Μνήμη μου σε λένε Πόντο

Δημοσιεύουμε το ντοκυμαντέρ για τον Ελληνισμό του Πόντου που δημιουργήθηκε με την επιμέλεια του καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη . Το επεισόδιο που θα δείτε περιέχει λεπτομέρειες για τον Ποντιακό Ελληνισμό στη Ρωσία .

Γ. Κοντογιώργης - Η Αριστερά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα

Αναδημοσιεύουμε το βίντεο με τις απαντήσεις του καθηγητή και πρώην  πρύτανη του Πάντειου Πανεπιστημίου Γεώργιου Κοντογιώργη στα ερωτήματα της εκπομπής του Kontra Channel "Επί του Πιεστηρίου".

Έθνος, εθνισμός, εθνικισμός. Το πρόβλημα της ορολογίας*

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο του πολιτικού επιστήμονα-συγγραφέα  Κώστα Χατζηαντωνίου με θέμα "Έθνος, εθνισμός, εθνικισμός. Το πρόβλημα της ορολογίας*" .

Ένα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα της επιστημονικής συζήτησης και μοιραία και της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι η πλήρης σχεδόν έλλειψη κοινής παραδοχής κριτηρίων και κοινών αναφορών ως προς τους βασικούς τουλάχιστον όρους και τις θεμελιώδεις έννοιες της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Η σύγχυση αυτή αφενός γεννά μια σειρά από παθογένειες και αφετέρου επιτείνει μιαν αδιέξοδη διαμάχη που μόνο τις ιδεοληψίες, τον φανατισμό και τον σκοταδισμό εξυπηρετεί.

Θα αποπειραθούμε με κάποιες προτάσεις να συμβάλουμε σε μια πρώτη αποσαφήνιση ώστε τουλάχιστον να μπορούμε να συζητούμε επί του πεδίου του πραγματικού. Με όρους επιστημονικούς αυτό που Είναι ο άνθρωπος καθολικά, στην ουσία του -πριν από την ατομική, την εθνική ή την κοινωνική του διαφοροποίηση- δεν μπορεί να προσδιοριστεί έξω από τα όρια του χρόνου. Υπάρχει βέβαια πλήθος από ουσιοκρατικές θεωρίες που δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ότι η ύπαρξη δεν προκαθορίζεται, δεν είναι συνέπεια και αιτιατό μιας κοινής ουσίας. Εν ζωή το γεγονός της ύπαρξης το γνωρίζουμε ως διαφορά. Υπάρχουμε δηλαδή όχι αφηρημένα ή διά ενσαρκώσεως (όπως θέλει η ιδεοκρατία) ούτε ως τυχαία όντα (όπως θέλει ο υλισμός) αλλά ως μοναδικά πρόσωπα, σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Το υπάρχειν δηλαδή δεν είναι αόριστο, σε κενό χώρου και χρόνου γεγονός αλλά φανερώνεται μόνον ως ενθάδε υπάρχειν.

Δεν επιλέγουμε εμείς ούτε το περιβάλλον, ούτε τους γεννήτορές μας ούτε τις ιστορικές συνθήκες της ύπαρξής μας. Η ιστορικότητα είναι η θεμελιώδης ιδιότητα λοιπόν του ενθάδε υπάρχειν. Δε νοείται άνθρωπος χωρίς την αισθητή του διάσταση. Γεννιόμαστε μονάχα μία φορά και υπάρχουμε Εδώ και Τώρα. Γεωγραφικοί- φυλετικοί παράγοντες μας σημαδεύουν πριν γεννηθούμε, πολιτιστικοί μας ανατρέφουν, κοινωνικοί μας σφραγίζουν. Βέβαια το Πνεύμα, η βούληση της ελευθερίας, επικαθορίζει κάθε προϋπόθεση. Η γη και η ιστορία όμως δεν αποτελούν τυχαίες ιδιότητες αλλά υποστασιακά στοιχεία μας.

Για τον τρόπο που τα στοιχεία αυτά διαμόρφωσαν τις συλλογικές ταυτότητες, η ιστορία, η ανθρωπολογία και η κοινωνιολογία δεν έχουν καταλήξει σε κοινές παραδοχές. Συνέπεια, το φαινόμενο του έθνους στο οποίο αποκρυσταλλώθηκε τους τελευταίους αιώνες σε όλο τον κόσμο η αρχέγονη τάση του ανθρώπου να συγκροτεί συλλογικές ταυτότητες, ερμηνεύεται συχνά με αυθαίρετο (υποκειμενικό, φαντασιακό, φυλετικό ή εννοιοκρατικό) τρόπο, έξω από το ιστορικό και κοινωνικό έδαφος που γέννησαν αυτό το φαινόμενο. Έδαφος που δεν είναι το ίδιο για κάθε λαό, ούτε ως προς τον χρόνο ούτε ως προς τον τρόπο της εμφάνισής του.

Η μεγαλύτερη και συνηθέστερη σύγχυση είναι αυτή που αφορά τη σύγχυση του εθνικού με το φυλετικό φαινόμενο. Πρόκειται για σύγχυση που προβάλλεται όχι μόνο από τους φυλετιστές που αγνοούν την Ιστορία αλλά και από υποτιθέμενους αντι- ρατσιστές που αναπαράγουν όταν μιλούν για το έθνος, τις φυλετικές ερμηνείες. Χρήσιμο είναι στο σημείο αυτό να δούμε τι είναι η «φυλή», χωρίς τις δικαιολογημένες από τα εγκλήματα του ρατσισμού φοβίες. Φυλή είναι η θεμελιώδης οργανική κοινότητα που συγκροτείται από την βιολογική ενότητα ατόμων με κοινή καταγωγή και κοινά βασικά ψυχοφυσικά χαρακτηριστικά. Στο φυλετικό στάδιο της Ιστορίας η ένταξη του ανθρώπου σε ό, τι ορίζεται αρχικά ως ταυτότητα είναι αυτόματη και μη συνειδητή, σε αντίθεση με το εθνικό ιστορικό στάδιο που προϋποθέτει τη θετική βούληση του προσώπου, όπως αυτή απορρέει από τη συναίσθηση μετοχής σε μια κοινότητα. Όταν μια φυλή, μόνη ή σε συμπόρευση με άλλες είναι πνευματικά έτοιμη να συγκροτήσει μιαν ελεύθερη πολιτική κοινότητα, έχει έλθει η ώρα του έθνους: όταν δηλαδή έχει καταστεί αυτή η κοινότητα ανθρωποκεντρική και είναι έτοιμη να αυτοκυβερνηθεί. Πρέπει να θυμόμαστε ότι το έθνος προκύπτει από έναν αρχικό φυλετικό πυρήνα αλλά σχεδόν αμέσως αυτονομείται από αυτόν. Η ιστορική αυτή εξέλιξη κατά την οποία η φυλή μετασχηματίζεται σε έθνος δεν συμβαίνει σε ορισμένο κοινωνικό στάδιο - γι’ αυτό και άλλα έθνη γεννήθηκαν σε αρχαίες συνθήκες, άλλα σε φεουδαλικές και άλλα σε κεφαλαιοκρατικές. Το βέβαιο είναι ότι μετά τη γέννηση της εθνικής συνείδησης, η φυλή παύει πλέον να δρα αυτόνομα. Πολιτικός αυτοκαθορισμός σημαίνει δημιουργία εθνικού πολιτισμού και τερματισμό της φυλετικής περιόδου της λαϊκής κοινότητας.

Στη διαδικασία αυτή τίποτα δεν είναι οριστικά συντελεσμένο και κλειστό. Τμήματα φυλής μπορεί να μην συμμετάσχουν στην εθνογένεση ή να απομακρυνθούν στη συνέχεια αφού η ένταξη όπως είπαμε είναι πνευματικό γεγονός που υπόκειται διαρκώς στην ελεύθερη εκλογή. Η είσοδος στο εθνικό στάδιο της Ιστορίας, μετατοπίζει την ύπαρξη από την βιολογική στην πνευματική συνείδηση. Όσο αναμφισβήτητο γεγονός είναι η πραγματικότητα της φυλής στην ιστορία και ο ρόλος της στην εξήγηση ιστορικών- ψυχολογικών- κοινωνιολογικών φαινομένων, τόσο βέβαιο είναι ότι η ιστορική απολυτοποίηση της φυλής και η μετάστασή της στο χώρο του θρησκευτικού φανατισμού, οδηγεί σε αυθαίρετα και επικίνδυνα ιδεολογήματα. Η φυλετική ανάμιξη όπως τεκμηριώνεται από την Ιστορία όχι μόνο δεν ήταν κάτι αρνητικό αλλά αντίθετα, ειδικά στη Δυτική Ευρώπη, επέτρεψε μετά την κατάκτηση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τα βόρεια φύλα, την πνευματική εκείνη ένταση που γέννησε τα σύγχρονα δυτικά έθνη.

Αυτή ακριβώς η ιστορική εμπειρία γέννησε την αδυναμία της δυτικής διανόησης να αντιληφθεί τη διάσωση του αρχαίου ελληνικού φυλετικού υποστρώματος. Δεν εννοώ πως το σύγχρονο ελληνικό έθνος προέρχεται μόνο από εκείνο το υπόστρωμα ούτε πως δεν υπήρξαν επιμειξίες και στον ελληνικό χώρο. Αυτές όμως ήταν περιορισμένες, όχι γιατί ήμασταν γενναιότεροι, όπως θα διατείνονταν κάποιοι αφελείς, αλλά γιατί είχαμε την «τύχη» μέσα στην ατυχία της τουρκικής κατάκτησης να στεγανοποιηθούν οι μεσαιωνικές κοινότητες από τις οποίες γεννήθηκε το σύγχρονο ελληνικό έθνος. Έτσι ενώ ο βασιλιάς των Φράγκων Χιλδέριχος γίνεται χριστιανός και συμβάλλει στο να γίνει αποδεκτή η εξουσία του από τον γαλλορωμαϊκό λαό που κατέκτησαν οι Φράγκοι, καθιστώντας έτσι δυνατή την επιμειξία που γέννησε ένα νέο έθνος, στον ελληνικό χώρο το γεγονός ότι οι Οθωμανοί σουλτάνοι δεν είχαν ευτυχώς την ίδια ευφυΐα, δεν άλλαξαν δηλαδή ούτε θρησκεία ούτε υιοθέτησαν την γλώσσα των υπόδουλων, όπως οι Φράγκοι, είχε ως συνέπεια, όπως είπαμε, να διασωθεί μεγάλο τμήμα του αρχαίου ελληνισμού, τουλάχιστον στην μεσαιωνική του μορφή αφού η θρησκευτική περιχαράκωση διατηρούσε όπως αναφέραμε στεγανές τις κοινότητες. Πολλοί βέβαια ήταν αυτοί που εξισλαμίστηκαν και χάθηκαν για το ελληνικό έθνος. Πολλοί ήταν όμως και αυτοί που εξελληνίστηκαν. Κι αυτός ο εμπλουτισμός μέσα στα δύσκολα χρόνια της φυλετικής αφαίμαξης του αρχαίου πυρήνα, μαρτυρεί περισσότερο από κάθε τι άλλο την πνευματική ισχύ του εθνικού δεσμού. Αναφέρω δύο ενδεικτικά παραδείγματα από τον χώρο της Βαλκανικής, τους Σλαβομακεδόνες και τους Αρβανίτες, για να γίνει σαφέστερο πώς μπορεί από την ίδια φυλετική ομάδα, κάποιοι πληθυσμοί να ενταχθούν σε διαφορετικά έθνη: στο ελληνικό, στο βουλγαρικό και στο καινοφανές έθνος των Σκοπίων (που όσο και να μας «ενοχλεί» έχει διαμορφώσει πλέον μια εθνική συνείδηση) οι πρώτοι, στο ελληνικό ή στο αλβανικό έθνος οι δεύτεροι.

