Ο Μπέος , ο "εκσυγχρονισμός " και η "αριστερά της διανόησης "

του Γιώργου Γκόντζου , δημοσιογράφου 

Με αφορμή τις ''πολιτιστικές''αναφορές του Α. Μπέου

Ας είναι μερικοί ειλικρινείς τουλάχιστον...Γιατί το μόνο εύκολο-που(τους) δίνει και εύσημα προοδευτικότητας -,είναι να επικρίνεις τον νεοκλεγέντα δήμαρχο Βόλου για τα όσα είπε για τους καλλιτέχνες με τον γνωστό άλλωστε τρόπο του και από το χώρο του ποδοσφαίρου.Το δύσκολο (;)είναι να ανιχνεύσεις έστω ,το πρόσφορο έδαφος στο οποίο ο Α.Μπέος θερίζει καρπούς, δημιουργώντας την δική του αντιδραστική και αντιαισθητική ''σοδειά''..Αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα θυμηθούμε τον αυξημένο ρόλο συγκεκριμένων ανθρώπων των γραμμάτων και τεχνών, με μια λέξη αυτής της ''διανόησης'', όχι μόνο στον ''δικό''της χώρο. Αυτή η διανόηση αποτέλεσε τον πιο σημαντικό κρίκο ενός ολόκληρου συστήματος ,κομματικής ,κρατικής εξουσίας στην περίοδο του Σημιτικού ''εκσυγχρονισμού'',αλλά και ταυτόχρονα ήταν και και ο βασικός ιδεολογικός εκφραστής του.Καταλυτικά το περιγράφει ο Δημήτρης Μπελαντής -στέλεχος σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ - στο άρθρο του με τίτλο:''Η ''στροφή'' των διανοουμένων:Για την αδιάκριτη γοητεία του ''εκσυχρονισμού'' στους αριστερούς διανοούμενους'',(ΘΕΣΕΙΣ-ΤΕΥΧΟΣ59,1997)όπου μεταξύ άλλων σημειώνει:

''Με την επικράτηση του Κ.Σημίτη στην κυβέρνηση,το κυβερνητικό κόμμα και την ελληνική κοινωνία,παρατηρήθηκε ένα καινοφανές πολιτικό φαινόμενο: η μαζική προσχώρηση της αριστερής διανόησης στο στρατόπεδο του Κ.Σημίτη και του ''αριστερού εκσυγχρονισμού''......Έχουμε έτσι μια μετατόπιση των αριστερών διανοούμενων από την περιφέρεια του κράτους ,τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ,και τους θεσμούς οργάνωσης της συναίνεσης και της κοινωνικής αναπαραγωγής,στον σκληρό πυρήνα του κρατικού σχεδιασμού και προγραμματισμού,στην ''καρδιά'' του κράτους''

Το πιο σημαντικό όμως είναι το εξής:Πέρα από την συγκεκριμένη, και πολυάριθμη είναι αλήθεια, τάση της λεγόμενης ''κεντροαριστεράς'' που άλωσε τα κυβερνητικά -κρατικά επιτελεία,γιατί ίσως ήταν και η πλέον ''ικανή'',η υπόλοιπη αριστερά εντός και εκτός του κοινοβουλίου ,έως και την ''αντιεξουσιαστική'' αριστερά,φάνηκε κυριολεκτικά ανίκανη να αντιδράσει..Όχι γιατί διακατέχονταν από ιδιοτελείς υπολογισμούς -αν και δεν έλειψαν και τέτοιες περιπτώσεις-αλλά γιατί με αυτή την διανόηση ταυτίζονταν ιδεολογικά, με συνεκτικούς δεσμούς μέσω του ''αντιεθνικισμού'' της ''πολυπολιτισμικότητας'' ,των ''ανθρωπίνων δικαιωμάτων'' της νεωτερικότητας,.της αποδόμησης της εθνικής και ενίοτε ταξικής συνείδησης, και άλλων νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων της παγκοσμιοποίησης, την ίδια στιγμή μάλιστα που διαδήλωνε ,εντός και εκτός Ελλάδας εναντίον της.

Η κοινή γνώμη από την άλλη μπορεί να μη ''έβλεπε'' τις βαθύτερες διεργασίες ,αλλά έβλεπε αυτή την αριστερή διανόηση να ταυτίζεται πολλαπλώς και επικερδώς με ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας.Και το πεδίο για χυδαία ταύτιση της έννοιας και αξίας ''διανόησης'', με αρνητικά φαινόμενα ,από τον καθένα, είχε ήδη διαμορφωθεί... Η ιδεολογική ,και όχι μόνο η πρόσκαιρη λόγω επίκαιρου πολιτικού σκηνικού ,αντίδραση στα ιδεολογήματα που εκφράζει η συγκεκριμένη ''διανόηση'',και δεν θα επιτρέπει σε κάθε Μπέο να προσαρμόζει στις δικές του μεθόδους ,καταστάσεις,αλλά και είναι μονόδρομος πλέον για αρκετούς...