Ο Μπαλτάκος , ο Κασιδιάρης και το εξαρτημένο περιφερειακό ελληνικό κράτος.

του Απόστολου Κόλκα *

  

  Τον περασμένο μήνα αναβίωσε στα μέσα ενημέρωσης το θέμα της Χρυσής Αυγής . Αφορμή στάθηκε η δημοσιοποίηση ενός βίντεο από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη. Στο απόσπασμα του βίντεο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο παρακολουθούμε τον διάλογο του Ηλία Κασιδιάρη με τον Γενικό Γραμματέα της Κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο , με τον τελευταίο να αναφέρει σαφή παρέμβαση της Κυβέρνησης στη Δικαστική Εξουσία για την δίωξη της Χρυσής Αυγής .

   Όπως ήταν αναμενόμενο , την δημοσιοποίηση του βίντεο ακολούθησαν πλήθος άρθρων , ρεπορτάζ και σχολίων στο διαδίκτυο και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στον έντυπο τύπο των επόμενων ημερών. Την ίδια περίπου αντιμετώπιση είχαμε και στα δελτία ειδήσεων και ειδησεογραφικές εκπομπές τόσο στις ραδιοφωνικές όσο και στις τηλεοπτικές τους εκδοχές , πολιτικές αναλύσεις για την αντοχή και συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας , αποτελέσματα σφυγμομετρήσεων και κριτική για τους χειρισμούς της κυβέρνησης .

   Αυτό το οποίο απουσίαζε από όλα τα μέσα ήταν μια σοβαρή προβληματική  , η οποία θα μελετούσε το συγκεκριμένο περιστατικό εις βάθος και θα αναδείκνυε τα αληθινά αίτια του. Η ανάλυση αυτή θα έπρεπε να εστιάζει στον ιδιόμορφο χαρακτήρα του ελληνικού κράτους , ειδικότερα στο πως αυτό διαμορφώθηκε  την περίοδο μετά την Μεταπολίτευση .

   Μιλάμε φυσικά για ένα περιφερειακό εξαρτημένο κράτος -δορυφόρο .

   Το εξαρτημένο περιφερειακό κράτος έχει μια αστάθεια όσον αφορά τον εσωτερικό του  οικονομικό τομέα καθώς επίσης και έλλειψη συνοχής αφού η εξάρτηση του από έξωθεν δυνάμεις το καθιστούν ανήμπορο να ανταποκριθεί στον «αντιπροσωπευτικό » του ρόλο . Επιπλέον ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούσαν όταν δημιουργήθηκε το εξαρτημένο περιφερειακό κράτος είναι ένα κράτος «έκτακτης ανάγκης»  με δικτατορίες και αυταρχικά καθεστώτα να εναλλάσσονται στην εξουσία . Σε ένα τέτοιο κράτος , ο αγώνας μεταξύ των μερίδων της κυρίαρχης άρχουσας αστικής τάξης αλλά και με τις υπόλοιπες τάξεις για τα οικονομικά τους συμφέροντα , στο μερίδιο της πίτας που οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις θα ορίσουν , μεταβάλλεται σε αγώνα για τον έλεγχο του κράτους . Το εξαρτημένο περιφερειακό κράτος σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και ιστορικές περιόδους , ανάλογα με τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις των μητροπόλεων αλλά και της εσωτερικής του πάλης των τάξεων μπορεί φαινομενικά να διατηρεί τις «αντιπροσωπευτικές» του μορφές κυριαρχίας μέσω αλλαγής κυβερνήσεων και εκλογών , συνεχίζουν όμως να κυριαρχούν σε αυτό πάντοτε αυταρχικές λογικές και οι αντιλαϊκές πολιτικές που στερούν από όλες τις εργαζόμενες τάξεις τις πραγματικές τους ελευθερίες και τα δικαιώματα τους . Ιδιαίτερα δε σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης , το περιφερειακό εξαρτημένο κράτος έχει έναν καθοριστικό ρόλο στο παγκόσμιο σύστημα καταμερισμού της εργασίας και του κεφαλαίου  καθώς και στον μετασχηματισμό των κοινωνικών και οικονομικών συσχετισμών και σχέσεων των μητροπολιτικών κέντρων .

   Μπορούμε να διακρίνουμε άραγε με μια πρόχειρη παράθεση συγκεκριμένων περιστατικών της πρόσφατης πολιτικής ζωής της χώρας( μόνο τον τελευταίο χρόνο, όποιος θέλει μπορεί να αναλύσει περιστατικά πολλά χρόνια πίσω )  κάποια από τα ανωτέρω δομικά χαρακτηριστικά ενός εξαρτημένου περιφερειακού κράτους .