Αν ως έννοια το έθνος παίρνει στα νεώτερα χρόνια την οριστική του σημασία, η αίσθηση του έθνους ως συλλογικής ταυτότητας είναι πανάρχαια. Οι Έλληνες είναι μια περίπτωση έθνους που γνωρίζουν από την αρχαία εποχή την εθνική συνείδηση, την εθνική ταυτότητα και υπόσταση, την εθνική αλληλεγγύη. Η αντίσταση στους Πέρσες, τα κηρύγματα εθνικής ενότητας του Ισοκράτη, του Λυσία ή του Γοργία, τα πανελλήνια συνέδρια, ο επιτάφιος του Περικλέους δείχνουν πως είχε έρθει η ώρα της υπέρβασης της φυλετικής περιόδου: είχαν δημιουργηθεί οι πνευματικές προϋποθέσεις της πολιτικής ελευθερίας που συνιστούν το νεώτερο έθνος. Οι προϋποθέσεις αυτές διόλου τυχαία είχαν δημιουργηθεί στην Αθήνα, στην πόλη όπου αναπτύχθηκε η δημοκρατική συνείδηση. Δυστυχώς η κατάρρευση της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν είχε μόνο οδυνηρά αποτελέσματα για τον πολιτισμό του ελεύθερου ανθρώπου αλλά καθυστέρησε για αιώνες την δημιουργία του σύγχρονου εθνικού κράτους. Η εθνική ενοποίηση των Ελλήνων έγινε υπό αυταρχικούς όρους (Μέγας Αλέξανδρος και ελληνιστικές μοναρχίες). Οι προϋποθέσεις για εθνικό κράτος δημιουργήθηκαν ξανά στην υστεροβυζαντινή περίοδο για να ανασταλούν εκ νέου οι σχετικές διεργασίες εξαιτίας της τουρκικής κατάκτησης. Είχε όμως θεμελιωθεί πια οριστικά η μορφή του σύγχρονου ελληνικού έθνους καθώς η κοινή συνείδηση για το αρχαίο παρελθόν, οι κοινοί αγώνες κατά της λατινικής Δύσης και της ισλαμικής Ανατολής και η βούληση για κοινό μέλλον, ένα ελεύθερο μέλλον, είχαν ενοποιήσει τις ελληνικές κοινότητες. Ο ελληνισμός δεν ήταν πλέον μια ιδέα αλλά μια πραγματικότητα, μια κοινότητα εμπειρίας.

Αυτό ακριβώς είναι το Έθνος. Μια κοινότητα εμπειρίας. Εμπειρίας ενός συνόλου ανθρώπων που έχουν ή αισθάνονται πως έχουν κοινό παρελθόν (κοινή Μνήμη), προσλαμβάνουν με παρόμοιο τρόπο το παρόν (κοινή Συνείδηση) και κυρίως θέλουν να διαμορφώσουν μαζί το μέλλον (κοινή Βούληση). Αυτή η κοινότητα μνήμης, συνείδησης και βούλησης γεννιέται όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν να υπερβούν τη φυλετική τους καταγωγή και να ζήσουν την Ιστορία ως επίτευγμα πολιτισμού και όχι ως προκαθορισμό. Για τούτο η φυλετική καταγωγή ελάχιστη σημασία έχει πλέον στην πορεία ενός έθνους που μπορεί να χάνει ή να ενσωματώνει πληθυσμούς αλλά να διατηρεί ξεχωριστή, την ιδιαίτερή του ταυτότητα αφού αυτή δεν προσδιορίζεται βιολογικά αλλά πολιτισμικά.

Ως κοινότητα πνευματικής εμπειρίας που μορφοποιήθηκε ιστορικά το έθνος, δεν είναι αισθητική ή νοητική κατασκευή, ούτε φαντασιακή ή ιδεαλιστική σύλληψη όπως θα μπορούσε πιθανότατα να νομίσει κάποιος παρασυρόμενος από το επίθετο «πνευματική». Η προσοχή πρέπει να δοθεί στο ουσιαστικό, στην εμπειρία. Διότι το έθνος είναι μια βαθειά υπαρκτική εμπειρία έστω και αν δεν μπορούμε να ορίσουμε με σαφήνεια τα στοιχεία της. Για τούτο και περισσότερο θα διαφωτιστεί κανείς προσεγγίζοντας το έθνος όχι ρωτώντας Τι είναι αλλά ερευνώντας το Πώς είναι. Όχι με μετέωρες κατασκευές και τυχαία ευρήματα. Όχι με έννοιες. Όχι με κρανιομετρικές μετρήσεις. Διότι αν η φυλή είναι κάτι οριστικά συντελεσμένο, το έθνος τελεί πάντα σε εκκρεμότητα. Και μεγαλύτερη σημασία έχει ποιος αναλαμβάνει ένα πεπρωμένο και όχι ποιος νομίζει πως του ανήκει. Έλληνας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι.

Το έθνος είναι μια αδιάκοπη μη ολότητα, έλλειψη και προσδοκία των στοιχείων που δεν έχουν ακόμη ενταχθεί σ’ αυτό, μια τάση πολλών στοιχείων του που θέλουν να αποκοπούν αλλά και μια διακινδύνευση να παραμείνει κανείς εντός μιας πνευματικής κληρονομιάς. Αυτό συμβαίνει διαρκώς στην Ιστορία, με το έθνος να αφομοιώνει αλλά και να χάνει στοιχεία. Το έθνος ταξιδεύει αενάως. Χάνει επιβάτες, κερδίζει επιβάτες. Η συνεισφορά των νέων τμημάτων που ανήκουν φύσει ή δυνάμει στο ίδιο είδος των ήδη ενταγμένων, δεν τροποποιεί την εθνική ταυτότητα κατά την έμβασή τους. Αρκεί να μην είναι μια τυπική, νομική απόδοση ιθαγενείας αλλά ελεύθερη προσχώρηση στο πνευματικό σύμπαν του έθνους. Είναι όμως αυτό κάτι τετελεσμένο; Νομίζω πως κι εδώ η Ιστορία μας δίνει την απάντηση. Ως επίτευγμα ελευθερίας ο εθνικός πολιτισμός εξελίσσεται διαρκώς. Δεν πρόκειται για κάποια πανσέληνο που απλώς είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί. Η ιδέα του κλειστού όλου οδηγεί πάντα στον ολοκληρωτισμό. Το «όχι ακόμα» έθνος είναι πολύ σημαντικό ώστε να παραμένει το έθνος η ανώτερη μορφή πνευματικής ελευθερίας. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πώς (για παράδειγμα) οι αληθινοί κληρονόμοι των Αθηναίων του χρυσού πέμπτου αιώνα π. Χ. δεν είναι οι γνήσιοι φυλετικοί απόγονοί τους που βρέθηκαν πιθανώς κατά την ιστορική διαδρομή να αποτελούν σήμερα στοιχεία άλλων εθνών αλλά οι πληθυσμοί που εντάχθηκαν στο ελληνικό έθνος πολύ αργότερα αλλά ζουν σήμερα τα πνευματικά επιτεύγματα των εκείνων των Ελλήνων.

Είναι όμως η διαμόρφωση ενός έθνους αποκλειστικώς πνευματικό γεγονός; Όχι. Και εδώ είναι η στιγμή που πρέπει να μιλήσουμε για το στοιχείο του Χώματος, της φύσης και του περιβάλλοντος, του οίκου του έθνους που ονομάζεται Πατρίδα. Πατρίδα δεν είναι απλά ο χώρος όπου γεννιέται κάποιος. Δεν είναι ο χώρος που γεννιέται το παιδί ενός εποίκου, ενός κατακτητή ή μετανάστη, ενόσω αυτός δεν έχει ενσωματωθεί στον πολιτισμό της χώρας που γεννήθηκε. Διότι πατρίδα είναι ο εδαφικός χώρος στον οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ένας εθνικός πολιτισμός, ο χώρος στον οποίο το πνεύμα εμφύσησε πνοή ζωής στον χοϊκό άνθρωπο. Χωρίς πνοή ζωής ο χοϊκός άνθρωπος παραμένει δέσμιος της φύσης, της φυλής, της τάξης του. Χωρίς χώμα και γη, ακόμη και ο πνευματικός άνθρωπος γίνεται έρμαιο των ανέμων, ξεριζωμένος ανέστιος και πλάνης. Αυτή η συνείδηση, της αδιάρρηκτης επαφής με το προγονικό χώμα και όσα έχουν οικοδομηθεί επ’ αυτού είναι ο πατριωτισμός.

Παράλληλα με τον πατριωτισμό μπορεί να οριστεί ο εθνισμός ως η συνείδηση συμμετοχής σε ένα έθνος, σε ένα εθνικό πολιτισμό. Υπ’ αυτή την έννοια εθνισμός/ εθνικότητα (αναφέρομαι στην υπαρκτική ιδιότητα και όχι στη νομική) είναι η ενσάρκωση της ελευθερίας κάθε κοινότητας και κάθε προσώπου. Η εθνικότητα δεν είναι μια ιδιότητα η οποία κληροδοτείται αυτόματα όπως η καταγωγή. Είναι απόφαση ανάληψης της κληρονομιάς αφού το κρίσιμο στοιχείο είναι η συναίσθηση της μετοχής σε έναν κοινό λόγο, σε μια κοινότητα ενεργείας. Ο εθνισμός, ως βιωματική οικείωση της εθνικότητας είναι υπαρκτική λειτουργία: Η ύπαρξη προηγείται οντολογικά της ουσίας που μόνο με την ιστορική φανέρωση της ύπαρξης γίνεται αντιληπτή. Η ουσία, ο κοινός λόγος των ομοειδών υποστάσεων, δεν υπάρχει καθ’ εαυτή πριν την υποστασιακή της πραγματοποίηση. Τα πρόσωπα κάνουν την ουσία να είναι. Έτσι το έθνος προηγείται της ανθρωπότητας αλλά και το πρόσωπο προηγείται του έθνους. Η σχέση έθνους- προσώπου αλλά και η σχέση έθνους - ανθρωπότητας είναι ισόρροπη συνεπώς μόνον αν κατανοηθεί ως σχέση υπαρκτικής ετερότητας που δεν υποτάσσει ιεραρχικά τη μία στην άλλη αλλά φωτίζει και τις δυο ως τρόπους ατομικής και καθολικής ύπαρξης. Κατ’ αναλογία, στο εσωτερικό του έθνους, η σχέση του έθνους με τις τάξεις είναι σχέση σύνθεσης και όχι επιβολής. Η ανάγκη αυτής της σύνθεσης καθιστά τη δημοκρατία (ως έκφραση της γενικής βούλησης) ως μόνη μορφή εθνικού πολιτεύματος. Κάθε άλλη πολιτειακή οργάνωση ανατρέπει την ουσία του έθνους αφού υποτάσσει αυτό στην ατομική ή την ταξική προτεραιότητα.

Φτάνουμε πια στην πιο επίμαχη εξέλιξη αυτής της συνείδησης. Σε εκείνη την πολιτική ιδεολογία που γεννήθηκε ως αξίωση της σύμπτωσης των εδαφικών εθνικών ορίων με αυτά της πολιτικής εξουσίας. Πρόκειται για τον εθνικισμό. Την ιδεολογία εκείνη που γεννήθηκε ως αξίωση για τη διαμόρφωση εθνικού κράτους, ενός κράτους στην υπηρεσία του εθνικού πολιτισμού, εξέλιξη αναπόφευκτη του αιτήματος πνευματικής ελευθερίας που γέννησε τα έθνη, σε ένα αίτημα πολιτικής ελευθερίας. Το αίτημα αυτό συνδέθηκε αρχικά με αφύπνιση της ιστορικής συνείδησης των εθνών, με τις ιδέες της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, που οδήγησαν στην μεγάλη γαλλική επανάσταση του 1789, στην άνοιξη των εθνών κατά τον 19^ο αιώνα και στο γκρέμισμα των φεουδαρχικών και πολυεθνικών ολιγαρχικών δομών. Τον 20^ο αιώνα ωστόσο, με κύριους πρωταγωνιστές τον γερμανικό μιλιταρισμό και τον ιταλικό φασισμό, η αρχικά δημοκρατική ιδεολογία του εθνικισμού συνδέθηκε με τα ρεύματα του φυλετισμού, του κρατισμού και του αντισημιτισμού, με συνέπεια τη γνωστή σε όλους δημιουργία εγκληματικών καθεστώτων και πρακτικών που έφθειραν ανεπανόρθωτα την έννοια του εθνικισμού. Έκτοτε κάθε φασίστας ή ρατσιστής κρύβεται πίσω από την ταυτότητα του εθνικιστή ενώ κάθε πατριδοκάπηλη ανοησία ονομάζεται αμέσως εθνικισμός. Ο όρος (με τελευταία εξαίρεση τα λαϊκά κινήματα του τρίτου κόσμου) έπαψε να έχει τον χαρακτήρα μιας δημοκρατικής απελευθερωτικής ιδεολογίας και ξέπεσε σε πρόσχημα νοσταλγών του ολοκληρωτισμού ή σε μεταμφίεση του παγανισμού.

Κι όμως. Αν γυρίσουμε το ρολόι της Ιστορίας πίσω, θα δούμε τη μεγάλη προσφορά της εθνικιστικής ιδεολογίας που συσκοτίζεται από τους απολογητές των πολυεθνικών, ολιγαρχικών, κληρικαλιστικών και πλουτοκρατικών συμφερόντων, τα οποία επανέρχονται στον καιρό μας ζητώντας την ιστορική ρεβάνς, σε συνεργασία με μια τυφλή ανιστόρητη αριστερά. Ο δημοκρατικός εθνικισμός ενίσχυσε τα έθνη στη διεκδίκηση των φυσικών δικαιωμάτων τους. Και πρώτιστο φυσικό δικαίωμα είναι να επιδιώκει κάθε έθνος την πολιτική αυτονομία (τη συγκρότηση δηλαδή εθνικού κράτους) και την πολιτική ανεξαρτησία (εθνική ανεξαρτησία). Η αυτόνομη πολιτική υπόσταση του έθνους είναι αδιαπραγμάτευτη διότι η κατοχύρωση της ελευθερίας της εθνικής κοινότητας αποτελεί τη βασική προϋπόθεση της προσωπικής ελευθερίας. Η σύμπτωση της εθνικής και της πολιτικής μονάδας, η αρχή «κάθε έθνος- δικό του κράτος» είναι όρος για την πραγμάτωση των πεπρωμένων κάθε έθνους, πεπρωμένων κυρίως πολιτιστικών. Η εθνικιστική ιδεολογία που ενσάρκωσε τη θέληση για πολιτική αυτοδιάθεση θεωρούσε ιδανική πολιτική οργάνωση το εθνικό κράτος διότι το έθνος μόνο με την απόκτηση ανεξάρτητης πολιτικής υπόστασης βρίσκει την πλήρη ιστορική του πραγμάτωση.

