- Ας ξεκινήσουμε από την Μνήμη, την Ιστορία, την Ταυτότητα, τη Συνείδηση.
- Ας λάβουν τη θέση που τους αξίζει η Γεωοικονομία και η Γεωπολιτική του Ιστορικού Χώρου της Ηπείρου.
- Ας πάψουμε να είμαστε Πελάτες – Υπήκοοι και ας επαναφέρουμε την έννοια του Πολίτη.

Για να δημιουργήσουμε και πάλι Πόλεις που θα απελευθερώνουν και δεν θα καταπιέζουν. Πόλεις σε μια διαρκή σχέση αλληλοτροφοδότησης με την ύπαιθρο. Ύπαιθρος που αλλιώς θα συνεχίζει να μαραζώνει.
Για να επανασυνδεθούμε με την Ιστορία και την Γεωγραφία.
Για να συνδιαμορφώσουμε μια νέα Χωρογραφία και Αισθητική του Τόπου.
Για να συνδημιουργήσουμε το “Κοινόν” των Ιωαννιτών και Ηπειρωτών.
Για να αντισταθούμε αποτελεσματικά στον Πολιτιστικό Ιμπεριαλισμό.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ελληνικό: Η λεηλασία του δημόσιου πλούτου


kopakabana1000
Σκίτσο του Νικόλα από τη Ρήξη φ. 105, Ξύλα πέτρες
Το πρώτο παράδειγμα της «Νέας Ελλάδας» του Αντώνη Σαμαρά
Του Νίκου Ντάσιου από τη Ρήξη φ. 105
Σε λεηλασία εξελίσσεται η διαδικασία εκποίησης της δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου Α.Ε.): Ήδη από το 2011, στο πλαίσιο του Προγράμματος Αποκρατικοποιήσεων και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Σταθερότητας, με σκανδαλώδεις ρυθμίσεις υπέρ του ομίλου του κου Λάτση. Καθόλου τυχαία, πρόσφατα η Βουλή, με πρόσχημα τη μη απώλεια θέσεων εργασίας, χάρισε πρόστιμα δισεκκατομμυρίων στους Βαρδινογιάννη και Λάτση.
Με αφορμή την περίπτωση «αξιοποίησης» του χώρου των 6,2 χιλιάδων στρεμμάτων του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, σύμφωνα με τον Ν. 4062/12 (ΦΕΚ 70/Α/30-3-2012), θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω τον όρο «λεηλασία» επικεντρώνοντας στο τίμημα, στη διαδικασία, στα οφέλη του δημοσίου και στις οικολογικές–κοινωνικές παρενέργειες που αυτή θα προκαλέσει. Διευκρινίζω εξαρχής πως υποστηρίζω την αξιοποίηση του χώρου –αντίθετα με τη σημερινή εικόνα εγκατάλειψης και απαξίωσής του. Αξιοποίηση με βασικό κορμό ένα μητροπολιτικό πάρκο πολλαπλών παραγωγικών, πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, που θα συνδέει το θαλάσσιο οικοσύστημα και τον ορεινό όγκο του Υμηττού, που θα αναδεικνύει τα σημαντικά αρχαιολογικά και βυζαντινά ευρήματα των σύγχρονων ανασκαφών στην κοιτίδα του Θουκυδίδη και θα προωθεί την ήπια τουριστική εκμετάλλευση.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις παραγόντων της κτηματαγοράς το τίμημα που θα καταβάλει η ανάδοχος εταιρεία Λάμδα Ντιβέλομπεντ, του Ομίλου Λάτση, για την εξαγορά του συνόλου της έκτασης, δεν θα ξεπεράσει τα 500 εκατ €, δηλαδή μόλις 80€/ τμ !!! Η Λάμδα Ντιβέλομπεντ είναι αυτή που διαχειρίζεται τα: Μολ -με τίμημα μόλις 50λεπτά/τμ-, Γκόλντεν Χολ και Μεντιτεράνιαν Κόσμος, ενώ έχει ήδη προχωρήσει στη διαχείριση και αξιοποίηση της Μαρίνας του Φλοίσβου για 40 χρόνια!
Με την υπογραφή της σύμβασης θα περιέλθει στον ανάδοχο το 100% των μετοχών της «Ελληνικό Α.Ε.» -που ανήκουν στο ΤΑΙΠΕΔ-, η πλήρης κατοχή του 30% της έκτασης του χώρου με σκοπό την πώληση κυρίως κατοικιών και το υπόλοιπο 70% με τη μορφή μακροχρόνιας μίσθωσης 99 ετών! Το επενδυτικό σχέδιο θα περιλαμβάνει δύο στάδια, διάρκειας 5-8 ετών το καθένα. Το πρώτο στάδιο θα αφορά σε επενδύσεις υψηλής κεφαλαιουχικής απόδοσης, δηλαδή χρήση χρηματιστηριακών αποδόσεων και τραπεζικού δανεισμού, προκειμένου να αποφευχθεί η χρήση ιδίων κεφαλαίων για άμεσα κερδοφόρες επενδύσεις. Σ’ αυτό το στάδιο προβλέπεται η κατασκευή τουριστικών, εμπορικών και επιχειρηματικών εγκαταστάσεων που θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη κερδοφορία αξιοποιώντας το παραλιακό μέτωπο και τον άξονα της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Ο επενδυτής υποχρεούται να κατασκευάσει μόνο ένα μέρος του προβλεπόμενου πάρκου στο εσωτερικό, προκειμένου να μεγιστοποιήσει την επενδυτική αξία του δομημένου χώρου και των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων. Τα εκτιμώμενα επενδυτικά κόστη για τις δημόσιες χρήσεις δεν θα ξεπερνούν τα 200εκ. €, ενώ για τις επιχειρηματικές χρήσεις το αντίστοιχο του 1,2 δισ. €.