   Έναν περίπου χρόνο πριν , όταν η συντονισμένη προσπάθεια ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ με τη συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να εκβιάσει τη ΝΔ και τη σταθερότητα της συγκυβέρνησης με τη μη ψήφιση ορισμένων νομοσχεδίων αν αυτά δεν τους κάλυπταν ιδεολογικά με κυρίαρχο το «αντιρατσιστικό» εμφανίζονται οι πρώτες αντιδράσεις της ΝΔ στην προσπάθεια της ηγετικής της ομάδας να παραμείνει η ΝΔ ο κεντρικός παίκτης του πολιτικού σκηνικού της χώρας . Ο γ.γ της Κυβέρνησης κος Μπαλτάκος εμφανίζεται να απειλεί τους κυβερνητικούς εταίρους της ΝΔ ότι θα ψηφίσει τα νομοσχέδια με τη βοήθεια της Χ.Α και γιατί όχι θα επιδιώξει μελλοντική συγκυβέρνηση μαζί της αν δεν σταματήσουν οι προσπάθειες αποσταθεροποίησης  της ΝΔ από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

   Η δημοσιοποίηση του βίντεο μας αποκαλύπτει  ότι  τα λόγια του Μπαλτάκου δεν είχαν μείνει λόγια αλλά  είχαν προχωρήσει και υπήρχε οργανωμένο  πλάνο τόσο από μεριάς της ΝΔ όσο και από αυτή της ΧΑ.Θεωρείται βέβαιο ότι ο σχεδιασμός αυτός σταμάτησε ή πάγωσε μετά την δημόσια χλεύη από μεριάς ΧΑ βουλευτών , δημάρχων και στελεχών της ΝΔ αλλά κύρια μετά τη στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτες . Τότε ενεργοποιήθηκαν τα  υγιή δημοκρατικά κομμάτια της ελληνικής  κοινωνίας , τα αντιφασιστικά  της φρονήματα  καθώς επίσης και ξένα κέντρα και Πρεσβείες που απαίτησαν την υποδειγματική τιμωρία της ΧΑ από την ελληνική κυβέρνηση .Τότε η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ , τη ΔΗΜΑΡ και ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ επιδόθηκε σε ένα κυνήγι μαγισσών ενάντια στην ΧΑ , παρουσιάζοντας την συμπαράταξη αυτή απέναντι στο νεοναζιστικό μόρφωμα ως το δημοκρατικό και συνταγματικό τόξο .

   Περίπου έξι μήνες μετά τη δολοφονία του Φύσσα , με πλήθος αποκαλύψεων για τη δράση της ΧΑ  , έχουμε τον αρχηγό της μαζί με βουλευτές και στελέχη της προφυλακισμένους και τη δικαστική έρευνα να συνεχίζεται . Ζητήθηκε μάλιστα η άρση της ασυλίας και άλλων βουλευτών της  γεγονός που οδήγησε τον κοινοβουλευτικό της εκπρόσωπο να δημοσιοποιήσει το βίντεο με τον διάλογο και να απειλεί με τη δημοσιοποίηση ακόμη πιο αποκαλυπτικών βίντεο αν συνεχιστεί η ίδια αντιμετώπιση προς το μέρος τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο χρόνος που η δικαιοσύνη ζήτησε από την Βουλή την άρση της ασυλίας  , λίγες μόνο ώρες μετά την «express» ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και λίγες ώρες πριν το κρίσιμο «eurogroup» όπου η κυβέρνηση θα ανακοίνωνε την επιτυχή προσαρμογή του δημοσιονομικού προγράμματος και την έξοδο της χώρας στις αγορές . Αν επιπλέον συνδυάσουμε τη χρονική συγκυρία με τις αντιδράσεις των κομμάτων της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης θα αντιληφθούμε ότι έχουμε να κάνουμε τόσο  με τη σύγκρουση τόσο των εγχώριων ομάδων που διαγκωνίζονται για τον έλεγχο του κράτους όπως επίσης και την προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων που επιδιώκουν να αποκτήσουν ή να αυξήσουν την επιρροή τους στη χώρα μας .

