ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ

Της Μελίνας Κονταξή*

«Από στόμα όπου φθονάει, παλικάρια ας μην ’πωθή,

πως το χέρι σας χτυπάει του αδερφού την κεφαλή»
(ύμνος εις την Ελευθερία, στ.146)

Το στόμα που φθονάει είναι αυτό που οδήγησε διαχρονικά τον αδερφό να χτυπήσει τον αδερφό. Δεν είχε ποτέ καμιά γενετική προδιάθεση στη διχόνοια ο λαός μας. Ήταν δύσκολο, όμως, να αποτρέψει αυτό το στόμα γιατί κανένα έθνος που ήταν υπόδουλο για 400 χρόνια δεν θα μπορούσε να έχει τέτοια αντανακλαστικά απέναντι σε εχθρούς, που ερχόταν με τη μάσκα φίλου. Ξεκινώντας από τους Εμφύλιους Πολέμους (1823 – 1825), χωρίς τα αγγλικά δάνεια, την εφαρμογή, δηλαδή, της πολιτική «διαίρει και βασίλευε» της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία μας χρέωσε για 2. 800.000 λίρες και μόλις 530.000 λίρες έφτασαν στην Ελλάδα, οι εμφύλιοι είτε δεν θα γινόταν είτε δεν θα είχαν τόσες καταστροφικές συνέπειες για την συνέχεια της επανάστασης και κατά συνέπεια για το μέλλον του κράτους που το αγωνιζόμενο έθνος πάλευε για να δημιουργήσει. Γράφει ο Παπαρηγόπουλος «Η αγγελία της αλληλοδιαδόχου αφίξεως των δόσεων αυτού (του δανείου) ηύξανε τον περί της κατοχής εξουσίας πόθον και ο πόθος ούτος απέληξε βαθμηδόν στον δεύτερον εμφύλιο πόλεμο». Δεν θα αναφέρει τυχαία ο Άγγλος ιστορικός Φινλέϊ ότι η Ελλάδα ζημιώθηκε περισσότερο από αυτούς που αυτοονομαζόταν φιλέλληνες. Ο διχασμός της περιόδου 1915 -1917, απόρροια της εξάρτησης της τότε ελληνικής ηγεσίας από τους ξένους , αλλά και της άμεσης επέμβασης των ξένων δυνάμεων (οι δυνάμεις της Αντάντ είχαν επιβιβασθεί στην Θεσσαλονίκη, οι Γερμανοί είχαν εισβάλει στην Ανατολική Μακεδονία), οδήγησε στην απώλεια της ευκαιρίας ένταξης της Κύπρου στον κρατικό κορμό. Αγγλική πρόταση που αποσύρθηκε σύντομα, έτσι μπήκαμε στον πόλεμο χωρίς καμιά διασφάλιση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Ο Ελληνικός λαός στήριξε την επανάσταση στο Γουδί, δεν ήθελε το διχασμό του, άλλοι αποφάσισαν για αυτόν. Η Βενιζελική Ελλάδα κατάντησε μια Βρετανική αποικία σύμφωνα με τον στρατηγό Σαραί. Όχι ότι μια Γερμανική αποικία θα ήταν καλύτερη, άλλωστε αυτό γίναμε σήμερα. Στόχος έπρεπε να ήταν μια εθνικά ανεξάρτητη Ελλάδα, που θα άνηκε μόνο στο λαό της, αλλά θα διαπραγματευόταν με όλους. Η ίδρυση του ΕΑΜ, του ΕΔΕΣ, και της ΕΚΚΑ, με βάση εθνικοαπελευθερωτικά και κοινωνικά προστάγματα έδειξε τις επιθυμίες του λαούς μας. Όμως, οι Άγγλοι υποδαύλισαν τις διαφορές που ήταν λογικό να υπάρχουν θέλοντας να ελέγξουν την μεταπολεμική Ελλάδα. Δυστυχώς, οι αντιστασιακές οργανώσεις εξαιτίας, κυρίως, πουλημένων ηγεσιών τους, έπεσαν στην παγίδα και τις συνέπειες πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Στις μέρες μας οι σύμμαχοι δεν μπορούσαν να επιβάλουν διαχωρισμούς με τους όρους του παρελθόντος, φρόντισαν, όμως, οι «μαριονέτες» τους, που ξεπλύθηκαν εξαιτίας των προηγούμενων διχασμών να ακρωτηριάσουν τις ρίζες του λαού, ώστε να στραφεί ένα κομμάτι στην πατριδοκάπηλη διαστρέβλωσή τους, ώστε να ενοχοποιηθεί συνολικά η παράδοση, το μόνο συνεκτικό στοιχείο, η βάση του, που τον οδηγούσε πάντα να διεκδικεί κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία ώστε να μην αντιδράσει ο λαός στο διαμελισμό της πατρίδας του.

Καταλήγοντας, ο Δημήτρης Καμπούρογλου, έλεγε ότι οι Έλληνες για να πάνε μπροστά πρέπει να κοιτάζουν πίσω. Πρέπει να μάθουμε το πίσω που μας έκρυψαν, το πίσω που μας δείχνει ότι το έθνος μας ήθελε πάντα στην συντριπτική πλειοψηφία τα ίδια πράγματα, όσο και αν διαφωνούσε στον τρόπο επίτευξης τους, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη. Για να έχουμε μια ελπίδα για το μέλλον και για να καταλάβουμε ότι η εθνική ενότητα βασισμένη σε ένα ελάχιστο σημείο συναίνεσης είναι η μόνη ελπίδα απέναντι στο ολιγαρχικό κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα.

* Η Μελίνα Κονταξή- είναι Ιστορικός -Βαλκανιολόγος