Πέραν του αρχικού τιμήματος των 500 εκατ., το δημόσιο θα έχει πρόσβαση σε ποσοστό επί των ετήσιων κερδών του ομίλου μετά το τέλος του πρώτου σταδίου (δηλαδή των οχτώ χρόνων) με την προϋπόθεση όμως ότι η κερδοφορία θα υπερβεί ένα συγκεκριμένο πλαφόν, ή ποσοστό επί του επενδυμένου κεφαλαίου. Αυτό αποτελεί άλλωστε και την προϋπόθεση έναρξης του δεύτερου σταδίου –της καθεαυτό κτηματομεσιτικής φάσης–, όπου προβλέπεται η κατασκευή και η πώληση του μεγαλύτερου μέρους των κατοικιών, υπό τον όρο βελτίωσης των συνθηκών της κτηματαγοράς.
Τι θα σημάνει όμως για τον πολεοδομικό ιστό, το θαλάσσιο οικοσύστημα, την ιστορικότητα του χώρου και την ανθρωπογεωγραφία των νοτίων προαστίων και κατ’ επέκταση του λεκανοπεδίου μια τέτοια επένδυση;
Για να απαντήσουμε, θα πρέπει να γνωρίζουμε το σύνολο των επενδυτικών δραστηριοτήτων στον χώρο, που περιλαμβάνουν:
Α) Κατεδάφιση κτηριακών συγκροτημάτων 360 στρεμμάτων και έξωση ενός μεγάλου αριθμού διοικητικών, ερευνητικών, πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων που λειτουργούν σήμερα στον χώρο (κοινωφελή ιδρύματα, δημοτικές υπηρεσίες, ερευνητικά κέντρα, αθλητικές εγκαταστάσεις Αγίου Κοσμά κοκ). Οι συγκεκριμένες δραστηριότητες θα πρέπει να μετεγκατασταθούν πληρώνοντας το αντίστοιχο τίμημα και τα ενοίκια, ή σε άλλη περίπτωση, να κλείσουν.
Β) Εντατικούς όρους εκμετάλλευσης της γης, με συντελεστή δόμησης που θα κυμαίνεται από 0,2 έως 2,2, οι οποίοι υπό όρους θα μπορούν να προσαυξάνονται κατά ποσοστό έως και 20% ανά ζώνη ανάπτυξης, ή περιοχή προς πολεοδόμηση. Η συνολική δόμηση θα αγγίζει τα 3.2 χιλ. στρέμματα., ενώ η κάλυψη (δομημένες επιφάνειες) θα ανέρχεται στο 35% της συνολικής έκτασης της περιοχής. Προβλέπεται η ανέγερση πολυώροφων κτηρίων –και ουρανοξυστών!!- ακόμα και κατά μήκος της λεωφόρου Βουλιαγμένης και της Ποσειδώνος, φράζοντας εντελώς τους αεριο-διαδρόμους από τη θάλασσα έως τον Υμηττό, με επιπτώσεις στο μικροκλίμα των οικιστικών περιοχών, σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής.
Γ) Διαμόρφωση ειδικών ζωνών, εντός των οποίων θα επιτρέπεται η ανάπτυξη κάθε είδους χρήσεων: τουριστικές εγκαταστάσεις, πολυτελή ξενοδοχεία, γήπεδα γκολφ, εμπορικές χρήσεις μεγάλης κλίμακας (μολ), λιμενικές εγκαταστάσεις, θεματικά πάρκα, καζίνα, κατοικίες, ιδιωτικά νοσοκομεία & πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα και κέντρα διασκέδασης. Για την εξυπηρέτηση των νέων αναγκών προβλέπεται ακόμα η δημιουργία μεγάλων έργων υποδομής για την υποστήριξη των συγκροτημάτων αυτών, όπως αυτοκινητόδρομοι, λιμενικές εγκαταστάσεις, ελικοδρόμια, υποσταθμοί ηλεκτρικής ενέργειας, χώροι επεξεργασίας αποβλήτων κοκ επιβαρύνοντας τα δημοτικά τέλη των όμορων δήμων.
Δ) Εκτεταμένες παρεμβάσεις τριών χιλιομέτρων στην ακτογραμμή του Αγίου Κοσμά, με περαιτέρω δυνατότητα προσχώσεων στο θαλάσσιο μέτωπο. Συνολικά παραχωρούνται στην κοινοπραξία η παραλία και ο αιγιαλός, δίνοντας τη δυνατότητα κατασκευής ακόμα και τεχνητών νησίδων και λιμενικών εγκαταστάσεων, χωρίς καμία απολύτως μέριμνα για τη φυσιογνωμία των ακτών της Αττικής, τα θαλάσσια οικοσυστήματα, το αστικό τοπίο και τα αρχαιολογικά- βυζαντινά μνημεία του χώρου.
Η ολοκλήρωση αυτών των σχεδίων θα μετατρέψει την περιοχή σε «Ταϊλάνδη της Μεσογείου», με τερατώδεις τουριστικές εγκαταστάσεις και παρόξυνση των αντιθέσεων μεταξύ νησίδων υπερβολικού πλούτου σε μια θάλασσα κοινωνικής εξαθλίωσης και απόλυτης ένδειας.