   Η ΝΔ «παραίτησε» τον Μπαλτάκο και δεσμεύτηκε να απομακρύνει τυχόν ακροδεξιούς σε κρίσιμα πόστα , να συνεχίσει τη δίωξη της Χρυσής Αυγής με μοναδικό στόχο να μην χάσει την εύνοια διεθνών κέντρων και να παραμείνει στην εξουσία . Το ΠΑΣΟΚ εκ μέρους του προέδρου του μιλά για την ανάγκη περαιτέρω διερεύνησης για τυχόν ακροδεξιούς θύλακες στην κυβέρνηση και την απομάκρυνση τους . Παράλληλα επιδιώκει να αυξήσει την επιρροή του στη συγκυβέρνηση με την προώθηση από κοινού με τη ΔΗΜΑΡ και με κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ νομοσχεδίων όπως το «αντιρατσιστικό» πιέζοντας τη ΝΔ εκ του ασφαλούς αφού γνωρίζει πλέον πως μόνο με εκλογές μπορεί να απειληθεί από τη ΝΔ  , κάτι που ενέχει κινδύνους και για την ίδια .

   Από τη μεριά της αξιωματικής αντιπολίτευσης έρχεται η μεγαλύτερη έκπληξη για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με την ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ . Ήταν μεγάλη η απορία ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας  γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε τη παραίτηση μόνο των δύο υπουργών που ονομάτιζε ο Μπαλτάκος και δεν ζητούσε τη παραίτηση της κυβέρνησης , αποδεχόμενος από μια μεριά τη λογική της Χρυσής Αυγής . Αυτό βέβαια μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως συστημικό κόμμα έχει κάνει τις επιλογές του με τους δανειστές – κύριους της χώρας . Αφού απαρνήθηκε τη ρητορική του θα σκίσουμε το μνημόνιο , θα διαγράψουμε μονομερώς το επαχθές χρέος και πολλές άλλες πολιτικές προτάσεις που τον έφτασαν από το  4% στο 20+% πλέον περιμένει  την πλήρη ψήφιση των μνημονιακών μέτρων από τη συγκυβέρνηση και μετά θα ξεκινήσει τη σκληρή μάχη για την ανάληψη της εξουσίας . Η τακτική του ομοιάζει με την τακτική της ΝΔ που από  την αντιμνημονιακή της ρητορεία στην αντιπολίτευση έγινε η υπέρμαχος των μνημονιακών μέτρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως το καλοκαίρι θα περάσουν τα τελευταία μέτρα και δεν θέλει να ρισκάρει κάποια μη ψήφιση τους λόγω προεκλογικού σκηνικού καθώς επίσης και δεν ρισκάρει να αναλάβει κυβέρνηση εάν δεν έχουν περάσει τα μέτρα αυτά . Ξέρει ότι θα έχει την ευκαιρία του το φθινόπωρο , όταν και θα μπορεί να απειλεί την κυβέρνηση με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και έχοντας και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του Μαίου , τότε θα τα παίξει όλα για όλα . Βέβαια  ο μέσος ψηφοφόρος αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για να βγει στην κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχθεί τα πεπραγμένα των προηγούμενων κυβερνήσεων και με την εκλογή του απλά θα μας παρουσιάσει ένα πρόγραμμα που θα δίνει μια φαινομενική ανάσα στους πολίτες της χώρας , λειτουργώντας σαν μια βαλβίδα εκτόνωσης στην ολοένα και αυξανόμενη οργή , αντίδραση και πιθανότατα οργάνωση του Έλληνα ενάντια στις πολιτικές αυτές , αλλά δεν θα αλλάξει τις αντιλαϊκές πολιτικές που θα κρατήσουν για δεκαετίες την Ελλάδα  ένα εξαρτημένο περιφερειακό κράτος που θα υποτάσσεται στα συμφέροντα των μητροπόλεων και των εγχώριων εκπροσώπων τους .

   Παρακολουθούμε λοιπόν τις μεθοδεύσεις των διαφόρων κέντρων από τη μία να περάσουν τα διάφορα μνημονιακά νομοσχέδια με τα οποία θα δένουν τη χώρα για δεκαετίες με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος , ακόμη και με τη συνδρομή της Χρυσής Αυγής και από την άλλη την απειλή της κατάρρευσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας με την απειλή της Χρυσής Αυγής και ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση αρνείται να αναλάβει τουλάχιστον προς το παρόν την εξουσία . Θα δούμε ακόμη αρκετά επεισόδια του ίδιου σήριαλ να επαναλαμβάνονται καθώς πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές . Εκεί είναι η πρώτη ημερομηνία σταθμός , εκεί θα είναι το πρώτο σημείο κρίσης και επιλογής του επόμενου κυβερνήτη της Ελλάδας από τους ξένους δανειστές .

   Φαίνεται δυστυχώς πως η απορία του Μακρυγιάννη «Γιατί ο Γάσιγκτων να έχουν τα κόμματα τους , το κοινοβούλιο τους και εμείς τίποτα;» είναι πιο επίκαιρη από ποτέ για τους πολίτες της εξαρτημένης περιφερειακής Ελλάδας . Το πως θα ξεφύγουμε από το μέλλον που μας προορίζουν είναι αντικείμενο μιας ενδιαφέρουσας αλλά μεγάλης συζήτησης που οφείλουμε να κάνουμε στο άμεσο μέλλον . Ο χρόνος είναι πολύτιμος και έχουμε χάσει ήδη αρκετό . Αν και οι συνθήκες είναι για ακόμη μια φορά ευνοϊκές  πολλοί προσπαθούν να μας δεσμεύσουν σε  εσωτερικές  διαμάχες που τόσες φορές στο παρελθόν στέρησαν στο έθνος μας την ευκαιρία να κάνει το μεγάλο άλμα  και να αλλάξουμε πορεία .

   Μια τσέχικη παροιμία που μου μετέφερε μια φίλη ήταν η αφορμή για το κείμενο αυτό. Η παροιμία λέει πως «το χέρι το οποίο κουνάει την κούνια (του μωρού), κουνάει όλον τον κόσμο». Είναι καθήκον της γενιάς μας να διαμορφώσουμε ένα μορφωτικό κίνημα που θα γαλουχήσει τόσο εμάς τους ίδιους αλλά κυρίως τις γενιές που έρχονται , ένα κίνημα που θα γνωρίσει την αληθινή ιστορία του πανανθρώπινου και οικουμενικού ελληνισμού ,  την ιστορία του τόπου που αυτός  δημιουργήθηκε και δεν θα επαναλάβει τα ίδια ιστορικά λάθη .

   Είναι η γενιά μας που θα συγκρουστεί με το υπάρχον σύστημα και τους εκπροσώπους του , μαζί με όσους από τις μεγαλύτερες γενιές συστρατευτούν μαζί μας αλλά θα είμαστε εμείς και κυρίως  οι επόμενες γενιές που θα οδηγήσουν την Ελλάδα στα μονοπάτια της απελευθέρωσης, της αυτοδιάθεσης και της Δημοκρατίας,της αληθινής Δημοκρατίας και του Ανθρωπισμού !!!

    Ενδεικτική βιβλιογραφία :

  » Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα»  και  «Τάξη και Έθνος στην Ιστορία  και η Σύγχρονη Κρίση».  Σαμίρ Αμίν

» Τό Ἀνατολικό Ζήτημα Σήμερα «.  Γεράσιμος Κακλαμάνης

» Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» . Περικλής Ροδάκης

» Ελληνική Πολιτική Παιδεία»  . Μιχάλης Χαραλαμπίδης

» Τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά» . R. M. Unger

 *Ο Απόστολος Κόλκας    είναι φοιτητής  Ιατρικής  στο  Πανεπιστήμιο  Ιωαννίνων ,   μέλος  της  Ομάδας  Πολιτών  Ευτοπία .

Ώρα καλή κυράδες | του Θεόδωρου Παντούλα

“«Ο τόπος μας είναι κλειστός» λέει ο ποιητής. Η Ήπειρος είναι τόπος κλειστός. Ο τόπος είναι κλειστός –οι Ηπειρώτες όχι. Οι Ηπειρώτες είναι σκληροί αλλά έντιμοι. Απότομοι αλλά ειλικρινείς. Μετρημένοι αλλά εργατικοί. Φειδωλοί στα εύκολα λόγια και αφειδώλευτοι στην προσφορά, με παροιμιώδη φιλοπατρία και αταλάντευτη προσήλωση στην διευρυμένη οικογένεια και την οικεία παράδοση.

Ο τόπος μας είναι κλειστός και οι κοινωνίες μας παραδοσιακές -όχι κλειστές. Οι Ηπειρώτες κι οι Ηπειρώτισσες δυσπιστούμε στο καινοφανές αλλά δεν το απορρίπτουμε άκριτα. Όταν αξίζει το δεξιωνόμαστε.

Είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας. Για όλους εκείνους τους γνωστούς και τους άγνωστους συντοπίτες μας, που σε καιρούς δύσκολους σήκωσαν στους ώμους την Πατρίδα με ευεργεσίες κι ατίμητους αγώνες. