζαμε στην πορεια και κανεις δεν ανελαβε την ευθυνη για τη λυση τους. Αυτό είναι και το σημειο που κανει τη διαφορα στον κάθε εκτροφεα για να συνεχισει η όχι τη δραστηριοτητα του. Πολλοι απογοητευτηκαν και τα παρατησαν και μερικοι μονο συνεχισαν. Συνεχισαν μονο αυτοι που πραγματικα τους αρεσε αυτό που εκαναν, αυτοι που συνηδητα ξεκινησαν αυτό το εγχειρημα και αυτοι που πιστεψαν πως είναι ικανοι να ανταπεξελθουν στις απαιτησεις αυτης της νεας δραστηριοτητας. Σημερα πλεον οσοι εκτροφεις εχουμε απομεινει ο καθενας γνωριζει πως μονο με δικη του πρωτοβουλια και κριση καταφερνει να φτασει τους στοχους του. Εχοντας περασει αρκετος καιρος πειραματισμου και αναζητησεων θεωρω πως τωρα ξεκινα μια σοβαρη και επαγγελματικη προσεγκιση στον τομεα της σαλιγκαροτροφειας στην Ελλαδα.

Εχοντας ως προτυπο χωρες όπως η Γαλλια , η Ιταλια και η Ισπανια αλλα και καποιες  χωρες της Λατινικης Αμερικης , Χιλη, Βραζιλια οι οποιες εχουν προχωρησει εδώ και πολλα χρονια σε εκτροφη και μεταποιηση του σαλιγκαριου θα δουμε αρκετα σημαντικα και ενδιαφεροντα στοιχεια που θα μας βοηθησουν να εξελιχθουμε και να ξεπερασουμε προβληματα και δυσκολιες. Στη σημερινη εποχη που το διαδυκτιο αποτελει σημαντικο βοηθημα επικοινωνιας  και η πληροφορια ταξιδευει αστραπιαια μεσα από αυτό δεν εχουμε παρα να το εκμεταλευτουμε . Μεσα από την παρατηρηση αυτή ας γινει  κατανοητο πως η σαλιγκαροτροφια αποτελει καινοτομια ως καλλιεργεια για τη χωρα μας, ενώ σε παγκοσμιο επιπεδο εχει ενταχθει στην πρωτογενη παραγωγη καποιων χωρων εδώ και αρκετα χρονια. Ας μην θεωρουμε πως ολοι περιμενουν εμας τους Ελληνες εκτροφεις. Η καταναλωση σαλιγκαριων στην χωρα μας δεν είναι τοσο σημαντικη ώστε ολες οι παραγωγες να αποροφηθουν στην εγχωρια αγορα και εδώ είναι ένα στοιχημα για εμας , να ενταξουμε το σαλιγκαρι στην Ελληνικη και Μεσογειακη διατροφικη συνηθεια του Ελληνα.

Πλεον ας κατανοησουμε πως ανταγωνιστες μας είναι συναδελφοι μας αλλων χωρων , μεγαλα εργοστασια μεταποιησης και συσκευασιας και ένα τεραστιο καρτελ εμπορων και διανομεων που εχει ως βαση το «Γαλλικο» σαλιγκαρι. Αυτή είναι η κατασταση που εχει να αντιμετωπισει ο κάθε εκτροφεας που ψαχνει να εξαγει την παραγωγη του. Ο Ελληνας εκτροφεας καλειται να ανταγωνιστει ένα ηδη καθιερωμενο προιον της διατροφικης συνηθειας καποιων λαων, τοσο σε ποιοτητα οσο και σε τιμη. Για να αποτελεσουμε κρικο σταθερο στην διακινηση και εμπορια των σαλιγκαριων παγκοσμιως θα πρεπει στην αρχη να συντονιστουμε και να εναρμονιστουμε με την ηδη υπαρχουσα κατασταση. Ένα μαθημα οικιακης οικονομιας είναι απαραιτητο. Θα πρεπει να παραγουμε ποιοτικο σαλιγκαρι με χαμηλο κοστος και να εκμεταλευτουμε ολες τις δυνατοτητες  μεταποιησης.