Τα σχέδια για την «αξιοποίηση» της παραλίας του Αγίου Κοσμά αποτέλεσαν πιλότο για τις καταστροφικές ρυθμίσεις ξεπουλήματος 100 και πλέον δημόσιων παραλιών που περιλαμβάνει ο πρόσφατος Νόμος 4261/14, του υπ. Οικονομικών, περί «Οριοθέτησης, διαχείρισης και προστασίας αιγιαλού και παραλίας». Με διαδικασίες εξπρές και κατ’ εφαρμογή του νόμου αυτού, μεταβιβάστηκαν ήδη στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση τρία ακόμα φιλέτα του παράκτιου μετώπου του Σαρωνικού (176 στρέμματα γης, από το αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά μέχρι τα «Αστέρια» Γλυφάδας, 20 στρέμματα στη Γλυφάδα και το Άσπρο Λιθάρι Σουνίου (με το Κέιπ Σούνιου του ομίλου Γκρεκοτέλ), εκτάσεως 383 στρεμμάτων. Να επισημανθεί ότι η ρύθμιση αυτή έγινε κατά παρέκκλιση δηλώσεων του πρωθυπουργού!!! περί αξιοποίησης του παραλιακού μετώπου της Αττικής, από το Φάληρο ως το Σούνιο, στο πλαίσιο οργανωμένης πολεοδόμησης και διασύνδεσης του παραλιακού μετώπου με τον αστικό ιστό. Το σχέδιο αυτό, που προέβλεπε έσοδα 4-9 δισ. €/χρόνο μέσω επιλογής αναδόχων από διαγωνισμούς, ματαιώθηκε από την τρόικα η οποία, μέσω της επιτροπής αποκρατικοποιήσεων, φρόντισε για την άμεση υπαγωγή δημόσιας γης, παραλιών και ακινήτων –φιλέτων (55 μέχρι στιγμής) στο ΤΑΙΠΕΔ.
Και ερχόμαστε στο διά ταύτα:
Η κυβέρνηση θέλει απεγνωσμένα να ανταποκριθεί στις «συμβατικές υποχρεώσεις» της για την επίτευξη του στόχου των ιδιωτικοποιήσεων, την εξυπηρέτηση του χρέους και την επικοινωνιακή προπαγάνδα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, εξασφαλίζοντας πρόσκαιρα οικονομικά οφέλη.
Τα χρήματα που καταβάλλει ο ανάδοχος στο ΤΑΙΠΕΔ δεσμεύονται από τις γενικές διατάξεις και όρους που προβλέπει ο Ν 3986/2011 (μεσοπρόθεσμο). Σύμφωνα με το αρθρ. 1 παρ. 2: «Το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους», άρα τα όποια έσοδα μεταβιβάζονται απευθείας στους δανειστές μας! Συμβαίνει δε το τραγελαφικό να οδηγούνται προς πώληση κτήρια όπως αυτό που στεγάζει το υπουργείο Υγείας στην λεωφόρο Κηφισίας 39, το υπουργείο Δικαιοσύνης στη Μεσογείων, της ΓΑΔΑ στην Αλεξάνδρας. Τα πενιχρά έσοδα από την πώληση τους καλύπτουν μέρος των τρεχουσών δανειακών μας αναγκών, ενώ οι οργανισμοί καλούνται στη συνέχεια να πληρώνουν ενοίκια στον όμιλο του Λάτση, εγγράφοντας ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, που πρέπει να ισοσκελίσουν από περικοπές μισθών ή και απολύσεις!!!
Η κρίση στην κτηματαγορά έχει ως αποτέλεσμα το ΤΑΙΠΕΔ να έχει κλείσει συμφωνίες ύψους 4 δισ. € έχοντας εισπράξει μόλις 2,6 δισ. –στα τέλη του Δεκεμβρίου του 2013- ενώ ο αναθεωρημένος –προς τα κάτω- στόχος για το 2016 φτάνει τα 11 δισ. Φοβούμαι όμως πως, εάν ο στόχος αυτός επιτευχθεί, η Ελλάδα δεν θα είναι πλέον κατοικήσιμη χώρα….

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Αναζητείται Ευρωπαϊκή Εμπνευσμένη Ηγεσία

Του Γιώργου Παπαμώκου .Χημικού , μέλους της ομάδας πολιτών Ευτοπία 
Οι τελευταίες εκλογές στην Ευρώπη εκτίναξαν τα ευρωσκεπτικιστικά, εθνικιστικά κόμματα αλλά και τα ναζιστικά μορφώματα σε ποσοστά πρωτόγνωρα για πολλά από αυτά.
Στον Νότο οι χώρες με ακραίο παράδειγμα την Πατρίδα μας, δέχονται μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Μέρος του Λαού μας θυσιάζεται καθημερινά και βρίσκεται σε κυριολεκτικά απελπιστική κατάσταση.
Όμως:
Όσο διεφθαρμένη και να ήταν η προηγούμενη ή και η τωρινή (Γιατί τώρα ποιος κυβερνά; Οι ίδιοι δεν είναι;) πολιτική ηγεσία του τόπου δεν ήταν ικανή να σχεδιάσει τέτοια επίθεση. Είναι νοητικά ανάπηρη για κάτι τέτοιο. Απέδειξε ότι δεν ήταν ικανή ούτε να την κατανοήσει. (Και φυσικά, γενικώς και αορίστως, δεν ήθελε να κάνει κακό στη Χώρα άλλο αν οι πρακτικές τους αυτό έδειχναν.)
Αν μπορούσε να σχεδιάσει μια τέτοια επίθεση θα είχε λάβει αντίστοιχα και πολιτικές άμυνας για το μεγάλο κακό που φαινόταν να έρχεται και αυτή σφύριζε αδιάφορα. Και κυρίως θα δούλευε στον παγκόσμιο ιδιωτικό τομέα σε συγκεκριμένες θέσεις. Ήταν μόνο ικανή να ακολουθήσει ως κομπάρσος καταστροφής το πάρτι του 1996-2009 και ήταν και αυτή καρεκλοδίαιτη.
Στον δήθεν αντίποδα ο Βορράς με κορυφαίο παράδειγμα τη Γερμανία!!
