Μπορεί η γαστρονομία να δημιουργήσει κίνημα;

Του Βασίλη Λαγού, Πολιτικού Μηχανικού

Μέλος Ομάδας Πολιτών «Ευτοπία»

        Αν ως γαστρονομία ορίζεται η τέχνη και η επιστήμη της ανθρώπινης διατροφής και με δεδομένο ότι οι γαστρονομικές συνήθειες όσο πιο ισχυρές είναι, τόσο αυτές αποτελούν δείγμα ανεπτυγμένου πολιτισμικού επιπέδου, τότε είναι σημαντικό να συζητήσουμε σήμερα το τι τρώμε, πώς το τρώμε, πού παράγεται η τροφή, πώς διακινείται. Ιδιαίτερα σήμερα που τα διατροφικά και γαστρονομικά ήθη βρίσκονται υπό διωγμό, σήμερα που τα fast έχουν κυριαρχήσει (στην δημιουργία, στην τέχνη, στην πολιτική). Είναι αναγκαίο λοιπόν όσο πότε άλλοτε η δημιουργία ενός κινήματος γαστρονομίας στον τόπο μας που θα σχετίζεται με το πώς τρέφεται ο άνθρωπος. Βέβαια διάφορες επιστήμες εμπλέκονται και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την τροφή. Η γεωργία, η χημεία, η οικολογία, η οικονομία, η ιατρική, ανθρωπολογία, η κοινωνιολογία. Απαιτείται έτσι μια γνώση διεπιστημονική. Όμως το πρόβλημα δεν είναι επιστημονικό. Το πρόβλημα είναι Πολιτικό, γιατι η Πολιτική είναι η επιστήμη των επιστημών, είναι ανώτερη Τέχνη και βέβαια η άσκηση αυτού του είδους της Πολιτικής δεν έχει καμία σχέση με αυτούς τους μικρούς ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι μας κυβερνούν.

       Έτσι η αρχή της λύσης του προβλήματος έγκειται στην επαναφορά της γεωργίας που θα είναι τοπική, εποχιακή, φυσική, παραδοσιακή και βέβαια δεν θα έχει σχέση με την μαζική τυποποίηση που προκαλεί η «Φορντικού τύπου» παγκοσμιοποίηση. Μια βιώσιμη γεωργία  που θα στηρίζεται σε «τυπικά» προϊόντα γεωγραφικής και παραδοσιακής ετικέτας.

        Ήδη στην Ιταλία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, χρόνια τώρα, αναπτύσσεται το κίνημα του slow food σε αντιδιαστολή με το fast food, με χιλιάδες μέλη που θεωρούν την πράξη της βρώσης ως αναπόσπαστο τμήμα της παραγωγής. Έτσι ο καταναλωτής μετατρέπεται σε συν – παραγωγό, έτσι η γαστρονομία παύει να είναι μια ελιτίστική προσέγγιση και τηλεοπτικο σοου,αλλά μετατρέπεται σε μια  δημοκρατική διαδικασία.

        Γιατί η ποιότητα, η απόλαυση και η ακεραιότητα της διατροφής είναι δικαίωμα όλων και η γαστρονομία αποτελεί εργαλείο για τη διεκδίκηση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και την αντιπαράθεση με τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης από τα πάνω, ανήκοντας έτσι στο πεδίο της πολιτικής , των επιστημών της κουλτούρας .

        Γιατί η ενασχόληση με την τροφή είναι μια πολιτική πράξη με βαθύ περιεχόμενο.

         Υ.Γ.     Ανέσυρα αυτό το κείμενο από τα συρτάρια μου όπου ήταν καταχωνιασμένο για δυο - τρία χρόνια, με αφορμη την ελευθερη χρηση των μεταλλαγμενων που αποφασισε η ηγεσια της Ε.Ε με τη συμμετοχη και της Ελληνικης(?)πολιτικης ταξης.Παρότι  οι Νεοέλληνες περί άλλων τυρβάζουν, πιστεύω όμως ότι είναι επίκαιρο όσο ποτέ.