Μια μικρη φαρμα εκτροφης στη Γαλλια η οποια αποτελει προτυπο λειτουργει ως εξης. Ένα μερος της παραγωγης διατειθεται νοπο στην τοπικη και εγχωρια αγορα. Μια άλλη ποσοτητα μεταποιειται και διατειθεται συσκευασμενη, από τη βλεννα παραγονται αλοιφες και τα κελυφη ειτε πωλουνται προς γεμιση ειτε συνθλιβονται και χρησιμοποιουνται εκ νεου για την παρασκευη συμπληρωματος τροφης των σαλιγκαριων. Καποιες μοναδες λειτουργουν αποκλειστικα για την παρασκευη καλυντικων κρεμων και καποιες ακομη πιο εξελιγμενες παραγουν χαβιαρι . Οι δυνατοτητες περα από την εκτροφη με βαση το σαλιγκαρι είναι αρκετες και θα πρεπει να είναι γνωστες σε ολους. 

Ετσι γνωριζοντας ο κάθε εκτροφεας ότι οι επιλογες που εχει δεν είναι μονο η εκτροφη και η διαθεση νοπων σαλιγκαριων αλλα και μια γκαμα δραστηριοτητων περα από αυτό, είναι σε θεση να ασχοληθει, να εξελιξει την ασχολια του και να διαφοροποιηθει στο χωρο βαζοντας τη δικη του προσωπικη σφραγιδα. Αυτό αποτελει και την εννοια της καινοτομιας. Η εξελιξη ενος προιοντος είναι το στοιχημα. Είναι το εισητηριο για μια ηδη μεγαλη υπαρχουσα παγκοσμια αγορα. Η καινοτομια θα μας βοηθησει να διεκδικησουμε τη θεση μας όχι μονο σε τοπικο επιπεδο αλλα παγκοσμιο. Είναι η σφραγιδα της προσωπικης μας ποιοτητας ως ανθρωποι που αγαπαμε αυτό που κανουμε και δεν το θεωρουμε μονο δουλεια αλλα και τροπο και σταση ζωης.

Εισήγηση του Γιάννη Καραγιάννη 

«Η κτηνοτροφία στην Ήπειρο μετά Δωδώνης εποχή»

Η πιθανολογούμενη αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΩΔΩΝΗΣ και η πώληση των μετοχών των Ενώσεων ήταν, κατά την άποψη μου, μια αναμενόμενη εξέλιξη μετά το τραγικό ξεπούλημα της βιομηχανίας. Οι Ενώσεις εκ’ των πραγμάτων βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο και οδηγήθηκαν στην πώληση των μετοχών που κατείχαν, γιατί μια αύξηση ΜΚ θα τις οδηγούσε στην έξοδο. Διαχρονικά δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και έχουν τεράστιες ευθύνες, τόσο ως μικρομέτοχοι στα χρόνια του κρατικού χαρακτήρα της βιομηχανίας, όσο και στη φάση του ξεπουλήματος της. Έτσι, η ιστορική επιχείρηση πέρασε εξ ολοκλήρου στα χέρια της Strategic Initiatives (S.I), που σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» θα προχωρήσει σε μετεγκατάσταση της βιομηχανίας και σε αξιοποίηση των οικοπέδων της.

Είναι πολλές οι ευθύνες και όχι μόνο πολιτικές που οδήγησαν στο ξεπούλημα της ΔΩΔΩΝΗΣ. Δεν θέλω όμως να σταθώ σ’ αυτό. Θέλω να σταθώ στα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας που είναι οι Ηπειρώτες κτηνοτρόφοι. Οι 6.500 μικροί παραγωγοί- εισκομιστές γάλακτος της βιομηχανίας που παραμένουν απλήρωτοι για μήνες και αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Γιατί οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, μαζί με το υψηλό κόστος συντήρησης ζωικού κεφαλαίου, την υπέρ-φορολόγηση, τις δανειακές υποχρεώσεις, τη ρευστότητα και την καταστροφική κυβερνητική πολιτική, έχουν γίνει θηλιά στο λαιμό του κτηνοτροφικού κόσμου. Ήδη πολλοί κτηνοτρόφοι εγκαταλείπουν το επάγγελμα με ότι αυτό συνεπάγεται σε μια καθαρά κτηνοτροφική περιοχή, όπως είναι η Ήπειρος. Από το 2011- 2013 η αξία της ζωικής παραγωγής μειώθηκε κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες και της φυτικής κατά 9,5 μονάδες. Η ζώνη γάλακτος έχει διαταραχθεί και ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι για το ΠΟΠ της φέτας.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η πρόθεση της ΑΤΕ να πουλήσει τις μετοχές της Δωδώνης ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε στο πλευρό των κτηνοτρόφων, μίλησε για πολιτική λύση στο ζήτημα και κατέθεσε τη μόνη ρεαλιστική πρόταση εκείνη την εποχή που ήταν η πώληση των μετοχών, στην ονομαστική αξία, στον κτηνοτροφικό συνεταιρισμό των εισκομιστών γάλακτος της βιομηχανίας. Έτσι Ενώσεις και κτηνοτρόφοι θα προχωρούσανε στη λειτουργία της επιχείρησης σε συνεταιριστική βάση. Η πρόταση έγινε δεκτή από τους κτηνοτρόφους, αλλά τα σχέδια της  εσωτερικής τρόικας (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), των Ενώσεων και των τοπικών παραγόντων ήταν διαφορετικά και η βιομηχανία, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, ξεπουλήθηκε.