Είναι όμως;
Η Γερμανία έχουμε την αίσθηση ότι κερδίζει από την κρίση ως κράτος. Τι γίνεται όμως με τον λαό της; Θα επιχειρήσω να αποδώσω την αίσθηση του απλού λαού όπως μέρος του μού τα περιγράφει καθημερινά και όχι όπως τα λέει η πανίσχυρη και πλήρως ελεγχόμενη κρατική γερμανική προπαγάνδα. Η SIEMENS ανακοίνωσε ότι απολύει 12.000 εργαζόμενους. Η MAN μεταφέρει εργαστάσιό της στην Τουρκία και στέλνει σε πρόωρη συνταξιοδότηση ή σε άλλες λύσεις 300 εργαζόμενους περίπου. (Με σύνταξη λίγο πάνω από τα όρια της φτώχειας).
Ο γερμανικός λαός θεωρεί ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο πληρώνει τα σπασμένα. Όταν γινόταν το μεγάλο πάρτι αυτός[1] απλά θεωρούσε ότι είναι καλό που έχει μια δουλειά που δεν είναι υψηλά αμοιβόμενη μεν αλλά δεν θα φύγουν οι βιομηχανίες στην Ασία και δεν θα μείνει άνεργος δε. Και σήμερα βλέπεις πολλούς ηλικιωμένους να τρέχουν για το μεροκάματο ακόμη και αν έχουν μια σύνταξη γιατί δεν τους φτάνει. Συν το γεγονός ότι σε αυτές τις ηλικίες η σύζυγος δεν ήταν ανεκτό να εργάζεται και κατά συνέπεια η σύνταξη είναι μόνο μία. Και ο Γερμανικός λαός στην πλειοψηφία του δεν είναι μέτοχοι των κορυφαίων γερμανικών εταιρειών αλλά εργάτες τους. Το αντίστροφο θα ήταν οικονομικά αδύνατο στον καπιταλισμό τουλάχιστον.
Τώρα απειλείται η οικονομία τους, οι γερμανικές τράπεζες δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση βρίσκονται (ή μάλλον ξέρουμε), πολλά πράγματα ακριβαίνουν και περιμένουν από το 2007 ότι η κρίση κάποια στιγμή θα χτυπήσει και την πόρτα της χώρας τους. Οι νέοι μετανάστες πια δεν είναι κυρίως οι Τούρκοι που απομονώνονται στην πλειοψηφία τους και είναι χαμηλότατου μορφωτικού επιπέδου αλλά επιστήμονες του νότου που βρίσκουν καλές θέσεις εργασίας, καλύτερες από τις δικές τους, μέσα στη Γερμανία τους! Επίσης νιώθουν ότι για το καλό της χώρας τους (για το καλό τους!!!!) πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα του νότου και τα πληρώνουν με χρήματα που ξέρουν ότι θα χάσουν! Και επιπλέον είναι και οι αιώνιοι πια κακοί της υπόθεσης αν και έδειξαν σύνεση στο μεγάλο πάρτι. Πως γίνεται να είναι και τα δύο; Και συνετοί και ναζιστές;
Δεν θα επιχειρήσω οικονομική, ανάλυση γιατί ο στόχος μου είναι άλλος.
Ο στόχος μου είναι να θέσω το εξής ερώτημα:
Αν και τα δύο μέτωπα (Βορράς – Νότος) θεωρούν ότι είναι ουσιαστικά οι χαμένοι της υπόθεσης τότε κερδίζει κάποιος τρίτος παράγοντας. Και δεν εννοώ το κράτος της Γερμανίας το οποίο σχεδιάζει σήμερα προνοητικά, συντηρητικά και προ πάντων με ενωμένη την πολιτική ηγεσία τους αλλά με ανεπάρκεια για τον πολιτικό ευρωπαϊκό χώρο. Γιατί και οι άλλες χώρες του Βορρά (Ολλανδία π.χ.) έχουν αντιμετωπίσιμα προς το παρόν προβλήματα με την κρίση. Ποιος είναι όμως ο αόρατος τρίτος παράγοντας;
Ο οποίος χρησιμοποιεί την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» στην Ευρώπη[2] πολέμησε και πολεμάει κατά περίπτωση σφόδρα το ευρώ, κάνει δύσκολη τη ζωή στο παραγωγικό κεφάλαιο της Γερμανίας και τελικά το υποχρεώνει να ακολουθήσει την πεπατημένη της φυγής σε φτηνές χώρες εργατικού δυναμικού (ευτυχώς καθόλου μαζικά μέχρι στιγμής); Και γιατί δεν επιτέθηκε στην Κίνα που και αυτή είχε ζεστό χρήμα; Αν ακολουθήσουμε την πορεία του χρήματος θα καταλάβουμε ποιος είναι ο τρίτος παράγοντας. Να σημειώσω ότι τελικός δέκτης του χρήματος δεν είναι μόνο οι μεγάλες Ευρωπαϊκές τράπεζες…. Και ενίοτε τα vulture funds, που χτύπησαν και την χώρα μας, εδρεύουν σε παραδεισένια μέρη…
Η όλη πολιτική φαίνεται να ακολουθεί μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Στόχος είναι η μερική οικονομική διάλυση της Ευρώπης για να μην καταστεί αυτή ισχυρό οικονομικό κέντρο δίπλα στο City του Λονδίνου, στην J. P. Morgan και λοιπές «φιλανθρωπικές» οργανώσεις. Στόχος είναι ο πλούσιος Βορράς και ο πλούτος του ο οποίος όμως προς το παρόν δρα κανιβαλιστικά κατά του άλλου του μισού, του Νότου και δεν καταλαβαίνει ότι το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής θα είναι ολέθριο σε σχέση με το πρόσκαιρο οικονομικό όφελος.
Με βάση τις γερμανικές αρχές για κράτος πρόνοιας και με κάθε θυσία αποφυγή της μαζικής φτώχειας που επιβάλλει ως πολιτική στο κράτος της η Γερμανία θα έπρεπε και πρέπει να σκεφτεί κάτι αντίστοιχο και για τους λαούς της Ευρώπης. Γιατί δεν το έκανε; Αυτό που θεωρεί αυτονόητο δόγμα για τον λαό της μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο απέτυχε να καταλάβει ότι πρέπει να εφαρμόσει και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Ποιος υπαγορεύει στη δήθεν πανίσχυρη ηγεσία της Γερμανίας κάτι άλλο από το προφανέστατο για έναν Γερμανό πολιτικό; Και μάλιστα τώρα που οι γερμανοί ναζιστές θα εκπροσωπούνται επίσημα στο κοινοβούλιο;
Η Γερμανική πολιτική ηγεσία δεν γνωρίζει ότι βγάζει από τη νάρκη το φίδι του μίσους; Δεν κατανοεί ότι στρέφει τους Λαούς εναντίον της; Τόσο «χαζή» είναι; Ή μήπως «έχουν τον ναζισμό στο DNA τους»; (Αν ναι σε ποιό γονίδιο; Να τους κάνουμε μια γονιδιακή θεραπεία! Στους Γάλλους ή στους Έλληνες νεοναζιστές τι θα κάνουμε; (Μπακούνιν αν με διαβάζεις εκεί που βρίσκεσαι διαφωνώ μαζί σου.))
Μήπως η Γερμανική ηγεσία εκτελεί εντολές; Μήπως εκβιάζεται και αυτή αλλά δεν είναι σε πολλούς ορατό γιατί παίζει τον ρόλο του δήθεν ισχυρού;[3] Πως είναι δυνατόν να κάνει τέτοια λάθη; Τι συμβαίνει; Είναι λάθη που κάνει αυτή ή η πολιτική που ακολουθεί υπαγορεύεται από τρίτους;
Η άνοδος των Ευρωσκεπτικιστών και των νεοναζιστικών κομμάτων μπορεί να σημάνει την αρχή του τέλους της πολιτικής Ευρώπης όπως την ξέραμε.
Εκτός και αν βρεθεί ικανή ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ.
Μήπως είναι καιρός η ηγεσία της Ευρώπης από την Ιταλία ως την Ολλανδία και με κέντρο την Γερμανία να ξυπνήσει; Να γίνει η ηγεσία που απαιτείται σε τέτοιες περιστάσεις και να ενώσει τους λαούς της;
Απέφυγα να αναφέρω την Ελλάδα διότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της Χώρας μας θεωρείται ομάδα Δ’ Εθνικής στην Ευρώπη και δεν περιμένει και πολλά κανείς από αυτή. Στη χώρα μας υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να προτείνουν μια άλλη πολιτική, για την Πατρίδα πρωτίστως, η οποία θα είναι μέρος μιας πολιτικής για την Ευρώπη. Και αυτές προέρχονται από ένα υγιές κίνημα που ξεπηδά ήδη μέσα από την κρίση, με κοινωνική πρωτοπορία την νεολαία η οποία είναι καιρός να αναλάβει τον ρόλο που της αναθέτει η Ιστορία. Δεν έχει σχέση με ελαιόδεντρα και ποταμούς αλλά με την ιστορική συνέχεια της Πατρίδας μας.
Στην Ευρώπη; Η πολιτική της ηγεσία θα αναλάβει τα ηνία για να χαράξει πολιτικές επί των οικονομικών δεδομένων ή θα αφήσει την οικονομική καθοδήγηση να υπαγορεύει την πολιτική της Ευρώπης από τον τρίτο παράγοντα που είναι ξεκάθαρα τρομοκράτης των Λαών; Αυτός δεν συνομιλεί. Εκτελεί!
Γιώργος Παπαμώκος
Χημικός
Ένα σχόλιο που έλαβα στο ιστολόγιο του Λεωνίδα Καστανά mhmadas.blogspot.com και το παραθέτω:
«…. Είναι άλλωστε πράγματα που τα συζητούν στην ίδια τη Γερμανία. Όχι, δυστυχώς, στην Ελλάδα
Ο Γερμανός πολιτικός επιστήμονας και συνδικαλιστής του συνδικάτου μετάλλου (IG Metall) Hans-Jürgen Urban, το 2011 έγραψε το σπουδαίο άρθρο «Stabilitätsgewinn durch Demokratieverzicht?» (Θα κερδίσουμε οικονομική σταθερότητα παραιτούμενοι απο τη δημοκρατία ; )
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο γνωστότερο γερμανικό περιοδικό Blätter für deutsche und internationale Politik 7/2011. Πραγματευόταν το ρόλο της Γερμανίας στα διαδραματιζόμενα της Ευρωπαικής κρίσης, το πολυσυζητημένο θέμα της ηγεμονίας της στην Ευρώπη, το ρόλο της Γερμανικής πολιτικής ελίτ. 

Σε μια χαρακτηριστική έκφραση που χρησιμοποιεί, τονίζει ότι η σημερινή Γερμανία είναι ένας «(υπο)κινούμενος ηγεμόνας» («Deutschland: Der getriebene Hegemon»). 

Επισημαίνει τον ιδιαίτερο ρόλο της δεξιάς πολιτικής της ελίτ και της ειδικής γερμανικής εκδοχής «φιλελεύθερων» ακαδημαϊκών οικονομικών (Ordoliberalismus). Ο «ηγεμόνας» υποκινείται από τον εκτός πολιτικού ελέγχου και απολύτως παγκοσμιοποιημένο εταιρικό κόσμο της χρηματοπιστωτικής «βιομηχανίας».
Δυστυχώς αυτό το ερμηνευτικό σχήμα δεν χωρά εύκολα στα στερότυπα ούτε του «φιλελεύθερου» ούτε του «αριστερού» πολιτικού λόγου που ακούγεται στην Ελλάδα. Έτσι, σχεδόν κανείς εδώ δεν καταλαβαίνει ποιός υποκινεί ποιόν, και ούτε ξέρει που πατά και που πηγαίνει
.
[1]Βιομηχανικοί εργάτες κυρίως αλλά και απλοί εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, καθόλου «παρα-μορφωμένοι»αλλά απλοί άνθρωποι του μεροκάματου που δεν μπορούν να συμμετέχουν σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις με ότι αυτό συνεπάγεται.
[2] Η Ευρώπη ήταν η μόνη οικονομική δύναμη που λήστεψε ο παράγοντας αυτός γιατί είχε μετρητό στηνκρίση, είχε νότιες κερκόπορτες, ήταν πάντα σε στενή σχέση με τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και επιπλέον η ίδια η Ευρώπη ήταν διάτρητη πολιτικά.
[3]Το κόστος ενέργειας στη Γερμανία είναι υψηλό για τις γερμανικές βιομηχανίες. Χρειάζεται ένα σκληρό νόμισμα για να αγοράζει «φτηνά» ενέργεια αλλιώς η βιομηχανία θα αναγκαστεί να γίνει παγκοσμιοποιημένη παραγωγή! Και η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη να πουλήσει και πολύ φτηνά στις Ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις τη στιγμήπου βρήκε έναν μεγάλο πελάτη σαν την Κίνα ο οποίος σημειωτέον είναι παραγωγός χώρα και συναγωνίστρια των γερμανικών προϊόντων.)
Πηγή " http://eupolis.org "


Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Ο Μπέος , ο "εκσυγχρονισμός " και η "αριστερά της διανόησης "

του Γιώργου Γκόντζου , δημοσιογράφου 

Με αφορμή τις ''πολιτιστικές''αναφορές του Α. Μπέου

Ας είναι μερικοί ειλικρινείς τουλάχιστον...Γιατί το μόνο εύκολο-που(τους) δίνει και εύσημα προοδευτικότητας -,είναι να επικρίνεις τον νεοκλεγέντα δήμαρχο Βόλου για τα όσα είπε για τους καλλιτέχνες με τον γνωστό άλλωστε τρόπο του και από το χώρο του ποδοσφαίρου.Το δύσκολο (;)είναι να ανιχνεύσεις έστω ,το πρόσφορο έδαφος στο οποίο ο Α.Μπέος θερίζει καρπούς, δημιουργώντας την δική του αντιδραστική και αντιαισθητική ''σοδειά''..Αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα θυμηθούμε τον αυξημένο ρόλο συγκεκριμένων ανθρώπων των γραμμάτων και τεχνών, με μια λέξη αυτής της ''διανόησης'', όχι μόνο στον ''δικό''της χώρο. Αυτή η διανόηση αποτέλεσε τον πιο σημαντικό κρίκο ενός ολόκληρου συστήματος ,κομματικής ,κρατικής εξουσίας στην περίοδο του Σημιτικού ''εκσυγχρονισμού'',αλλά και ταυτόχρονα ήταν και και ο βασικός ιδεολογικός εκφραστής του.Καταλυτικά το περιγράφει ο Δημήτρης Μπελαντής -στέλεχος σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ - στο άρθρο του με τίτλο:''Η ''στροφή'' των διανοουμένων:Για την αδιάκριτη γοητεία του ''εκσυχρονισμού'' στους αριστερούς διανοούμενους'',(ΘΕΣΕΙΣ-ΤΕΥΧΟΣ59,1997)όπου μεταξύ άλλων σημειώνει:
''Με την επικράτηση του Κ.Σημίτη στην κυβέρνηση,το κυβερνητικό κόμμα και την ελληνική κοινωνία,παρατηρήθηκε ένα καινοφανές πολιτικό φαινόμενο: η μαζική προσχώρηση της αριστερής διανόησης στο στρατόπεδο του Κ.Σημίτη και του ''αριστερού εκσυγχρονισμού''......Έχουμε έτσι μια μετατόπιση των αριστερών διανοούμενων από την περιφέρεια του κράτους ,τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ,και τους θεσμούς οργάνωσης της συναίνεσης και της κοινωνικής αναπαραγωγής,στον σκληρό πυρήνα του κρατικού σχεδιασμού και προγραμματισμού,στην ''καρδιά'' του κράτους''
Το πιο σημαντικό όμως είναι το εξής:Πέρα από την συγκεκριμένη, και πολυάριθμη είναι αλήθεια, τάση της λεγόμενης ''κεντροαριστεράς'' που άλωσε τα κυβερνητικά -κρατικά επιτελεία,γιατί ίσως ήταν και η πλέον ''ικανή'',η υπόλοιπη αριστερά εντός και εκτός του κοινοβουλίου ,έως και την ''αντιεξουσιαστική'' αριστερά,φάνηκε κυριολεκτικά ανίκανη να αντιδράσει..Όχι γιατί διακατέχονταν από ιδιοτελείς υπολογισμούς -αν και δεν έλειψαν και τέτοιες περιπτώσεις-αλλά γιατί με αυτή την διανόηση ταυτίζονταν ιδεολογικά, με συνεκτικούς δεσμούς μέσω του ''αντιεθνικισμού'' της ''πολυπολιτισμικότητας'' ,των ''ανθρωπίνων δικαιωμάτων'' της νεωτερικότητας,.της αποδόμησης της εθνικής και ενίοτε ταξικής συνείδησης, και άλλων νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων της παγκοσμιοποίησης, την ίδια στιγμή μάλιστα που διαδήλωνε ,εντός και εκτός Ελλάδας εναντίον της.
Η κοινή γνώμη από την άλλη μπορεί να μη ''έβλεπε'' τις βαθύτερες διεργασίες ,αλλά έβλεπε αυτή την αριστερή διανόηση να ταυτίζεται πολλαπλώς και επικερδώς με ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας.Και το πεδίο για χυδαία ταύτιση της έννοιας και αξίας ''διανόησης'', με αρνητικά φαινόμενα ,από τον καθένα, είχε ήδη διαμορφωθεί... Η ιδεολογική ,και όχι μόνο η πρόσκαιρη λόγω επίκαιρου πολιτικού σκηνικού ,αντίδραση στα ιδεολογήματα που εκφράζει η συγκεκριμένη ''διανόηση'',και δεν θα επιτρέπει σε κάθε Μπέο να προσαρμόζει στις δικές του μεθόδους ,καταστάσεις,αλλά και είναι μονόδρομος πλέον για αρκετούς...

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Ανάξιοι της τραγωδίας ;

του Κώστα Χατζηαντωνίου
Το νεοελληνικό αδιέξοδο (περί αυτού πρόκειται), το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει η παρούσα γενιά, θα μπορούσε να φωτιστεί καλύτερα αν ήμασταν άξιοι να το ζήσουμε ως τραγωδία. Ένα ιστορικό δράμα όμως, για να λάβει νόημα τραγωδίας απαιτεί, πέρα από τη σιωπή του θεού και την ανεξιχνίαστη (προσώρας βέβαια) δίκη, και ένα ελάχιστο πάθους των πρωταγωνιστών της για αυτογνωσία. Το χειρότερο στοιχείο της κατάρρευσης που σήμερα εκτυλίσσεται, φαίνεται πως είναι η πρόδηλη ανικανότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων όχι φυσικά να αναχθούν οι ίδιοι σε ήρωες τραγωδίας αλλά ούτε καν να αποδεχθούν τα αίτια και τα αιτιατά αυτής της κατάρρευσης. Αν όμως το τραγικό είναι κάτι μοιραίο ή εν πάση περιπτώσει πιθανό στη ζωή, η συνειδητοποίησή του είναι το ακριβό, το μόνο προνόμιο που θα αποκάλυπτε πως αυτό το σκοτεινό, απειλητικό ενδεχόμενο, αυτό το ανεξήγητο και απρόσιτο που λαμβάνει μορφή και αφορά όλους μας, δεν θα αντιμετωπιστεί αν δεν δοθεί έστω και τώρα απάντηση στο μείζον ερώτημα «ποιοι είμαστε». Ερώτημα που συστηματικά παρακάμπτεται επί δεκαετίες, από τη δημαγωγία της δεξιάς και της αριστεράς που ζουν ακόμη τοκίζοντας εμφύλια πάθη.
Ένα ερώτημα δεν υπάρχει για να απαντά απλώς στην περιέργεια ή στην όρεξη για γνώση. Υπάρχει για να φωτίζει κι ένα πεπρωμένο. Αυτό είναι ο αποχρών λόγος του δράματος των ημερών που ορίζεται από το τέλος του καταναλωτισμού, της ιδεολογίας δηλαδή που υπήρξε το πεδίο της μεταπολιτευτικής εθνικής συμφιλίωσης. Καλύπτοντας την αγωνία του ερωτήματος «ποιοι είμαστε» με διαρκή συμπόσια, μετατρέψαμε κάθε «ιερό» κείμενο σε θεατρικό έργο. Το αισθητικά και ηθικά υψηλό θεωρήθηκε ακαδημαϊσμός (την ώρα μάλιστα που οι ακαδημαϊκοί για να αποπλύνουν το άγος της συνεργασίας με τη δικτατορία έδιναν γη και ύδωρ στην ευτέλεια) ενώ η αλήθεια έγινε μια καταπιεστική πολυτέλεια. Ελεύθερος άνθρωπος θεωρήθηκε ο ανεύθυνος άνθρωπος και η εθνική μας μοίρα τυραννικός προκαθορισμός. Η πλάνη που παραμόνευε τον άνθρωπο της Μεταπολίτευσης (πως τάχα ήταν ελεύθερος) τον έσπρωχνε στην τραγωδία. Σ’ αυτήν που ακόμη δεν μπορεί να δει. Ίσως γιατί από καιρό η τραγωδία του πεπρωμένου της ευγένειας και το πνεύμα του Όχι έχουν δώσει τη θέση τους στον αστικό δόλο και στο νεύμα του Ναι. 
Δεν θα προσέφεραν τίποτα αυτές οι διαπιστώσεις αν δεν γινόταν εξίσου καθαρό πως οι προφητείες των αντιδραστικών που εμφανίζονται σαν ετυμηγορίες και περισφίγγουν τη ζωή μας, εντοπίζοντας απλώς την ενοχή σε κάποιους ολίγιστους πολιτικούς, είναι εξίσου αδιέξοδες αφού καλλιεργούν την ιδέα του αποδιοπομπαίου τράγου ή του «από μηχανής θεού» που μόνο ψυχολογικές εκτονώσεις του πλήθους μπορούν να κεράσουν. Το αίτημα για αξιοπρέπεια και ποιότητα δεν υπηρετείται με ύβρεις και βλέμματα μίσους στους Απέναντι αλλά με την τραγική συναίσθηση για την ενοχή της ύπαρξης. Με την αναγνώριση πως ο ελληνικός κόσμος είναι ο κόσμος της τραγωδίας. Καμιά φυγή ή παρηγοριά δεν θα χαρίσει τη λύτρωση παρά μόνο η συνειδητοποίηση πως αντίκρυ στο Υψηλό και στο Υπέροχο, σταθήκαμε όλοι ένοχοι. Αν βιώναμε τη σημερινή καταστροφή ως μια πράξη τραγωδίας θα υπήρχε ελπίδα. Αυτό που γεννά την απελπισία σήμερα είναι ότι φαινόμαστε ανάξιοι για μια τραγωδία. 
Ο απολογισμός του μεταπολέμου (σύντομα ίσως να μην έχει πια νόημα να μιλούμε απλά για Μεταπολίτευση: η σημερινή συγκυβέρνηση περιλαμβάνει δυνάμεις εχθρικές της Μεταπολίτευσης που πασχίζουν κι αυτές να σώσουν κάτι που φαίνεται υπέρτερο για την άρχουσα τάξη από τις όποιες μεταπολιτευτικές κατακτήσεις), που γίνεται πλέον χωρίς πυξίδα στην ανοιχτή θάλασσα, πολύ μακριά από κάθε αγκυροβόλι με πεποιθήσεις ατράνταχτες, πρέπει να ολοκληρωθεί με γενναιότητα. Χωρίς παρηγορητικούς μύθους, με μια αριστοκρατική απέχθεια τόσο προς τις ηγεσίες που διαφέντεψαν την πολιτεία, όσο και προς τους ρήτορες που πάντα «αθώοι» και με αυταρέσκεια κενολογούν, αυτόματα σαν μηχανές διδασκαλίας, άλλοι για να σώσουν πολιτικά καταστήματα κι άλλοι για να αποσπάσουν πελατεία από τα χρεωκοπημένα κόμματα. Καμιάν εμπιστοσύνη όμως δεν πρέπει πια να δείξουμε σε αυτούς που είτε ζητούν να μη θίγεται τίποτε είτε περιορίζονται ξανά σε αυταπάτες μεταρρυθμίσεων, καμιάν εμπιστοσύνη προς αυτούς που, πιο πονηροί δημοκόποι, ζητούν να εκμεταλλευτούν την περίσταση του ξεπεσμού για να κερδίσουν κάτι. 
Οι συνθήκες απαιτούν ηρωισμό. Αλλά ηρωισμός χωρίς συναίσθηση του τραγικού δεν μπορεί να υπάρξει. Αν από το πνεύμα της απόγνωσης μεταλάβουμε το πνεύμα της τραγωδίας, αν η δραματική απαισιοδοξία, η βαθύτερη εθνική μας ιδιότητα, γίνει τώρα που το απαιτεί η Ιστορία δράση, αν πέρα από τα νέα της ημέρας που τρέφουν την περιέργειά μας εξωτερικά, σταθούμε στα γεγονότα με στοχασμό, θα έχουμε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα. Γνωρίζοντας πως στην Ιστορία μας ζήσαμε πολλές φορές το σκοτάδι, τη δουλεία, τον εξανδραποδισμό, ηθικές και υλικές αιμορραγίες, ας δούμε τη μοίρα μας τραγικά, όχι σαν σύμπτωση αλλά ούτε σαν προκαθορισμό. Η μοίρα μας είναι αυτό που θα κάνουμε. Δεν είναι ο θόρυβος που θα μας ελευθερώσει αλλά η αυθεντικότητα. Η ανάληψη μιας κληρονομιάς και η εύρεση μιας πίστης. Η λύτρωση από την καταδίκη της φύσης μας δεν θα είναι μια παράφορη στιγμή αλλά μια συνειδητή έξαρση. Δεν θα είναι λυρική παρέκβαση ή δραματικός αναβαθμός. Θα είναι ένα ιστορικό βήμα. Μια Απόφαση.
Αναγνωρίζουμε την ενοχή μας σημαίνει γνωρίζουμε την ανάγκη, δηλαδή το ανεξερεύνητο και είμαστε καχύποπτοι προς κάθε μηχανική αιτιοκρατία. Δεν σημαίνει όμως ότι παραδιδόμαστε στην ηθικολογία. Η απάντηση στο αίνιγμα της ζωής είναι προϊόν πείρας, όχι απαγόρευση. Φωτισμός την ώρα του μεγάλου χαλασμού. Τα βάθρα του νεοελληνικού κόσμου τρίζουν. Ας κάνουμε αυτή την πτώση απαρχή του τέταρτου ιστορικού μας κύκλου. Καμιά απελπισμένη αντίδραση αλλά και καμιά ανταρσία, κανένα μασκάρεμα μεταφυσικής σε ιδεολογία (φαινόμενα που γεννά η αναπόδραστη καταδίκη όταν αυτή θεωρείται αναίτια, όταν δεν αναγνωρίζεται η ενοχή) δεν θα μας οδηγήσει στην απελευθέρωση. Καταδικασμένοι αναίτια σημαίνει πως είμαστε ξένοι σε ένα ξένο κόσμο. Αναγνωρίζουμε την ενοχή μας σημαίνει πως δεν αποδεχόμαστε αυτή σαν μοίρα μας οριστική, όπως επιμένουν αυτοί που για να μην παραδεχθούν πως είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι, προτιμούν να είμαστε υποζύγια σε μια τυφλή νομοτέλεια, όπου δεν θα έχουμε καν τη χάρη του λάθους. Αλίμονο αν αποδειχτεί σε τούτη την ιστορική ώρα πως σταθήκαμε ανάξιοι της τραγωδίας. Πως είμαστε έρμαια της τύχης που δημιούργησε ένα πυροτέχνημα, το σύμπαν κι ύστερα άλλο ένα: εμάς.

πρώτη έντυπη δημοσίευση "Νέα Ευθύνη", τχ10, Μάρτιος- Απρίλιος 2012
 πηγή: Aντίφωνο