Η πορεία προς το εθνικό κράτος, η σχέση δηλαδή έθνους- εθνικισμού- κράτους δεν είναι σε όλα τα έθνη γραμμική. Ο ελληνισμός συγκρότησε έθνος από την αρχαία εποχή (πρώτα το έθνος, μετά ο εθνικισμός και τελικά το κράτος), οι Γάλλοι κατά τον ύστερο μεσαίωνα (πρώτα υπήρξε το κράτος, στη συνέχεια το έθνος και τελευταίος ο εθνικισμός), οι Ιταλοί στην αστική εποχή (εδώ όντως ο εθνικισμός συγκρότησε το έθνος) ενώ σήμερα ακόμη νέα έθνη γεννιούνται στην Αφρική όπου με τα αυθαίρετα αποικιοκρατικά σύνορα έχουμε ένα κράτος που καλλιεργεί τον εθνικισμό συγκροτώντας το έθνος. Οι δυτικοκεντρικές θεωρίες όμως, δέσμιες του πολιτισμικού ρατσισμού της Δύσης, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά μεταξύ έθνους και εθνικού κράτους και ταυτίζουν τις έννοιες στον όρο nation. Επιμένουν να αγνοούν συστηματικά ό, τι συμβαίνει εκτός Δύσεως και συνακόλουθα την ύπαρξη εθνών στην Ανατολή πολύ νωρίτερα.

Αυτή η επιστημονική αδυναμία συνδέθηκε τα τελευταίες δύο δεκαετίες και με μία άμεση πολιτική στόχευση, όπως ορίζεται τούτη από το παγκοσμιοποιητικό σχέδιο του μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης, οι κοινωνικοί αγώνες των λαών που συμβάδισαν με τα εθνικά αιτήματα στη Δύση τον 19^ο αιώνα και συνδέθηκαν με τις διεκδικήσεις των περιφερειακών εθνών τον 20^ο, έχουν ανάγκη μια νέα εθνιστική και συγχρόνως οικουμενική θεωρία που θα δίνει απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα της υπερδιεθνοποιημένης πραγματικότητας αφού οι αστικές τάξεις αρνήθηκαν την υπεράσπιση του έθνους τους. Η θεωρία αυτή, με απαράβατη αρχή την αρχή της εθνικής αυτοδιάθεσης, δεν μπορεί παρά να δικαιώνει τον αγώνα που οι άνθρωποι και οι κοινότητές τους διεξάγουν για την κατάκτηση της εσωτερικής τους ελευθερίας, ως ύψιστη μορφή απελευθέρωσης.

Αν η αποσαφήνιση των όρων είναι πάντα απαραίτητη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε ορισμός είναι συμβατικός. Και δεν το λέμε αυτό από αδυναμία επιστημονικής πληρότητας αλλά από συνείδηση ότι κάθε δόγμα, κάθε σύστημα ανοίγει τον δρόμο στον ολοκληρωτισμό. Ακυρώνει την σπουδαία εμπειρία ότι το έθνος είναι κατόρθωμα ελευθερίας, παρ-ουσία και όχι ουσία. Η φυσιοκρατική φυλετιστική προσέγγιση που ανάγει τη διαφοροποίηση στη Φύση και όχι στην Ύπαρξη, υπακούει στη συλλογιστική της βεβαιότητας και οδηγεί στην αιτιοκρατία και τον ολοκληρωτισμό. Οδηγεί σε ιστορική ακύρωση του εθνικού επιτεύγματος.

Σήμερα που ξυπνάνε πάλι οι δαίμονες του ολοκληρωτισμού και της πολυεθνικής ταξικής ολιγαρχίας, η ανάδειξη της θετικής σημασίας του εθνικού κράτους και της εθνικής ταυτότητας και η επανασύνδεσή τους με την πρωταρχική δημοκρατική τους ουσία είναι επείγουσα και επιτακτική ανάγκη. Ανάγκη ιδιαίτερη, ειδικά για την Ελλάδα, όπου, υπό τις συνθήκες της σημερινής κρίσης, η υπεράσπιση του εθνικού κράτους είναι το ύστατο ανάχωμα για τη διαφύλαξη της εθνικής μας ελευθερίας. Τα επιτεύγματα του νέου ελληνισμού, που συχνά υποβαθμίζουμε και περιφρονούμε, δεν πρέπει να ακυρωθούν επειδή το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών του έθνους. Κατάρρευση του εθνικού κράτους σήμερα, θα γεννήσει φαινόμενα παρόμοια της υστεροβυζαντινής περιόδου και μια νέα διπλή κατοχή. Πρόκειται για φαινόμενα που ήδη ζούμε και προδιαγράφουν ένα μέλλον οικονομικής, πολιτικής και τελικά πνευματικής υποδούλωσης. Ένα μέλλον σκοτεινό, χωρίς Ελευθερία, χωρίς το μείζον δηλαδή αγαθό που δίνει νόημα όχι μόνο στον ελληνικό κόσμο αλλά σε όλη την ιστορία του ανθρώπου.

*Επιστημονικό συνέδριο «Παιδεία και εθνική συνείδηση στον ελληνικό κόσμο από την Άλωση μέχρι τις παραμονές της Επανάστασης του 1821», 30- 31 Μαρτίου 2013.

πηγή: Αντίφωνο

Ο διάλογος άρχισε και θα συνεχιστεί έτσι κι αλλιώς!!!

Το βίντεο από την ομιλία του ΤΣΕ ΓΚΟΥΕΒΑΡΑ στην συνέλευση του ΟΗΕ το 1964 ,και η ομιλία του τρίτου κατά σειρά ομιλητή Δημήτρη Μάρτου (''Εθνος και Αριστερά'') στην εκδήλωση ''Ο Τόπος ,το Έθνος και η Αριστερά του Ορθού Λόγου" που, λόγω διακοπής της εκδήλωσης ,όχι με ευθύνη τ'ων διοργανωτών, δεν παρουσιάστηκαν στην εκδήλωση..Ο διάλογος άρχισε και θα συνεχιστεί έτσι κι αλλιώς!!

                                               

  ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

    Ομιλία  στην εκδήλωση της Ευτοπίας: «Τόπος,Εθνος και η Αριστερά του Ορθού Λόγου»            Δημήτρης Μάρτος

Ανάμεσα στις έννοιες του Έθνους και της Αριστεράς έχουν αναδειχθεί
συγκλονιστικές σχέσεις, συνθέσεις, αντιφάσεις και απωθήσεις. Εδώ θα
αναφερθώ σε κάποιες εκδηλώσεις αυτής της σχέσης με φόντο την  πολιτική
συγκυρία.

Έθνος εννοώ ομάδα ανθρώπων που ορίζεται τόσο με αντικειμενικά
/εξωτερικά κριτήρια  όπως: έδαφος, γλώσσα, παραδόσεις, τρόπο ζωής, όσο
και υποκειμενικά, εσωτερικευμένα στα άτομα όπως: αίσθηση του
«συνανήκειν, «κοινότητα χαρακτήρα», και κοινό οραματισμό. Ένα πλήθος
για να συγκροτηθεί σε κοινωνία και σε λαό, δηλαδή να γίνει υποκείμενο
της παγκόσμιας ιστορίας, πρέπει να εθνικοποιηθεί. Ακόμη και μια
κοινωνική τάξη (αστική, εργατική) για ν’ αποκτήσει συνείδηση του
ιστορικού της ρόλου πρέπει να εθνικοποιηθεί.

Ο εθνισμός είναι η περιγραφή αλλά και η συνείδηση των στοιχείων που
προσδιορίζουν ένα έθνος. Ο εθνικισμός είναι ένα βήμα πιο εκεί από τον
εθνισμό, είναι μια κατάσταση δυναμικής, πολιτικής και στρατιωτικής
δράσης, για την προάσπιση  και αναπαραγωγή των εθνικών
χαρακτηριστικών/ αξιών/ δικαιωμάτων ενός λαού. Γι΄ αυτό είναι και η
κομβική έννοια. Γιατί η δράση μπορεί να οδηγήσει σε εκτροπές όπως
είναι ο  σοβινισμός, από το όνομα του φανατικού Γάλλου εθνικιστή
Chauvin, στα χρόνια του μ. Ναπολέοντα, δηλαδή σε επεκτατικό και
υποτιμητικό των άλλων εθνικισμών· ο ρατσισμός  που είναι λαθεμένη
ταύτιση του έθνους με την φυλή και οδηγεί  στην ανυπόστατη αίσθηση της
ανωτερότητας μιας φυλής-έθνους έναντι των άλλων, αλλά είναι και η
δράση για τη διατήρηση της φυλετικής καθαρότητας· ο φασισμός/ναζισμός
που είναι η πολιτική θεωρία του ρατσισμού μεταφερμένη στο επίπεδο του
έθνους· ο ιμπεριαλισμός που είναι η επέκταση ενός κράτους-έθνους σε
βάρος άλλου με στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτιστικά μέσα.

Ο μηδενιστής επειδή θεωρεί ότι όλοι οι θεσμοί, που δημιουργεί o
άνθρωπος, κυοφορούν την καταπίεση της ατομικότητας, τους απορρίπτει.
Έτσι, για τον  εθνομηδενιστή επειδή το έθνος είναι θεσμός και αίσθηση
που μπορεί να παράγει φασιστικές και σοβινιστικές δράσεις πρέπει να
εξαφανιστεί. Ο εθνομηδενιστής και ο φασίστας έχουν κοινό παρονομαστή.
Διαχωρίζουν τον εθνισμό από τον διεθνισμό. Ο φασίστας κάνει τον
εθνικιστή-πατριώτη, καταδιώκοντας την εθνικότητα των άλλων. Αλλά αν
δεν σέβεσαι την εθνικότητα των άλλων κατά βάθος δεν σέβεσαι και την
δική σου. Ο εθνομηδενιστής αντίθετα διακηρύσσει ότι είναι διεθνιστής,
καταδιώκοντας τη δική του εθνικότητα. Αλλά πως γίνεται να αγαπάς τους
Άλλους και τους μετανάστες αν δεν αγαπάς τη δική σου εθνικότητα;
Όσα κακά και αν κυοφορούν οι αγώνες για την εθνική αναπαραγωγή ενός
λαού είναι αυτοί που σε ωριμάζουν, σε κάνουν ιστορικό υποκείμενο. Η
απώθηση της εθνικής ταυτότητας σε καθιστά νούμερο, μαζικοποιημένο
καταναλωτή, σε κάνει πλήθος. Το πρόβλημα της μεταπολίτευσης έγκειται
στην αποεθνικοποίηση, στη μετατροπή από λαό-υποκείμενο σε
πλήθος-αντικείμενο. Και σ’ αυτό έχει ευθύνη και η Αριστερά, αφού
ανέχθηκε την δολιοφθορά του λαού μας, δηλαδή του ζην χαζοχαρούμενα.
Η Αριστερά  είναι ένα πλέγμα ιδεών και πρακτικών, μνήμης και συμβόλων,
μέσω των οποίων προσπαθεί να διεμβολίσει την κοινωνική, εθνική και
πλανητική  πραγματικότητα και να την αλλάξει. Το διακριτό  της
στοιχείο είναι η εισαγωγή στον εθνικό λόγο της έννοιας της
ταξικότητας. Στην πραγματικότητα η Αριστερά  είναι μια προγραμματική
ταυτότητα, που θέλει ν’ αλλάξει τις σχέσεις μέσα στην εθνική/κοινωνική
πραγματικότητα, την οποία συγκροτούν μια νομιμοποιητική-ηγεμονική
ταυτότητα που αναφέρεται στην άρχουσα κοινωνική τάξη, η οποία
αποβλέπει στο να ορθολογικοποιήσει μέσω των θεσμών του κράτους την
κυριαρχία της σε μια κοινωνία και λαϊκές-αντιστασιακές ταυτότητες που
έχουν υιοθετηθεί από εκείνα τα υποκείμενα που βρίσκονται σε μια θέση
υποτιμημένη και γι’ αυτό επιβιώνουν σε αρχές διαφορετικές ή και
αντίθετες με εκείνες που σχηματίζουν οι κυρίαρχοι θεσμοί της
κοινωνίας. Γι’ αυτό η  Αριστερά για να μπορέσει να εκφράσει τον
ταξικό/κοινωνικό της οραματισμό πρέπει να εθνικοποιηθεί, με βάση τις
λαϊκές-αντιστασιακές ταυτότητες.

Πολλές φορές στελέχη της Αριστεράς, επειδή έχουν μια
δογματική/θρησκευτική σχέση και όχι κριτική με τα ιδεολογικά τους
κείμενα, ταυτίζουν την έννοια του έθνους και του εθνικισμού με το
φασισμό και κατ’ επέκταση με τη Χρυσή Αυγή. Η αντιεθνικιστική εμμονή
τους καλύπτεται πίσω από εκείνη τη “γκάφα” του Κάρλ Μάρξ ότι τα έθνη
αποτελούν ένα λάθος της ιστορίας και ότι μόνο οι τάξεις είναι τ’
αληθινά υποκείμενα της. Ο Μάρξ βέβαια μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω του
ότι οι εθνολογικές εμπειρίες του περιορίστηκαν στον δυτικοευρωπαϊκό
χώρο και σε μια πρώιμη φάση του σύγχρονου εθνικού φαινομένου. Κάποιοι
όμως οπαδοί του φαίνεται να μην κατανοούν τις διαψεύσεις της
παγκόσμιας ιστορίας· ότι η κινητήριος δύναμη της προόδου της
ανθρωπότητας ήταν οι εθνικοί αγώνες και περιστασιακά οι ταξικοί.
Κάποιοι επιμένουν να αγνοούν τη σημαντικότερη πτυχή των αγώνων της
Αριστεράς στην Ελλάδα· ότι αυτοί είχαν πρωτίστως εθνικό πρόσημο και
πάντως οι ταξικοί αγώνες είχαν αποτελεσματικότητα όταν συμβάδιζαν με
τους εθνικούς. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα υποκλέβει υπό μία έννοια την
εκλογική δυναμική της Αριστεράς γιατί αυτοαναγορεύεται, με την ανοχή
της δεύτερης, σε βασική έκφραση του ελληνικού εθνικισμού.
Η εκλογική νίκη της Αριστεράς δεν θα ολοκληρωθεί όσο δεν θα αποκτάει
μια ηγεμονία στο ζήτημα της εθνικής μας αναπαραγωγής· όσο θα
αποδέχεται ότι ο εθνικισμός/ εθνικοφροσύνη είναι μια ακροδεξιά
υπόθεση· όσο θα ξεχνάει ότι το ΚΚΕ υπάρχει ακόμα σαν βιώσιμος
πολιτικός οργανισμός, όχι λόγω της μνήμης των εργατικών του αγώνων
αλλά της μνήμης των εθνικών· ότι οργάνωσε το πρώτο σύγχρονο
εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στον κόσμο και εξιλέωσε με την Εθνική
Αντίσταση τα προπολεμικά λάθη του σχετικά με το «μακεδονικό»· όσο θα
ξεχνάει ότι η ΕΔΑ γιγαντώθηκε εκλογικά το 1958, λόγω της ενεργής της
υποστήριξης στους αγώνες του Κυπριακού λαού, που συμπυκνώνονταν στο
αίτημα «Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα»· ότι και το
ΚΚΕεσ (του Η.Ηλιού) τιτλοφόρησε την πρώτη μεταπολιτευτική μπροσούρα
του: «οι στόχοι του Έθνους» και άρθρωσε τον πολιτικό του λόγο με
πλαίσιο την κατοχή της Κύπρου και την «πανεθνική ενότητα»· όσο θα
ξεχνάει ότι το ΠΑΣΟΚ ηγεμόνευσε ιδεολογικά την πρώτη μεταπολιτευτική
δεκαετία, λόγω της συγκλονιστικής σύνθεσης που έκανε ανάμεσα στο
εθνικό ζήτημα και το ταξικό.
Δεν πρέπει να ξεχνά επίσης η Αριστερά ότι ο φασισμός/ναζισμός
αντιμετωπίστηκε με εθνικό λόγο και όχι ταξικό. Ο Στάλιν δεν
κινητοποίησε τους Σοβιετικούς απέναντι στο γερμανικό Ναζισμό στο όνομα
της κομμουνιστικής πατρίδας αλλά στο όνομα της εθνικής τους. Εγκαλούσε
σε αντίσταση τον Ουκρανό, τον Γεωργιανό κλπ με ρήτορες που μιλούσαν
στην εθνική του γλώσσα. Στην αναβίωση του εθνικού αισθήματος και την
παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων οφείλεται η αναχαίτιση του Ναζισμού και
όχι στην “κομμουνιστική αλληλεγγύη”. Στη γερμανική κατοχή οι Έλληνες
δημοκρατικοί - αριστεροί πολίτες δεν απαξίωναν τις έννοιες “έθνος”,
“πατρίδα”  επειδή τις χρησιμοποιούσαν και οι συνεργάτες των
κατακτητών. Έστηναν παντού οργανώσεις με πρόσημο “εθνικό”, χωρίς
κόμπλεξ διαφοροποίησης, όπως μερικοί σήμερα.
Πολλοί συγχέουν τον εθνικισμό ως ιμπεριαλιστικό φαινόμενο και ως
εθνικο-απελευθερωτικό. Ο εθνικισμός σε κράτη–έθνη που ολοκληρώθηκαν οι
αστικές επαναστάσεις, κατά κανόνα, εκτράπηκε σε ιμπεριαλισμό, φασισμό
και  ρατσισμό. Εκεί, οι εργατικές τάξεις βρήκαν έτοιμο το εθνικό
πλαίσιο και μπόρεσαν να έχουν μια ελαστική σχέση με τον εθνικισμό και
να δώσουν βαρύτητα στην ταξική πάλη. Η ιστορία όμως απέδειξε ότι και
οι “εργατικές τάξεις” λειτούργησαν, εκτός από εξαιρέσεις, ως
συνιστώσες των εκτροπών του ευρωπαϊκού εθνικισμού παρά ως ανάχωμά
τους. Σε χώρες, όμως, όπου η ντόπια αστική τάξη αποδεκατίστηκε και
υποκαταστάθηκε από μια αποικιοκρατική ελίτ εκεί δεν έγινε εθνικοαστική
ολοκλήρωση/χειραφέτηση και εκεί τον ρόλο αυτόν τον αναλάμβαναν
αγροτικά, εργατικά και μικροαστικά στρώματα. Εκεί, η χειραφέτηση των
λαών έπαιρνε τη μορφή ενός εθνικιστικού προγράμματος ενάντια στον
ιμπεριαλιστικό εθνικισμό. Γι’ αυτό σε χώρες σαν την Ελλάδα για να
είσαι αριστερός και αντιεξουσιαστής πρέπει πρώτα να είσαι
πατριώτης/εθνικιστής. Για να είναι ένα “τόξο” συνταγματικό ή
αντιφασιστικό πρέπει πρωτίστως να είναι εθνικό/αντιμπεριαλιστικό.
Η άποψη οπαδών της Αριστεράς ότι η αίσθηση του ανήκειν σε ένα έθνος
είναι κακή, οφείλεται σε μια ευρωκεντρική-επαρχιώτικη παράδοση αυτού
του χώρου. Στον δυτικοευρωπαϊκό μαρξισμό η παγκόσμια δράση
αξιολογούνταν με βάση τις διχοτομίες Δυτική Ευρώπη/Ρωσία,
πρόοδος/αντίδραση. Ότι εξυπηρετούσε την Αγγλία+Γαλλία (την αστική και
κατ’ επέκταση την εργατική τάξη) ήτανε προοδευτικό, ότι εξυπηρετούσε
τη Ρωσία ήταν αντιδραστικό. Έτσι, σαν προέκταση αυτών των διχοτομιών,
ή οθωμανική αυτοκρατορία, επειδή αναχαίτιζε τη Ρωσία, είχε θετική
διάσταση στην πρόοδο της ανθρωπότητας και άρα στην προοπτική του
κομμουνισμού, ενώ οι βαλκανικές επαναστάσεις και εθνικισμοί, ακόμη και
αν δεν υποθάλπονταν από τη Ρωσία, κατατάσσονταν στην αντίδραση. Ο
επαρχιωτισμός του ελληνικού μαρξισμού είχε σαν αποτέλεσμα ένα τμήμα
(συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ) να υιοθετεί τις απόψεις του Δυτικού μαρξισμού
για την προοδευτικότητα του κεμαλ-οθωμανισμού και ένα άλλο τμήμα
προπολεμικά (συνιστώσες του ΚΚΕ), να υιοθετεί τις στοχεύσεις του
ρωσικού μαρξισμού (λενινισμός), που διαπλέκονταν με πανσλαβιστικές
ιδέες.
Το πρόβλημα του ελληνικού εθνικισμού είναι ότι  ετεροκαθορίζεται. Όχι
με την έννοια ότι καθορίζεται σε σχέση με τους Άλλους (εχθρούς,
γείτονες) όσο ότι καθορίζεται από τους Άλλους (ιμπεριαλιστικά κράτη).
Ο κυρίαρχος εθνικός λόγος συγκροτήθηκε σε αντιπαλότητα με  τον λαϊκό
εθνικισμό μας όπως αυτός αναδείχθηκε από την αντίσταση-ανυπακοή στην
οθωμανική εξουσία. Οι Φιλέλληνες, οι Βαυαροί και η «προστασία»
τροποποίησαν τον εθνικό μας οραματισμό μέσω του κράτους και της
ιδεολογίας του αθηναϊσμού (νόθα εκδυτικοποίηση/ εξευρωπαϊσμός).
Εργαλεία ελέγχου της εθνικής ιδεολογίας ήταν τα πακέτα ιδεών, που
εισάγονταν από τη Δύση και είχαν πρόσημο “φιλελεύθερο”,
“σοσιαλιστικό”, “φασιστικό”, έως και “αναρχικό”. Αυτά τα πακέτα ιδεών,
αν δεν έχεις ένα ισχυρό εθνικοπολιτισμικό υπόστρωμα, λειτουργούν ως
ιμάντες μεταβίβασης μια ξένης ηγεμονίας. Εσωτερικεύουν στον ελληνικό
λαό την αίσθηση του αντικειμένου επιδιόρθωσης/ θεραπείας και όχι του
ιστορικού υποκειμένου. Το ότι αυτές οι “ιδέες” λειτουργούν ενίοτε ως
διχαστικά και δολοφονικά όπλα, οφείλεται και στο ότι δεν
επικαθορίζονται με βάση τις εγχώριες εθνοπολιτισμικές μας παραδόσεις,
όπως, πχ, αυτήν της κριτικής σκέψης.

Η ποινικοποίηση του εθνικισμού ως φασίζουσας εκδήλωσης αποτελεί μια
επικίνδυνα λαθεμένη ανάγνωση του φαινομένου. Ο εθνικισμός δεν παρήγαγε
στην Ελλάδα δυναμικές φασισμού. Αυτό έγινε κυρίως στις ιμπεριαλιστικές
χώρες της Δύσης. Η δικτατορία δεν παράχθηκε από κάποια εγχώρια
φασιστική ιδεολογία γιατί δεν υπήρχαν οι γεωπολιτικές προϋποθέσεις
ενός επεκτατισμού των εγχώριων κρατικο-επιχειρηματικών ελίτ.
Οργανώθηκε από την CIA, γι’ αυτό ήταν αμερικανοκίνητη. Ακόμη και στην
μεταπολιτευτική ανάλυση του ΚΚΕεσ, η χούντα δεν αποκαλείται
“φασιστική” αλλά «στρατοκρατική αμερικανόδουλη δικτατορία». Ακόμη και
ο εγχώριος φασισμός (Μεταξάς) δεν ολοκληρώθηκε σε εθνικιστική
συνιστώσα, αφού εκτράπηκε σε δοσιλογισμό την περίοδο της κατοχής. Γι’
αυτό δεν πρέπει να παραχωρούνται στην ΧΑ τίτλοι εθνικοφροσύνης, γιατί
οι ιδεολογικοί της πρόγονοι ήταν γερμανόφρονες και αμερικανόφρονες.

Να σημειώσω εδώ ότι η άνοδος της ΧΑ, εκτός από το έδαφος που της
παραχωρείται, σε σχέση με τα εθνικά ζητήματα, από την Αριστερά, είναι
συνάρτηση της «δημοκρατίας του ψέματος» και της «κλεπτοδημοκρατίας».
Γιατί, αυτό που δημιούργησε  τα ερείπια πάνω στα οποία σκυλεύουν/
πλατσικολογούν οι αναβιώσεις του ναζισμού είναι το ψέμα, οι
κωλοτούμπες και ο παραλογισμός του  συστήματος εξουσίας. Παντού
ψέματα: από τα «λεφτά υπάρχουν» μέχρι ότι «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα».
Και το φαινόμενο της κωλοτούμπας των επαγγελματιών της “πολιτικής” και
ο παραλογισμός να μας κυβερνούν ακόμη αυτοί που ο ελληνικός λαός τους
αποδοκίμασε στις προηγούμενες εκλογές επειδή κατέκλεψαν τα ταμεία και
παρέδωσαν σε ξένους τη διακυβέρνηση της χώρας και που  προσπαθούν τώρα
να συγκαλύψουν τα ανομήματά τους πίσω από “συνταγματικά τόξα” και
“αντιρατσιστικούς νόμους”.

Το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας έγκειται στη δυνατότητα ενός λαού
να ελέγχει το πλεόνασμα που παράγει. Με τα “μνημόνια” ο ελληνικός λαός
έχει χάσει την δυνατότητα εθνικού αυτοπροσδιορισμού που είχε ανακτήσει
εν μέρει την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης. Είμαστε μια χώρα φόρου
υποτελής σε άλλα εθνικά κέντρα. Ιστορικά η Ελλάδα δεν έχει λύσει το
ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, γι’ αυτό δεν μπορεί να λύσει και το
ζήτημα της ανάπτυξης. Γιατί το οικονομικό πλεόνασμα που παράγει
χρησιμοποιείται αενάως για την εξυπηρέτηση του “δημόσιου χρέους” και
όχι για την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών της πόρων. Γι’ αυτό το
εθνικό μας ζήτημα τίθεται ως ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων με τους
ξένους, σε συνδυασμό με την επαναθεμελίωση της οικιστικής, διοικητικής
και παραγωγικής δομής.
Ο φασισμός είναι, εκτός των άλλων, μια αίσθηση ασέβειας στην εθνική
ταυτότητα του Άλλου. Στην Ελλάδα όμως ακμάζει, λόγω της
εκδυτικιστικής/οριενταλιστικής  κληρονομιάς της, ένα ισοδύναμο
φαινόμενο φασισμού και ρατσισμού, αυτό του μη σεβασμού στην ελληνική
ταυτότητα. Μερικοί θεωρούν οτι ο ελληνικός λαός δεν έχει αφομοιώσει
τους κώδικες συμπεριφοράς των κυρίαρχων δυτικών ελίτ, επόμενα, πρέπει
να αλλάξει το ψυχογράφημά του. Το πρόβλημα των επιδιορθωτών, Αριστερών
και Δεξιών, του χαρακτήρα και του εθνισμού των Ελλήνων είναι ο
επαρχιωτισμός τους σε σχέση με τους ξένους και ο ελιτισμός τους σε
σχέση με τον ελληνικό λαό.
Οι λίβελοι κατά του χαρακτήρα των Ελλήνων από στελέχη που παράγει το
ίδιο το σύστημα (διδάκτορες, καθηγητές, κλπ) έχουν γίνει κανόνας.
Ενοχοποιούν  το “πατριωτικό” και “εθνικιστικό” παρελθόν, για να
παραγραφεί από τη μνήμη ακόμη και με τη βία. Πρόκειται για ρατσιστικές
ατζέντες και επιχειρήσεις  λοβοτομής ενταγμένες στην λογική των
διαφόρων Διεθνών Μορφωτικών Ινστιτούτων  που ξαναγράφουν τις ιστορίες
των λαών, για να ελέγξουν το μέλλον τους, αφού πρώτα αχρηστέψουν την
εθνική τους ιστορία. Έτσι, ο εθνι(κι)σμός και η εθνική συνείδηση ναι
μεν είναι μια πραγματικότητα αλλά είναι σαν  ατύχημα, σαν  λάθος που
πρέπει να διορθωθεί ή να εκλείψει. Σήμερα, η “new history” δεν
προσβλέπει στη λήθη των ιστορικών γεγονότων, όπως γινόταν παλιότερα,
αλλά στην μνήμη τους, η οποία όμως επαναφέρει συνεχώς την αίσθηση της
απόρριψης του ιστορικού παρελθόντος, γιατί αυτό περιγράφεται σαν κακό,
λάθος ή  ατύχημα. Παράδειγμα, η εκπομπή στο ΣΚΑΙ για το 1821, όπου οι
“νέοι ιστορικοί”, προσπαθώντας να διορθώσουν το “λάθος”,
απομυθοποίησαν το εθνικό σύμβολο, τον φουστανελά Κολοκοτρώνη,
παρουσιάζοντάς τον ως “γυναικά” και “σφαγέα”, μυθοποιώντας ταυτόχρονα
τον φραγκοφορεμένο Μαυροκορδάτο, παρουσιάζοντάς τον, επειδή δέχεται
και την καθοδήγηση του Άγγλου Μπάυρον, ως “συνετό ευρωπαϊστή”.
Πρόκειται για ετεροχρονισμένη διόρθωση της αίσθησης ότι η επανάσταση
του 1821 είχε σαν αίτημα μια εθνική πολιτεία. Δημιουργούν την αίσθηση
ότι είχε σαν στόχο την εκδυτικοποίηση και πρωταγωνιστές τους
ευρωπαίους τραπεζίτες και Φιλέλληνες.
Ο αντιεθνικιστές όμως  δεν απαλλάσσονται  από εθνικισμό. Ας μην
ξεχνάμε  ότι το αίτημα της κατάργησης των κρατών-εθνών προέρχεται από
τις παγκοσμιοποιημένες ελίτ, τα γκόλντεν μπόυς των πολυεθνικών, των
τραπεζών και των δικτύων του οικονομικού εγκλήματος. Αυτοί μπορεί μεν
να έχουν ιδανικό τους την  κατασκευή μιας ανώνυμης μαζικής κοινωνίας
έχουν  όμως και εθνικισμό και πατρίδα. Το όραμά τους  είναι η μετάβαση
από έναν κόσμο πολυεθνικό σε έναν κόσμο ολιγοεθνικό, όπου τα μεγάλα
ισχυρά κράτη-έθνη θα καταπιούν τα μικρά, επιβάλλοντάς τα τις δικές
τους εθνικές αξίες. Ο σημερινός φασισμός των σταυροφόρων του
ολιγοεθνισμού είναι πιο ύπουλος (της Χρυσής Αυγής είναι απολίθωμα και
φανερός) γιατί, στοχοποιόντας τους τοπικούς εθνικισμούς, θέλει να
θέσει εκτός νόμου λαούς, οι οποίοι επιμένουν να σκέπτονται έξω από τα
στερεότυπα της ολιγοεθνικής κουλτούρας. Και τα στερεότυπα, μέσω των
οποίων οι λαοί ταξινομούνται  στην κλίμακα πολιτισμένοι/ βάρβαροι,
είναι  η συμπεριφορά τους με βάση κατασκευασμένους κώδικες όπως:
μετανάστες, ομοφιλόφυλοι, τσιγγάνοι . Η σχέση με αυτές τις κοινωνικές
κατηγορίες λένε ότι δεν πρέπει να ορίζονται μέσω αυτόχθονων ιστορικών/
πολιτιστικών εμπειριών.
Το μεταναστευτικό, πχ, οι λαοί πιέζονται να το προσεγγίσουν μόνο με
τους όρους της μονοδιάστατης ευρωατλαντικής ρητορικής περί ατομικών
δικαιωμάτων, παραβλέποντας τα εθνικά/συλλογικά δικαιώματα. Έτσι όμως
οι “μετανάστες” μπορεί να λειτουργήσουν και σαν εργαλείο ελέγχου και
διάλυσης μικρών κρατών- εθνών, όπως είναι η Ελλάδα. Στις χώρες της
Δυτικής Ευρώπης, που έχουν δημογραφική, οικονομική και διεθνή ισχύ,
μπορούν να  αφομοιώσουν τους μετανάστες ακόμη και να τους κάνουν μέρος
της δικού τους εθνικισμού. Στην Ελλάδα όμως που δεν έχουμε ούτε
κρίσιμο πληθυσμιακό μέγεθος, ούτε σωστή δημογραφική διάρθρωση, αφού το
μισό του πληθυσμού είναι συγκεντρωμένο στο 3% της έκτασής της και
υποτιμημένη διεθνή ισχύ σε σχέση με την γεωπολιτική της θέση, είναι
αφέλεια να νομίζει κανείς ότι το μεταναστευτικό δεν παίρνει και
εθνικές διαστάσεις. Γιατί, έχοντας αποδυναμωμένες τις παραμεθόριες
περιοχές, μπορεί, αν μεταφερθούν σ’ αυτές, ν’ αλλάξουν την εθνολογική
σύνθεση, προκαλώντας τον επεκτατισμό της Τουρκίας, που έχει εκδηλώσει
με το δόγμα Νταβούτογλου τον εθνο-θρησκευτικό της επεκτατισμό. Όλες οι
ισχυρές χώρες στην Ευρώπη κάνουν μεταναστευτική πολιτική με γνώμονα τα
“εθνικά δικαιώματα” ενώ για την Ελλάδα απαιτούν να κάνει
μεταναστευτική πολιτική με βάση τα “ατομικά δικαιώματα”.
Εν κατακλείδι,  η διαφωνία μου με κάποιες “συνιστώσες” της  Αριστεράς
είναι ότι  βλέπουν τα κακά του κόσμου σαν προέκταση του πολυεθνικού
κόσμου μας ενώ εγώ τα βλέπω σαν προέκταση του ιμπεριαλισμού.

Ο Αγώνας των Λαών για τον Τόπο τους , μια ευκαιρία για το διεθνισμό στα Βαλκάνια .

   

Μια επικίνδυνη εξέλιξη για την ασφάλεια των κατοίκων,και το περιβάλλον μιας ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων φαίνεται πως αποφεύχθηκε τουλάχιστον προσωρινά.  

    Οι Πολίτες της Αλβανίας με κινητοποιήσεις διαφόρων μορφών και συνθήματα όπως 

"ΟΧΙ στα Χημικά", "Η Αλβανία ανήκει στους Αλβανούς" , " Αγαπήστε την Αλβανία όπως ο πρωθυπουργός μας αγαπάει τις ΗΠΑ" σε συνδυασμό με  τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων,με πλέον χαρακτηριστική των κατοίκων της Απουλίας της Ιταλίας ανάγκασαν  την πολιτική ηγεσία της Αλβανίας να πάρει θέση ενάντιον της  καταστροφής του χημικού  οπλοστασίου της Συρίας σε Aλβανικό έδαφος.Έτσι παρά τη διαφαινόμενη από καιρό συμφωνία  του πρωθυπουργού Έντι Ράμα με τις ΗΠΑ για τη καταστροφή των χημικών στο έδαφος της Αλβανίας   και ενώ υπήρξαν  σοβαρές καταγγελίες της αντιπολίτευσης  για   εθελοδουλεία του Ράμα απέναντι στους υπερατλαντικούς "φίλους" του , ο πρωθυπουργός της Αλβανίας οδηγήθηκε σε τακτική αναδίπλωση .

   Εντύπωση πάντως δημιουργεί το γεγονός ,πως για αυτό το σοβαρό θέμα που αφορούσε μια περιοχή γειτονική προς την Ήπειρο , δεν είχαμε ''ενδιαφέρον'' τόσο  από τις  συμπολιτεύσεις  όσο και από τις  αντιπολιτεύσεις   στη δημοτική αλλά  και  στη περιφερειακή διοίκηση της Ηπείρου  . 

   Το μήνυμα είναι σαφές:Απέναντι στην  αυταρχική πολιτική και πρακτική  των κυρίαρχων δυνάμεων που θέλουν να επιβάλουν σε ''υπάκουες-εξαρτημένες' κυβερνήσεις τις επιλογές τους,οι πολίτες κάθε χώρας, έχοντας τη διεθνιστική ,στην πράξη ,αλληλεγγύη και συμπαράσταση υπερασπίζονται τον Τόπο τους και νικούν.

   Η νίκη του λαού της Αλβανίας έστω και προσωρινή  δείχνει το δρόμο στους αγώνες της ευρύτερης περιοχής . Από το Πάικο και τις Σκουριές , στο Παγγαίο και την Αλεξανδρούπολη ,και από τη   Μεγαλόπολη και τη Βοβούσα στη Χώρα των Χανίων.
   Οι πολίτες διεκδικούν τα δικαιώματα τους για προστασία της κοινότητας τους , διατήρηση του φυσικού κάλλους της περιοχής τους και τη διεκδίκηση ενός μέλλοντος όπου κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση του θα παίζει η άποψη των τοπικών κοινοτήτων .Ο αγώνας απέναντι σε κάθε είδους συμφέροντα μπορεί να είναι σκληρός αλλά με τις κατάλληλες κινήσεις θα είναι νικηφόρος.