Η λέξη ξεπούλημα είναι επιεικής στην περίπτωση της Δωδώνης. Το εξευτελιστικό τίμημα που διαμορφώθηκε μετά από έναν διάτρητο διαγωνισμό, με πλειοδότες, χρεώστες της βιομηχανίας, χρήζει ασφαλώς εισαγγελικής παρέμβασης. Δεν υπάρχει οικονομοτεχνική μελέτη που να αναφέρει τίμημα λιγότερο των 120 εκ ευρώ, τουλάχιστον ισάξιο του εταιρικού τζίρου, συμπεριλαμβανομένου του ισχυρού brand name του προϊόντος στην παγκόσμια αγορά. Αλήθεια πόσο έχουν εκτιμηθεί τα οικόπεδα της βιομηχανίας που ενδέχεται να αξιοποιηθούν από τους νέους ιδιοκτήτες;  Η Δωδώνη δεν ήταν μια τυχαία βιομηχανία. Ήταν μια κερδοφόρα επιχείρηση του χώρου της κοινωνικής οικονομίας με εξαγωγικό προσανατολισμό και πανίσχυρο εταιρικό όνομα που έδινε τις καλύτερες τιμές στους παραγωγούς, πολεμώντας καθημερινά με τα καρτέλ του γάλακτος. Έπρεπε λοιπόν να φύγει από τη μέση για να διευκολύνει την κατάσταση. Πράγμα που φάνηκε ένα χρόνο μετά, με τις γνωστές εξελίξεις στο γάλα.

Ένα άλλο θέμα που χρήζει επίσης δικαστικής διερεύνησης είναι η ύπαρξη ή όχι σύμβασης αγοροπωλησίας μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και νέων ιδιοκτητών. Σε σχετική επερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον υπουργό οικονομικών η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να δοθεί η σύμβαση γιατί υπάρχει «πρωτόκολλο εμπιστευτικότητας» μεταξύ των δύο μερών. Αν υπάρχει  σύμβαση θα πρέπει σε αυτή να αναγράφονται  τουλάχιστον οι δυο βασικοί όροι του διαγωνισμού: α) Η προστασίας ζώνης γάλακτος και β) Οι έγκαιρες πληρωμές των κτηνοτρόφων. Οι όροι αυτοί έχουν καταπατηθεί. Είναι χρέος της αυριανής κυβέρνησης της αριστεράς να διερευνήσει το ζήτημα αυτό, να αποκαλύψει πλήρως το μεγάλο έγκλημα που διαπράχτηκε στην Ήπειρο και να αποδώσει τις σχετικές ευθύνες!

Το ζητούμενο όμως σήμερα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Η προσέγγιση στον προβληματισμό αυτό θα πρέπει να γίνει με απόλυτο ρεαλισμό, μακριά από μικροπολιτικές λογικές και σκοπιμότητες. Η  μετά  ΔΩΔΩΝΗΣ εποχή είναι πλέον γεγονός και δεν μπορούμε να παίζουμε με το μέλλον των κτηνοτρόφων. Εκείνο που προέχει σήμερα κατά τη γνώμη μου είναι η οργάνωση της παραγωγής σε συνεταιριστική βάση. Οι εισκομιστές γάλακτος της βιομηχανίας μαζί με άλλους κτηνοτρόφους από όλη την Ήπειρο να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πρωτοβάθμιο συνεταιρισμό παραγωγών, τόσο για εξασφάλιση οικονομιών κλίματος στην αγορά εφοδίων όσο και για καλύτερη διαπραγματευτική δύναμη στο θέμα των τιμών γάλακτος. Αυτό θα είναι μια καλή αρχή για μια νέα μεταποιητική προσπάθεια που μπορεί ενδεχόμενα να ακολουθήσει στα πλαίσια μιας νέας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και της περιοχής. Εμείς θα βλέπαμε την κίνηση αυτή μέσα στα πλαίσια των επιχειρήσεων του χώρου της κοινωνικής οικονομίας, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της ΕΕ.

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να τονίσω ότι δεν ευθύνονται οι συνεργατικές ιδέες για την κατάρρευση των συνεταιρισμών στη χώρα μας, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, με τους αγροτοπατέρες, τους πολιτικούς επιτρόπους και τα πανίσχυρα golden boys που καταλήστεψαν τα πάντα και διέλυσαν την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Ρίξτε μια ματιά στην Ήπειρο! Που είναι η ΣΒΕΚΗ; Που είναι η Ένωση Πρέβεζας; Που είναι τα σούπερ- μάρκετ της Ένωσης Θεσπρωτίας; Ποια είναι η οικονομική κατάσταση των δυο πτηνοτροφικών συνεταιρισμών Άρτας και Ιωαννίνων; Πόσες δραστηριότητες απέμειναν στην πρώην Ένωση Ιωαννίνων; Που βρίσκεται η ΑΣΗΚ;

Υπάρχουν ασφαλώς και οι φωτεινές εξαιρέσεις που θα πρέπει να γίνουν πρότυπα για τους αυριανούς πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς στη χώρα μας. Πάνω σ’ αυτό επεξεργαζόμαστε ένα νέο νομικό πλαίσιο για τους συνεταιρισμούς που θα αντικαταστήσει τον Ν.4015/2011, θα προστατεύει τη μικρή παραγωγή και θα καθιερώσει τα απαραίτητα συστήματα ελέγχων. Δεν θα έχουν ευθύνες για λάθη και παραλήψεις μόνο οι αιρετοί αλλά και τα διευθυντικά στελέχη των συνεταιρισμών. Σε ότι αφορά τη ρύθμιση χρεών συνεταιριστικών οργανώσεων αυτή μπορεί να γίνει μόνο μετά από εξονυχιστικό έλεγχο με ορκωτούς, σε βάθος εικοσαετίας, με παράλληλη απόδοση τυχόν ευθυνών σε μέλη διοικήσεων και σε διευθυντικά στελέχη.

Ξαναγυρνώντας στην Ήπειρο, εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολεί σε πολιτικό, τοπικό και οικονομικό επίπεδο είναι η συνέχιση της κτηνοτροφίας στην περιοχή και η παραγωγική της ανασυγκρότηση. Αυτά αν θέλετε είναι τα δυο επίδικα σ’ αυτή την προσπάθεια.

            Όταν μιλάμε για κτηνοτροφία στην Ήπειρο θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας κύρια την προβατοτροφία με ντόπιες φυλές (ορεινή φυλή Ηπείρου) και τα γίδια. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε τις ράτσες αυτές και να επαναφέρουμε σε φυσιολογική κατάσταση τον παραδοσιακό κύκλο: χωράφι- ζωοτροφή- παραγωγή- μεταποίηση. Ο κύκλος αυτός δεν υπάρχει πια αν σκεφτείτε ότι έχουν καταστραφεί με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις όλες οι καλλιέργειες κτηνοτροφικών φυτών (τριφύλλι, μπιζέλι, λούπινο, κουκί, ρεβίθι, κλπ) και αντικατασταθήκανε από μεταλλαγμένη εισαγόμενη σόγια. Εδώ μπαίνει ένα σοβαρό ζήτημα για την πιστοποίηση των παραδοσιακών προϊόντων της Ηπείρου, ιδίως αυτά των ορεινών περιοχών, σύμφωνα με τα νέα πρότυπα που προωθεί η ΕΕ.

            Για να μπορέσει όμως να υπάρξει κτηνοτροφία στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα τα μεγάλα προβλήματα του κτηνοτροφικού κόσμου που είναι:

1.     Το υψηλό κόστος συντήρησης του ζωικού κεφαλαίου( πετρέλαιο, ηλεκτρική ενέργεια, εφόδια- ζωοτροφές, ΦΠΑ, κλπ)

2.     Το πρόβλημα της ρευστότητας

3.     Η υπέρ- φορολόγηση

4.     Οι υπέρογκες δανειακές υποχρεώσεις

5.     Η αποτύπωση και διαχείριση των βοσκήσιμων εκτάσεων για την καταβολή της εξισωτικής αποζημίωσης και της ενιαίας ενίσχυσης

6.     Η λήψη μέτρων στήριξης καλλιέργειας πρωτεϊνούχων  φυτών για ζωοτροφές και σχεδίων γενετικής βελτίωσης ντόπιων φυλών

7.     Η αναβάθμιση των κτηνιατρικών υπηρεσιών που τα τελευταία χρόνια υπολειτουργούν και το βλέπουμε σήμερα με το θέμα του καταρροϊκού πυρετού.  

Το μεγαλύτερο όμως ζήτημα έχει να κάνει με τη χρηματοδότηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η περιφερειακή ανάπτυξη είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Είναι επιβεβλημένη λοιπόν η δημιουργία τράπεζας ειδικού σκοπού για τον αγροτικό κόσμο, όπως και η στήριξη της Συνεταιριστικής Τράπεζας Ηπείρου που παίζει σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Η τοπική μας όμως τράπεζα θα πρέπει να ξαναβρεί τα συνεργατικά της χαρακτηριστικά, να γίνει τράπεζα των μικρών και να αποδώσει μέρος των μερισμάτων στην τοπική κοινωνία για αναπτυξιακά έργα.

Θεωρώ τέλος πολύ σημαντικό βήμα την αλλαγή νοοτροπίας σε όλα τα επίπεδα και το νέο αξιακό κοινωνικό πρότυπο που οφείλει η ριζοσπαστική αριστερά να οικοδομήσει μέσα στην κοινωνία. Ένα αξιακό πρότυπο αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που θα αντικαταστήσει το εγώ με το συλλογικό εμείς και θα δώσει ώθηση στη συμμετοχή, τις συνέργειες και τη συλλογική ευθύνη. Θα πρέπει να μάθουμε να στηρίζουμε τα ελληνικά προϊόντα και την ελληνική παραγωγή. Είναι στόχος εθνικός! Οι εισαγωγές κτηνοτροφικών προϊόντων ξεπερνάνε τα 2 δις το χρόνο και η χώρας μας είναι πια ελλειμματική στο αγελαδινό γάλα, όπου εισάγεται το 65%. Ο κόμπος έφτασε πια στο χτένι!

Κυρίες και κύριοι σας ευχαριστώ για την προσοχή σας!

Ο κακός και ο καλός κ. Θ.Βερέμης ..

 Ο Ι.Μεταξάς και το ''1821''

του Γιώργου Γκόντζου*



Πως είναι δυνατόν μια συγκεκριμένη ανάγνωση της σχέσης ιστορίας(παρελθόν)

και σύγχρονης πολιτικής(παρόν) ,μια επισήμανση για τον ιδεολογικό ρόλο
''ιστορικών αφηγήσεων'' να έχουν ισχύ ή όχι αναλόγως των υποκειμενικών
απόψεων ,ενός εκάστου;Στο ερώτημα αυτό δίνει ...απάντηση πρόσφατο
άρθρο σε αριστερό ιστολόγιο με αφορμή την έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
,''Ηγέτες'' ,όπου μεταξύ των προσώπων περιλαμβάνεται και ο Ι.
Μεταξάς...Στο κείμενο (στο οποίο υπάρχουν ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις
για την ''ιδεολογική'' χρήση του συγκεκριμένου πολιτικού από
συγκεκριμένο τμήμα του πολιτικού φάσματος αλλά και η ορθή επισήμανση
πως ''εφάρμοσε ολοκληρωτικές μεθόδους μέσα στο πλαίσιο της εποχής
του'' ), διατυπώνεται η άποψη πως '' το πολιτικό περιβάλλον επηρεάζει
–και επηρεάζεται από, αλλά με άλλους όρους– την ιστορική παραγωγή,
ιδίως αυτό που αποκαλούμε δημόσια ιστορία.''..Σωστό γενικά.....Ασκεί
λοιπόν κριτική ο αρθρογράφος στον έχοντα την ευθύνη της έκδοσης τον κ.
Θάνο Βερέμη υπενθυμίζοντας πως ο ίδιος ήταν επιστημονικός υπεύθυνος
της σειράς του ΣΚΑΙ για το ''1821'' η οποία κατά τον αρθρογράφο
''...προωθούσε μια λιγότερο σκοταδιστική αφήγηση για την οθωμανική
περίοδο..'' Αφήνω κατά μέρος πως προσδιορίζεται αυτό το ''λιγότερο''
-ή περισσότερο- ''σκοταδιστική'' - θυμίζω απλώς πως ο παρουσιαστής της
σειράς κ. Πέτρος Τατσόπουλος στο πρώτο επεισόδιο της σειράς του ΣΚΑΪ
για το ''1821'' στο χρόνο 11.50 του βίντεο κάνει λόγο για
......''άφιξη '' (!!!!)των Οθωμανών στην χώρα μας που ωφέλησε τους
αγρότες..''- και ρωτώ : Δεν είναι ή ίδια λογική με την προώθηση ,από
σύγχρονο ακροδεξιό πολιτικό προσωπικό, των ''ιστορικών'' πρωτοβουλιών
του Ι.Μεταξά για ''το ΙΚΑ και το οκτάωρο'' όπως ,σωστά εδώ
,επισημαίνει ο αρθρογράφος ; Και ας μη ''ανησυχεί'' ο αρθρογράφος που
επισημαίνει, βέβαια, πως η αντίληψη για την ''περίφημη «τρισχιλιετή»
[ιστορία του ελληνικού έθνους],.....έχει αποδομηθεί εκατοντάδες φορές
τις τελευταίες δεκαετίες''...Στη σειρά του ΣΚΑΙ - με επιστημονικό
υπεύθυνο για να μη ξεχνιόμαστε τον κ. Θάνο Βερέμη - και με τον
εύγλωττο τίτλο '' 1821- η γέννηση ενός έθνους''-αυτή ακριβώς η
''αποδόμηση'' είχε τον κυρίαρχο ρόλο, άλλωστε ό ίδιος ο επιστημονικός
υπεύθυνος σημείωνε πως '' η μέγιστη προσφορά του 1821 είναι ότι
συνιστά ένα (κρατηθείτε....)εκσυγχρονιστικό γεγονός''...Ο κ. Θάνος
Βερέμης λοιπόν με τις ιδιότητες στο παρελθόν αν θυμάμαι καλά ,του
πρώην προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ, πρώην προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου
Παιδείας, του μέλους του νεοφιλελεύθερου κόμματος «Δράση», είναι
απόλυτα συνεπής με τις απόψεις του ,και στα δύο ιστορικά
''εγχειρήματα''... Όσοι δεν το καταλαβαίνουν είναι μάλλον
,τουλάχιστον,αφελείς...Και για να το πω πιο γενικά ,όταν υιοθετείς την
..αφήγηση για τον''συνωστισμό'' στην Σμύρνη ,μην εκπλήσσεσαι γιατί
ενδεχομένως μπορεί να προβληθεί ,μερικά χρόνια αργότερα, η ..αφήγηση
για τους αριστερούς ,δημοκράτες και κομμουνιστές που ''συνωστίστηκαν''
στην Ακροναυπλία ,στις φυλακές της Κέρκυρας κ.λ.π...


* Ο Γιώργος Γκόντζος είναι δημοσιογράφος

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ

Της Μελίνας Κονταξή*

«Από στόμα όπου φθονάει, παλικάρια ας μην ’πωθή,

πως το χέρι σας χτυπάει του αδερφού την κεφαλή»
(ύμνος εις την Ελευθερία, στ.146)

Το στόμα που φθονάει είναι αυτό που οδήγησε διαχρονικά τον αδερφό να χτυπήσει τον αδερφό. Δεν είχε ποτέ καμιά γενετική προδιάθεση στη διχόνοια ο λαός μας. Ήταν δύσκολο, όμως, να αποτρέψει αυτό το στόμα γιατί κανένα έθνος που ήταν υπόδουλο για 400 χρόνια δεν θα μπορούσε να έχει τέτοια αντανακλαστικά απέναντι σε εχθρούς, που ερχόταν με τη μάσκα φίλου. Ξεκινώντας από τους Εμφύλιους Πολέμους (1823 – 1825), χωρίς τα αγγλικά δάνεια, την εφαρμογή, δηλαδή, της πολιτική «διαίρει και βασίλευε» της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία μας χρέωσε για 2. 800.000 λίρες και μόλις 530.000 λίρες έφτασαν στην Ελλάδα, οι εμφύλιοι είτε δεν θα γινόταν είτε δεν θα είχαν τόσες καταστροφικές συνέπειες για την συνέχεια της επανάστασης και κατά συνέπεια για το μέλλον του κράτους που το αγωνιζόμενο έθνος πάλευε για να δημιουργήσει. Γράφει ο Παπαρηγόπουλος «Η αγγελία της αλληλοδιαδόχου αφίξεως των δόσεων αυτού (του δανείου) ηύξανε τον περί της κατοχής εξουσίας πόθον και ο πόθος ούτος απέληξε βαθμηδόν στον δεύτερον εμφύλιο πόλεμο». Δεν θα αναφέρει τυχαία ο Άγγλος ιστορικός Φινλέϊ ότι η Ελλάδα ζημιώθηκε περισσότερο από αυτούς που αυτοονομαζόταν φιλέλληνες. Ο διχασμός της περιόδου 1915 -1917, απόρροια της εξάρτησης της τότε ελληνικής ηγεσίας από τους ξένους , αλλά και της άμεσης επέμβασης των ξένων δυνάμεων (οι δυνάμεις της Αντάντ είχαν επιβιβασθεί στην Θεσσαλονίκη, οι Γερμανοί είχαν εισβάλει στην Ανατολική Μακεδονία), οδήγησε στην απώλεια της ευκαιρίας ένταξης της Κύπρου στον κρατικό κορμό. Αγγλική πρόταση που αποσύρθηκε σύντομα, έτσι μπήκαμε στον πόλεμο χωρίς καμιά διασφάλιση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Ο Ελληνικός λαός στήριξε την επανάσταση στο Γουδί, δεν ήθελε το διχασμό του, άλλοι αποφάσισαν για αυτόν. Η Βενιζελική Ελλάδα κατάντησε μια Βρετανική αποικία σύμφωνα με τον στρατηγό Σαραί. Όχι ότι μια Γερμανική αποικία θα ήταν καλύτερη, άλλωστε αυτό γίναμε σήμερα. Στόχος έπρεπε να ήταν μια εθνικά ανεξάρτητη Ελλάδα, που θα άνηκε μόνο στο λαό της, αλλά θα διαπραγματευόταν με όλους. Η ίδρυση του ΕΑΜ, του ΕΔΕΣ, και της ΕΚΚΑ, με βάση εθνικοαπελευθερωτικά και κοινωνικά προστάγματα έδειξε τις επιθυμίες του λαούς μας. Όμως, οι Άγγλοι υποδαύλισαν τις διαφορές που ήταν λογικό να υπάρχουν θέλοντας να ελέγξουν την μεταπολεμική Ελλάδα. Δυστυχώς, οι αντιστασιακές οργανώσεις εξαιτίας, κυρίως, πουλημένων ηγεσιών τους, έπεσαν στην παγίδα και τις συνέπειες πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Στις μέρες μας οι σύμμαχοι δεν μπορούσαν να επιβάλουν διαχωρισμούς με τους όρους του παρελθόντος, φρόντισαν, όμως, οι «μαριονέτες» τους, που ξεπλύθηκαν εξαιτίας των προηγούμενων διχασμών να ακρωτηριάσουν τις ρίζες του λαού, ώστε να στραφεί ένα κομμάτι στην πατριδοκάπηλη διαστρέβλωσή τους, ώστε να ενοχοποιηθεί συνολικά η παράδοση, το μόνο συνεκτικό στοιχείο, η βάση του, που τον οδηγούσε πάντα να διεκδικεί κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία ώστε να μην αντιδράσει ο λαός στο διαμελισμό της πατρίδας του.

Καταλήγοντας, ο Δημήτρης Καμπούρογλου, έλεγε ότι οι Έλληνες για να πάνε μπροστά πρέπει να κοιτάζουν πίσω. Πρέπει να μάθουμε το πίσω που μας έκρυψαν, το πίσω που μας δείχνει ότι το έθνος μας ήθελε πάντα στην συντριπτική πλειοψηφία τα ίδια πράγματα, όσο και αν διαφωνούσε στον τρόπο επίτευξης τους, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Για να έχουμε μια ελπίδα για το μέλλον και για να καταλάβουμε ότι η εθνική ενότητα βασισμένη σε ένα ελάχιστο σημείο συναίνεσης είναι η μόνη ελπίδα απέναντι στο ολιγαρχικό κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα.

* Η Μελίνα Κονταξή- είναι Ιστορικός -Βαλκανιολόγος