Ζήτημα Δημοκρατίας

  

   Την περίοδο που οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί ενός ολόκληρου συστήματος προσπαθούν να εμποδίσουν κάθε αντίθετη φωνή σε αυτό …

Τώρα που η ελεύθερη έκφραση γνώμης αναδεικνύεται ως απαίτηση της κοινωνίας , ανεξαρτήτως των διαφορετικών προσεγγίσεων και απόψεων που υπάρχουν και διακινούνται…

Την εποχή που οι αντιδραστικές δυνάμεις ποινικοποιούν την απαίτηση της κοινωνίας των Πολιτών να εκφράζεται ελεύθερα η άποψη της για ζητήματα που την αφορούν …

Στην πόλη μας , τα Γιάννενα , έλαβε χώρα ένα γεγονός που ήρθε να προστεθεί σε αυτές τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του συστήματος . Δύο-τρία φασιστοειδή με ιδεολογικό δήθεν μανδύα καθώς και  δύο-τρία άτομα που συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια της ΕΑΑΚ με ύβρεις και απειλές επιτέθηκαν κατά ομιλητών και πολιτών κατά τη διάρκεια της 3^ης κατά σειρά  εκδήλωσης που  οργάνωσε στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων η ομάδα Πολιτών «Ευτοπία» με  θέμα  : « Ο Τόπος , το Έθνος και η Αριστερά του Ορθού Λόγου » .

«Πέτυχαν» έτσι μετά τη «παρέμβαση» τους στο τέλος της ομιλίας του δεύτερου ομιλητή να μην ακουστεί η 3^η εισήγηση , η προγραμματισμένη προβολή βίντεο από την ομιλία του Ερνέστο Γκουεβάρα στη σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών το 1964 , αλλά ΚΥΡΙΩΣ  «πέτυχαν» στο  να καταλύσουν το  δημοκρατικό Βήμα Διαλόγου που προσπαθήσαμε να στήσουμε για τους πολίτες της πόλης μας που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και να μην γίνει συζήτηση . Μάλιστα ένα από αυτά τα άτομα φωτογράφιζε με το κινητό του τηλέφωνο τους ομιλητές και τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση ,  θυμίζοντας σκοτεινές εποχές  που έρχονται στη μνήμη μας αυτές  τις ημέρες που  τιμάται η εξέγερση  του Πολυτεχνείου . Τέτοιου είδους συμπεριφορές  «ταλιμπανισμού»  είναι προϊόν άγνοιας , βλακείας ή μήπως κρύβεται κάτι άλλο ;

Η καταδίκη αυτής της συγκεκριμένης ενέργειας αλλά και γενικότερα των πρακτικών αυτού του τύπου είναι υποχρέωση απέναντι στη Δημοκρατία , είναι Δημοκρατικό και Πατριωτικό Καθήκον .

Ιωάννινα  15 Νοεμβρίου  2013

Ομάδα Πολιτών Ευτοπία

ΔΕΚΑ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Tου Γιώργου Γκόντζου

  Μια πολιτική για την μετανάστευση, ιδιαίτερα στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες για την χώρα μας, μπορεί να συνοψιστεί στα εξής δέκα σημεία (Δεκτές οποιεσδήποτε προσθήκες ή εμπλουτισμένες προτάσεις):

1)Προσδιορισμός του φαινομένου ως αντιδραστικού, με επιπτώσεις σε βάρος και των αθώων ψυχών που μεταναστεύουν και των πολιτών ή τάξεων συνολικά, στην χώρα υποδοχής τους.

2)Σαφής καταδίκη των ηγεσιών και δυνάμεων των χωρών που εξαπολύουν πολέμους, με οποιοδήποτε πρόσχημα, σε βάρος άλλων χωρών ,που προκαλούν , εκτός των άλλων, και μαζικά κύματα μετανάστευσης εξαθλιωμένων κυρίως φτωχών στρωμάτων των υπό κυριαρχία χωρών.

3)Καταγγελία της Τουρκίας στους διεθνείς οργανισμούς για την επίσημη και ημιεπίσημη ‘‘διευκόλυνση’’ μέσω του εδάφους της, της εισόδου  στην χώρα μας χιλιάδων ατόμων από την Ασία και την Αφρική, αλλά και των διαπλανητικών εγκληματικών δικτύων δουλεμπόρων, μεταξύ των οποίων και Ελλήνων, που συνεργάζονται για την ‘‘προώθηση’’ παράνομων μεταναστών.

4)Επαφές με τις ηγεσίες των χωρών από τις οποίες προέρχονται οι μετανάστες ,για την επιστροφή τους, με όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και με ανθρώπινες διαδικασίες , με καταβολή ενός χρηματικού ποσού ,το οποίο πρέπει να διεκδικηθεί από την ΕΕ ,της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος και υφίσταται τις πλέον σημαντικές ,μεταξύ των χωρών της ΕΕ, συνέπειες του φαινομένου.-Παροχή κάθε είδους ιατρικής βοήθειας και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στους παράνομους μετανάστες που κρατούνται  υπό απαράδεκτες συνθήκες σε χώρους που προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση

5)Καταδίκη των ρατσιστικών απόψεων ,είτε εκπορεύονται μεμονωμένα  είτε από κομματικά σχήματα ,σε βάρος των μεταναστών ,νομίμων και παρανόμων, που υπάρχουν στην χώρα μας και αυστηρή εφαρμογή των κείμενων νόμων στις περιπτώσεις πρακτικών σε βάρος μεταναστών στην χώρα μας.

6)Ανάδειξη επιστημονικών θέσεων κλασσικών και σύγχρονων διανοητών ,ιδιαίτερα από το χώρο της αριστεράς, που τεκμηριώνουν με ιστορικά στοιχεία, με κοινωνιολογικές προσεγγίσεις και με ιδεολογικές επισημάνσεις τις δυσμενείς επιπτώσεις στην εργατική τάξη ,και γενικότερα στην κοινωνία, του μεταναστευτικού φαινομένου  ως συνειδητή επιλογή της ελίτ του παγκόσμιου κεφαλαίου. Θέσεις που θα διαμορφώνουν σωστές ταξικές, προς όφελος της πλειοψηφίας της κοινωνίας, πραγματικά διεθνιστικές απόψεις στην κοινωνία ,για το μεταναστευτικό θέμα και δεν θα επιτρέπουν έτσι τη διαχείριση του θέματος από τα φασιστοειδή της ρατσιστικής ΧΑ.

7)Απομόνωση ιδεολογική εκείνων των απόψεων που με πρόσημα δήθεν ΄΄αντιρατσιστικά’’ή ‘‘διεθνιστικά’’ ,στην ουσία λειτουργούν ως πολύτιμο στήριγμα των επιλογών του κεφαλαίου στο μεταναστευτικό θέμα, είτε μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, είτε μέσω τμημάτων αριστερών σχηματισμών, ιδιαίτερα εκείνων που υποκριτικά εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους μετανάστες, την ίδια ώρα που επικροτούν τις ιμπεριαλιστικές και αποικιοκρατικές επεμβάσεις στις χώρες προέλευσης των μεταναστών.

8)Ενσωμάτωση των νόμιμων μεταναστών που βρίσκονται τουλάχιστον δέκα χρόνια στην χώρα μας ,πολιτισμικά ,εργασιακά ,κοινωνικά, με  διαμονή χωρίς την δημιουργία γκέτο σε συνοικίες των μεγάλων πόλεων, ώστε ,εκτός των άλλων, να περιοριστεί ή και να αποτραπεί εντελώς τυχόν ενδομεταναστευτική βία.

9)Καταγγελία του Δουβλίνου ΙΙ-

10)Αλληλεγγύη στους αιτούντες πολιτικό άσυλο πολίτες από τις χώρες της Ασίας και Αφρικής.

“ Ο Τόπος ,το Έθνος και η Αριστερά του Ορθού Λόγου ”

Η ομάδα Πολιτών Ευτοπία  σας καλεί στην εκδήλωση με θέμα:

   

 “ Ο Τόπος ,το Έθνος  και η  Αριστερά του  Ορθού  Λόγου ”

   

                              την   Τετάρτη   13   Νοεμβρίου   2013  στις   7:30 μ.μ

                          στο  Εργατικό  Κέντρο  Ιωαννίνων  ( Γιοσέφ  Ελιγιά  7 ) .

              Συζητούν μεταξύ τους και με το κοινό :

     ·         Αγάπιος    Γαβριηλίδης  : Ιατρός ,  οινοπαραγωγός

                  « Η Ελληνική Εθνογέννηση – τόπος , χώρος , χρόνος »

    

     ·        Νίκος Καρατουλιώτης : στρατηγός ε.α, συγγραφέας

                            « Γεωπολιτική Σκακιέρα »

    

     ·        Δημήτρης Μάρτος : Αρχιτέκτων,διδάκτωρ Χωροταξίας

                                    « Έθνος και Αριστερά »

Η Συρία , η Δημοκρατία και η Πόλις

Η σημερινή τραγωδία της Συρίας ,μετά την “αυθόρμητη” Αραβική Άνοιξη , είναι απόρροια τόσο των δομικών προβλημάτων στη κοινωνική συνοχή και στην εσωτερική ενσωμάτωση της, όσο και της εμπλοκής ιμπεριαλιστικών κύκλων στη περιοχή.

Η λύση όμως για τους λαούς της περιοχής δεν θα έρθει με τους βομβαρδισμούς που σχεδιάζουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Οι ΗΠΑ επιδιώκουν το διαμελισμό της Συρίας σε μικρότερα κράτη δορυφόρους .Η ιδιόμορφη Κεμαλοϊσλαμική ελίτ της Τουρκίας επιθυμεί την επιστροφή της Συρίας σε Σουλτανικό καθεστώς. Οι υπόλοιποι πρόθυμοι να βομβαρδίσουν σύμμαχοι προσπαθούν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη

Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η στάση ορισμένων τμημάτων της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς στην Ελλάδα. Τα πολιτικά και αναλυτικά της κενά την εμποδίζουν από το να κατανοήσει τις πραγματικές ανάγκες της Συρίας αλλά και της Μ.Ασίας-Ανατολίας.

Μια αριστερά του Ορθού Λόγου θα πρέπει να αναδείξει το Τουρκικό πρόβλημα και το Κεμαλοϊσλαμικό ρατσιστικό καθεστώς της Τουρκίας ως το κύριο πρόβλημα αποσταθεροποίησης της περιοχής και καταδυνάστευσης των ιστορικών και αυτόχθονων λαών της Ανατολίας. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την δημοκρατική και αρμονική συνύπαρξη των λαών της περιοχής , όπως ορίζουν τα ιδανικά του Ανθρωπισμού και της Φιλανθρωπίας.

Η λύση στην ιστορική Συρία θα δοθεί με την επαναφορά του θεσμού της Πόλης. Μόνο τότε οι λαοί ,τα έθνη και οι διαφορετικές θρησκείες της περιοχής θα αποκαταστήσουν τη σχέση τους με τη Δημοκρατία .

Για μια Δημοκρατική Ομοσπονδιακή Συρία που θα ζήσουν οι λαοί και τα έθνη της σε αρμονία και θα φωτίσουν το δρόμο για μια πραγματική Άνοιξη των ιστορικών και αυτόχθονων λαών της Ανατολίας .

                                                Ιωάννινα 12 Σεπτεμβρίου 2013

                                                Ομάδα πολιτών Ευτοπία

Ανακοίνωση της ομάδας πολιτών Ευτοπία σχετικά με την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα γεγονότα στη Πρεμετή

             “ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΜΟΣΚΩΦ ΚΑΙ ΤΟΝ N.ΣΒΟΡΩΝΟ 

              ΣΤΗ Μ .ΡΕΠΟΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ Π.ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟ”

   Με αφορμή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα γεγονότα στη Πρεμετή , όπου
υπήρξε ωμή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της έκφρασης των
θρησκευτικών πεποιθήσεων εκ μέρους της Αλβανίας , θα θέλαμε να σχολιάσουμε
τα εξής :
   Στο "ουδέτερο" κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ , ανεξαρτήτως άλλων σωστών
επισημάνσεων, γίνεται λόγος για Ελληνισμό της Διασποράς της Αλβανίας και
συνιστάται αυτοσυγκράτηση από τα δύο μέρη.
Θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τους ανιστόρητους και πολιτικά αναλφάβητους
συντάκτες της ανακοίνωσης , ότι οι Έλληνες της Β.Ηπείρου-Ν. Αλβανίας
αποτελούν Aυτόχθονη και Iστορική Kοινότητα και σε καμία περίπτωση δεν
αποτελούν διασπορά.
   Όσον αφορά τα περί "αυτοσυγκράτησης από τα δύο μέρη" , που αναφέρει η
ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ , αναρωτιόμαστε ποιά η ευθύνη και πού προκάλεσε η
Ορθόδοξη Εκκλησία στο συγκεκριμένο θέμα.
Αναρωτιόμαστε επίσης εάν η σύνταξη του κειμένου αποτελεί προϊόν άγνοιας ,
βλακείας ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο ;
Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάποιο υπόγειο νήμα που συνδέει τη νέα
ηγεσία της Αλβανίας με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
   Ελπίζουμε ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα κατανοήσει το συντομότερο δυνατόν
τον κίνδυνο που δημιουργείται με την ανακοίνωση της , που προσφέρει ένα
ακόμα δώρο στην ακροδεξιά.
   Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα επαληθευθεί η άποψη ότι από τον Κωστή
Μοσκώφ και τον Νίκο Σβορώνο , καταλήξαμε στη Μαρία Ρεπούση και τον Πέτρο
Τατσόπουλο.

Ιωάννινα 22 Αυγούστου 2013

 Ομάδα Πολιτών Ευτοπία 

Από τα νοσοκομεία στα Ασκληπιεία

  Με αφορμή τη μεταρρύθμιση στα νοσοκομεία από τον κατά τα άλλα ελληνολάτρη νέο Υπουργό Υγείας Άδωνι  Γεωργιάδη , θα θέλαμε να θυμίσουμε ένα κείμενο που μιλάει  για τις προοπτικές  στο μοντέλο των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της . Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ηλεκτρονικό τύπο στις 2 Ιανουαρίου του 2013, είναι του Απόστολου Κόλκα , φοιτητή Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων  και μέλους της ομάδας πολιτών " Ευτοπία " . 

                     Από τα νοσοκομεία στα Ασκληπιεία

Με αφορμή το νέο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Άαλμποργκ ,στη Βόρεια Γιουτλάνδη της Δανίας , του οποίου η κατασκευή αναμένεται να ξεκινήσει εντός του 2013 καλό θα ήταν να αναλογιστούμε την κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων και να  παραδειγματιστούμε από τους Δανούς.

Το νέο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Άαλμποργκ λοιπόν , εκτείνεται σε μία έκταση 330,000 τ.μ με τους εσωτερικούς χώρους περίπου 134,500 τ.μ και ακόμη 17.000 τ.μ για την κάλυψη των αναγκών της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου , αναμφίβολα .πρόκειται για μια πρωτοποριακή σχεδίαση που  επιδιώκει να είναι   λειτουργική σε επιχειρησιακό επίπεδο  , για παράδειγμα τα εξωτερικά ιατρεία  έχουν  τοποθετηθεί  στην ανατολική πλευρά στο  ισόγειο  ενώ στα ανώτερα επίπεδα με άμεση σύνδεση με τα υψηλότερα επίπεδα του εδάφους προς τα δυτικά βρίσκονται οι δομές που εξυπηρετούν τα  επείγοντα περιστατικά , με αυτό τον τρόπο διαχωρίζονται ι πλήρως  οι διαφορετικές ροές εργασίας διατηρώντας παράλληλα την εγγύτητα όλων των υπηρεσιών .

Εκτός όμως από την εκπληκτική του  σχεδίαση σε επίπεδο λειτουργικότητας το νέο νοσοκομείο έρχεται να ενσωματώσει το όραμα της Δανίας για το σύστημα υγείας του μέλλοντος , επιδιώκοντας να εκμεταλλευτεί την φύση  προς όφελος της υγείας των ασθενών.

Βλέπουμε λοιπόν εδώ πως η Δανία όχι μόνο κατανόησε τη σημασία της "ολιστικής φροντίδας υγείας ", που προσφερόταν στα αρχαία Ασκληπιεία αλλά προσπαθεί να την εντάξει στην καθημερινότητα της ιατρικής πράξης  με την δημιουργία ενός σύγχρονου Ασκληπιείου .

Τι γίνεται στην πατρίδα μας  ;

Στην  Ελλάδα ο δημόσιος διάλογος για την υγεία περιορίζεται στα φακελάκια των γιατρών , τα " γενόσημα" , τον ΕΟΠΥΥ και το συμμάζεμα του ΕΣΥ με κλείσιμο νοσοκομείων και δομών που κρίνονται ασύμφορες ή  όχι τόσο απαραίτητες  . Ούτε λόγος για την αναδιάρθρωση του ΕΣΥ με βάση τις νέες τάσεις  που αρχίζουν να  επικρατούν παγκοσμίως . Δυστυχώς ενώ έχουμε σοβαρούς και μορφωμένους νέους επιστήμονες , η ανεπάρκεια των κρατικών υπηρεσιών και αυτών που τις στελεχώνουν αφήνει την Ελλάδα εκτός ελαχίστων λαμπερών εξαιρέσεων , μακριά από τις παγκόσμιες αλλαγές  Θα πει κανείς η Ελλάδα είναι σε κρίση και  χρωστάμε παντού, δεν είναι καιρός να ξοδεύουμε για μελέτες και νέα σχέδια , όμως αν δει κάποιος τα ΑΕΠ της Δανίας και της Ελλάδας δεν έχουν  και τόσο μεγάλη διαφορά τα χρόνια που μας πέρασαν . Θα γινόμασταν άλλωστε "Δανία του Νότου ".

Η Ελλάδα θα πρέπει να κατανοήσει πως το μέλλον της Υγείας είναι το πέρασμα από τα Νοσοκομεία στα Ασκληπιεία . Η κρίση που επικρατεί σε οικονομικό ,πολιτικό , οικονομικό και ηθικό επίπεδο . μπορεί να φανεί χρήσιμη στο να κατανοήσουμε τα λάθη , τις παραλείψεις και τις ανεπάρκειες μας και να διορθωθούμε σαν άνθρωποι και ως κράτος .

Το πέρασμα από τα γκρίζα τσιμεντένια μουντά κτίρια στο εσωτερικό των πόλεων σε σύγχρονες τεχνολογικά δομές που θα σέβονται και θα εκμεταλλεύονται το περιβάλλον προς όφελος των ασθενών δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο . Ίσως μάλιστα να είναι πολύ ευκολότερο από ότι ήταν στην Δανία . Ο λόγος είναι ότι το κλίμα της χώρας μας είναι πολύ ευνοϊκότερο , το φυσικό της περιβάλλον επίσης ( ακόμη και με τις της καταστροφές που του προκαλούμε  τόσο από άγνοια αλλά πολύ περισσότερο ηθελημένα για να ικανοποιήσουμε συμφέροντα ) , το πλήθος των ιαματικών πηγών σε όλη την μεθόριο , το πλήθος των βοτάνων στη χλωρίδα μας , πολλά από τα οποία δεν ευδοκιμούν πουθενά αλλού , η μεσογειακή διατροφή  που επιβάλλεται  να επαναφέρουμε στο τραπέζι μας , είναι τα ισχυρά όπλα της Ελλάδας που μπορούν με την κατάλληλη αξιοποίηση να μας καταστήσουν χώρα  πρωτοπόρα στην νέα αυτή αντίληψη της Ιατρικής επιστήμης . Ας κάνουμε λοιπόν αυτό το ριζοσπαστικό βήμα για την αναβάθμιση της ποιότητας αλλά και της νοοτροπίας που επικρατεί στο σύστημα υγείας. Θα χρειαστούν βεβαίως πολλές αλλαγές σε επίπεδο Υπουργείου Υγείας , Ιατρικών Συλλόγων Νοσοκομείων και  Ιατρικών Σχολών .

Το όφελος θα είναι πολλαπλό για την χώρα , αφού εκτός από το πιο ποιοτικό  πιο φιλικό  προς το περιβάλλον και τον ασθενή "συγκρότημα ιατρικής φροντίδας-σύγχρονο ασκληπιείο" , θα έχουμε ένα ακόμη  μεγάλο ατού για τον ιατρικό τουρισμό που θα μπορέσει να αναπτυχθεί σε ένα τελείως νέο περιβάλλον και να καταστεί ανταγωνιστικός και πρωτοπόρος σε παγκόσμιο επίπεδο , ωφελώντας και τα λαβωμένα  οικονομικά της Ελλάδος .

 Σύμφωνα με τον ορισμό που υπάρχει στο καταστατικό του Π.Ο.Υ ,  Υγεία είναι «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας» .

Είναι χρέος μας λοιπόν σε αυτές τις δύσκολες  μα  και τόσο ευνοϊκές συνθήκες   να ενώσουμε  το παρελθόν με το μέλλον , την αρχαία παράδοση με τη σύγχρονη τεχνολογία και την τεχνολογική πρόοδο για να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την Ιατρική που σέβεται και έχει τον άνθρωπο στο επίκεντρο . 

Εισήγηση του Βασίλη Λαγού στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ομάδα πολιτών "Ευτοπία" με θέμα : " ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ " .

ΕΥΤΟΠΙΑ
Πολίτης – Πολιτισμός – Πολιτική
Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση της πόλης και σχεδόν διακόσια χρόνια από τον θάνατο του Αλή-Πασά , του οποίου το φάντασμα πλανάται πάνω από την πόλη  και ο Τόπος δείχνει να είναι ακόμη δέσμιος εξαρτήσεων. Ο Χώρος απειλείται από νέες παραμορφώσεις. Οι Τοποφάγοι κυριαρχούν. 

Η πολιτική κάστα λυμαίνεται τον Εθνικό Πλούτο. Αλλοιώνεται η Φύση, η Γη και η Ιστορία.
Είναι ζητούμενο, πια, η ποιότητα στο αστικό – πολεοδομικό και φυσικό περιβάλλον. Ποιότητα που θα έλκει παραγωγικές δραστηριότητες και θα ικανοποιεί τις ανθρώπινες ανάγκες.
Η αισθητική – πολιτισμική και παραγωγική σφαίρα, μια σφαίρα δημιουργίας σε τοπικό επίπεδο περιήλθε σε ανυποληψία.

- Οι Πόλεις μετατρέπονται σε αντί – πολεις.
- Οι Δημόσιοι και Κοινόχρηστοι χώροι συρρικνώνονται.
- Η Γλώσσα περιορίζεται, αλλοιώνεται, διαστρέφεται.
- Ο Πολιτισμός με τα τοπικά του χαρακτηριστικά, βάλλεται, απαξιώνεται.
- Τα διατροφικά και γαστρονομικά ήθη εξαφανίζονται.

Επειδή, στις σύγχρονες παγκοσμιοποιημένες συνθήκες, το μέλλον μας θα κριθεί στις Πόλεις .
Επειδή οι διατροφικές, γαστρονομικές και πολιτισμικές συνήθειες, συνομιλούν με την Ιστορία και τη Γεωγραφία.
Επειδή συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις δεν κατανοούν, δεν περιλαμβάνουν στην παιδεία τους, τον πλούτο της περιφέρειας.

Ας κάνουμε μια Αρχή:
- Ας ξεκινήσουμε από την Μνήμη, την Ιστορία, την Ταυτότητα, τηΣυνείδηση.
- Ας λάβουν τη θέση που τους αξίζει η Γεωοικονομία και ηΓεωπολιτική του Ιστορικού Χώρου της Ηπείρου.
- Ας πάψουμε να είμαστε Πελάτες – Υπήκοοι και ας επαναφέρουμε την έννοια του Πολίτη.

Για να δημιουργήσουμε και πάλι Πόλεις που θα απελευθερώνουν και δεν θα καταπιέζουν. Πόλεις σε μια διαρκή σχέση αλληλοτροφοδότησης με την ύπαιθρο. Ύπαιθρος που αλλιώς θα συνεχίζει να μαραζώνει.
Για να επανασυνδεθούμε με την Ιστορία και την Γεωγραφία.
Για να συνδιαμορφώσουμε μια νέα Χωρογραφία και Αισθητική του Τόπου.
Για να συνδημιουργήσουμε το “Κοινόν” των Ιωαννιτών και Ηπειρωτών.
Για να αντισταθούμε αποτελεσματικά στον Πολιτιστικό Ιμπεριαλισμό.

Για να περάσουμε επιτέλους από τη δυστοπία στην ΕΥΤΟΠΙΑ,

χωρίς κατ’ ανάγκη αυτό να αποτελεί ουτοπία.

«Μόνον η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» (Φ. Ντοστογιέφσκι)

Έργα και Ημέρες της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου-Δυτικής Μακεδονίας

Η εξυπνάδα , η ικανότητα και η αισθητική τών διοργανωτών
της ημερίδας της αποκεντρωμένης διοίκησης

Η δική μας πρόταση

Μπορείτε να κάνετε τις συγκρίσεις μόνοι σας , παρόλο που εμείς δεν είχαμε τα αντίστοιχα κονδύλια.

• Ένα ερώτημα προς τους διοργανωτές , θα προωθηθούν τα προϊόντα της περιφέρειας με αυτή τη προχειρότητα ; 

Σε κάθε περίπτωση η δική μας πρόθεση και προσδοκία δεν ήταν επικοινωνιακή !!!               

Γαστρονομική Εγνατία

Πως η "ανάπτυξη" περνάει μέσα από τον "Διατροφικό Ανθρωπισμό "                            

    του Απόστολου Κόλκα

Ήταν το 2004 στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης , όταν η πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη  για τη δημιουργία της Γαστρονομικής Εγνατίας εφαρμόσθηκε με μεγάλη επιτυχία .Δυστυχώς δεν είχε τη συνέχεια που της άρμοζε . Ειδικότερα για τα Ιωάννινα , στην ημερίδα που διοργανώθηκε πρόσφατα από την ομάδα πολιτών "Ευτοπία" , με ομιλητές τους Τριαντάφυλλο Αλμπάνη , Πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων , τον Γιάννη Καραγιάννη οικονομολόγο- συγγραφέα , τον Μιχάλη Τζίμα κτηνοτρόφο και γραμματέα του συνδέσμου ελληνικής κτηνοτροφίας και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη κοινωνιολόγο - συγγραφέα , με χαρά μου είδα ότι η επικαιροποίηση της πρότασης αυτής βρήκε ένθερμους οπαδούς και ανθρώπους με όρεξη και διάθεση να την υλοποιήσουν με πιο σύγχρονα και αποδοτικά πλέον μέσα.

Για το λόγο αυτό αποφάσισα να συνδράμω από τη μεριά μου , καταγράφοντας τους λόγους  για τους οποίους πιστεύω ότι την πρόταση για τη Γαστρονομική Εγνατία οφείλουμε να την αναδείξουμε σε μια προσπάθεια να ξεκινήσει ο διάλογος για το συγκεκριμένο ζήτημα στο άμεσο μέλλον .

Με την οικονομική κρίση να οξύνει την χρόνια κρίση των μεταπολιτευτικών κομμάτων, ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της πολιτικής. Είναι επιτακτική η ανάγκη για αλλαγή, αφενός, της θεματολογίας του πολιτικού διαλόγου και απεγκλωβισμό, αφετέρου, από τα διλήμματα που τίθενται από αριστερά και δεξιά. Η υπάρχουσα πολιτική ατζέντα δεν είναι απαίτηση της Τρόικα, είναι τα πολιτικά-κυβερνητικά προγράμματα τόσων ετών που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο.

Είναι το ιστορικό χρέος και το βάρος της γενιάς μας να επαναφέρουμε την Πολιτική ως τρόπο ζωής και κοινωνικής-προσωπικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου στον πυρήνα της δράσης της νεολαίας.

Η ιδέα για την αλλαγή του τρόπου διατροφής και αντίληψης του αγροτικού τομέα είναι βαθιά πολιτική. Η πρόταση για τη δημιουργία της Γαστρονομικής Εγνατίας επιστρέφει πιο επίκαιρη από ποτέ. Η ιδέα για την δημιουργία μιας Γαστρονομικής οδού στα πρότυπα των "δρόμων του κρασιού και του μεταξιού " είχε προταθεί και υλοποιηθεί χρόνια πριν .

Δε θα χρειαστεί να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό, αρκεί να ανατρέξουμε στις σελίδες της ελληνικής ιστορίας και στους κλασικούς φιλοσόφους που ανέλυσαν και ανέδειξαν τα πανανθρώπινα αγαθά που δόμησαν τη σύγχρονη ιστορία. Ένα από τα κομμάτια του κλασικού ελληνικού πολιτισμού είναι η Γαστρονομία, η μητέρα της φιλοσοφίας, όπως την ονόμαζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Ο Αθήναιος στους «Δειπνοσοφιστές» περιγράφει λεπτομερώς αυτόν τον πλούτο το ίδιο και  ο Όμηρος στα έπη του, ο Αριστοφάνης αλλά και πλήθος αγγείων και παραστάσεων  . Ευτυχώς, οι πρόγονοί μας, μας άφησαν μια τεράστια ποικιλία αγροτοδιατροφικών και γαστρονομικών  προϊόντων που είναι από τις πλουσιότερες και αρχαιότερες παγκοσμίως.

Τα πρόσφατα κρούσματα αλογίσιου κρέατος σε μερίδες φαγητού, η υιοθέτηση του  Codex-Alimentarius από ΗΠΑ και Ε.Ε, αλλά και η αναθέρμανση από Η.Π.Α και Γερμανία της επέκτασης του σχεδίου NAFTA και στην Ευρώπη για τη δημιουργία της διατλαντικής ελεύθερης ζώνης εμπορίου μεγαλώνουν τον κίνδυνο η ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή αγορά να κατακλυστούν από τα γενετικώς τροποποιημένα γεωργικά προϊόντα της ΜΟNSANTO και άλλων παρόμοιων εταιρειών.

Η σύγχρονη διατροφή του Έλληνα μπορεί να αποτελέσει ένα μεγάλο πεδίο επιστημονικής έρευνας, τόσο ιατρικής όσο και κοινωνιολογικής, για το πώς από την ελληνική Κρητική μεσογειακή διατροφή και έναν γαστρονομικό και αγροτοδιατροφικό πλούτο φτάσαμε να έχουμε ως εθνικά μας εστιατόρια τα fast-food και εθνικό ποτό την cola και  το ουίσκι. Κονταροχτυπιόμαστε με τις Η.Π.Α για το ποια χώρα είναι πρωταθλήτρια στην παιδική παχυσαρκία. Πέρα από τις ιατρικές συνέπειες της σύγχρονης διατροφής μας, η εγκατάλειψη της παραδοσιακής μεσογειακής διατροφής θα πρέπει να μελετηθεί και με οικονομικά κριτήρια για το κόστος που έχει στον προϋπολογισμό των ασφαλιστικών ταμείων και του  ΕΣΥ μακροπρόθεσμα, αλλά και για την απώλεια εθνικού πλούτου από τις μειωμένες εξαγωγές, αφού εγκαταλείφθηκε η αγροτική παραγωγή και αυξήθηκαν οι εισαγωγές.

Η Εγνατία Οδός, είναι εκτός από τους πλέον σύγχρονους και γεωπολιτικά σημαντικούς οδικούς άξονες της χώρας και των Βαλκανίων, και μία φημισμένη γαστρονομική οδός, ήδη από την αρχαιότητα .Όταν, λοιπόν, έχουμε έτοιμο το ιστορικό και γεωπολιτικό υπόβαθρο, το μόνο που μένει είναι να οργανώσουμε την Αγορά και τα συμπόσια-φεστιβάλ που θα προβάλουν τα παραδοσιακά αγροτικά και γαστρονομικά προϊόντα μας και θα τα ντύσουν με το μύθο και την ιστορία της περιοχής. Ένα έξυπνο πανό των «αγανακτισμένων» της Γουόλ Στριτ έλεγε, «ΜΟΝSANTO , όποιος ελέγχει το φαγητό , ελέγχει και τους λαούς» , ας πούμε όχι στην παγκοσμιοποίηση των χάμπουργκερ και της cola, των γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων και ας προτείνουμε έναν «διατροφικό ανθρωπισμό» .

Πώς θα πραγματοποιηθεί αυτό;

Με συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι τους νέους αγρότες, αλλά και τους παλιότερους που γνωρίζουν τις τοπικές παραδοσιακές ποικιλίες και έχουν φυλαγμένους τους σπόρους στα ντουλάπια τους, τους μάγειρες-δημιουργούς των παραδοσιακών εδεσμάτων, τους νέους επιχειρηματίες, τους νέους ιατρούς, εκπαιδευτικούς και μηχανικούς,  και, γενικότερα, τους νέους σε ιδέες, με ανοιχτό μυαλό και αγάπη για τον τόπο, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα μπορέσουμε να δώσουμε πνοή σε ένα εγχείρημα που οι τοπικές αρχές, τα πανεπιστήμια, τα επιμελητήρια και οι τοπικές ενώσεις δεν στήριξαν ποτέ, κυρίως, γιατί δεν το ανέλυσαν ποτέ.

Με τη  διενέργεια φεστιβάλ-συμποσίων από την Ηγουμενίτσα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, με την προβολή των παραδοσιακών προϊόντων, με παράλληλα συνέδρια και σεμινάρια επιστημονικών φορέων που ως σκοπό θα έχουν να γνωρίσει ο κόσμος τόσο τα παραδοσιακά τοπικά προϊόντα όσο και τη διαφορά μεταξύ του τοπικού παραγωγού και της μικρομεσαίας επιχείρησης σε σχέση με την απρόσωπη πολυεθνική. Οικονομικά fora, που θα ενθαρρύνουν και θα στηρίζουν μέσω τοπικών start-up την παραγωγή με τοπικό γεωγραφικό και παραδοσιακό προσδιορισμό, η Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης είναι, πλέον, ξεπερασμένη . Τα οφέλη από τη στροφή στην παραδοσιακή, τοπική αγροτική παραγωγή και γαστρονομία θα είναι πολλαπλά για την κοινωνία, μετρήσιμα με οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες.

Η στροφή στη νέα αγροτικότητα, με τα προϊόντα τοπικού γεωγραφικού και παραδοσιακού προσδιορισμού, υψηλής προστιθέμενης αξίας, σε συνδυασμό με τη διατήρηση και τη δημιουργία του αγροτικού  τοπίου  θα δώσουν νέες θέσεις εργασίας στον αγροτικό τομέα. Η νέα αγροτικότητα θα θέσει τα θεμέλια για έναν ποιοτικό και συγκριτικά ανταγωνιστικό αγροτουρισμό. Η αξιοποίηση του ελληνικού μύθου, της ποιότητας των τοπικών αγροτικών προϊόντων, το πλήθος των κρασιών, τυριών, μελιών , γαλακτοκομικών και γαστρονομικών προϊόντων που με τον τοπικό και παραδοσιακό προσδιορισμό θα οδηγήσει σε ραγδαία αύξηση των εγχώριων ετικετών θα οδηγήσει σε αντίστοιχη αύξηση των εξαγωγών αυτών των αγαθών, αφού μια τεράστια διεθνής αγορά τα επιζητεί.

Η αντίληψη που θα αρχίζει να διαμορφώνεται  στην ελληνική  κοινωνία και τους πολίτες, αντίληψη που ήδη την έχουν ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό άλλα ευρωπαϊκά και μη κράτη(πχ  100miles-economy), ότι είναι καλύτερα να πληρώσω λίγο πιο ακριβά ένα τοπικό προϊόν, αλλά να γνωρίζω τον παραγωγό του αλλά και τη διαδικασία παραγωγής , από το φθηνότερο αντίστοιχό του που εισήχθηαπό μια μακρινή χώρα που δεν γνωρίζει τη διαδικασία παραγωγής κλπ, θα οδηγήσει στην τόνωση της εσωτερικής αγοράς που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε μείωση των εισαγωγών σε αγροτό-διατροφικά προϊόντα.

Θα βελτιωθεί, έτσι, σε μεγάλο βαθμό το ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο και ένα μοιραίο λάθος της χώρας, με την εγκατάλειψη της μεσογειακής διατροφής και της παραδοσιακής γαστρονομίας. Επιπλέον, με ποιοτικά τρόφιμα και την αδιαμφισβήτητη αξία της μεσογειακής  διατροφής ,της οποίας τα οφέλη έχει αναγνωρίσει πλήθος έγκυρων επιστημονικών μελετών, θα έχουμε βελτίωση των δεικτών υγείας του πληθυσμού και μακροπρόθεσμη  μείωση των δαπανών του Ε.Σ.Υ .

Πολιτισμικά, με την ανακάλυψη του ξεχασμένου αυτού γαστρονομικού πλούτου, θα αρχίσουμε να γνωρίζουμε τις κρυμμένες ψηφίδες του ψηφιδωτού της ακμής του ελληνιστικού και βυζαντινού πολιτισμού.

Η Γαστρονομική Εγνατία θα είναι μια Αγορά, όπου θα ξεκινήσει ο διάλογος για μια νέα αντίληψη της σχέσης Ανθρώπου και Τόπου, της Πόλης και της  Υπαίθρου, της παγκοσμιοποίησης που ομογενοποιεί με βάση φορντικά πρότυπα και τς  παγκοσμιοποίησης  που εκπολιτίζει, της ανάγκης του ανθρώπου για επιβίωση και για ποιότητα ζωής . Είναι το πρώτο βήμα, από τα πολλά που πρέπει να γίνουν, για να αλλάξει η νοοτροπία των νέων ανθρώπων. Είναι η "νέα" πολιτική που διδάσκει το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στο «ευ ζην» και στη φιλοκαλία. Είναι η πολιτική αυτή που θα μας οδηγήσει στην Ελλάδα που ονειρευόμαστε και αξίζουμε. Ονειρευόμαστε μια Ευρώπη των Λαών, μια Ελλάδα που δεν είναι έρμαιο στα χέρια χρηματιστικών κερδοσκόπων, μια Ελλάδα που προτείνει ένα διαφορετικό πρότυπο ζωής  κόντρα στη ΜΟΝΣΑΝΤΟ-ποίηση που προωθείται, μία Ευρώπη όπου ο άνθρωπος και όχι τα νούμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής. Την Ελλάδα που εκπολιτίζει με τα  πανανθρώπινα ιδανικά, που αντιστέκεται στην παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών και προτάσσει την παγκοσμιοποίηση των λαών, όντας η ίδια ηθικός προστάτης των λαών και της ιστορίας τους. Εάν λοιπόν θέλουμε να υλοποιήσουμε τα όνειρα μας ,   η πρόταση της Γαστρονομικής Εγνατίας είναι η αρχή .

*Ο Κόλκας Απόστολος  είναι φοιτητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, μέλος της ομάδας πολιτών "Ευτοπία"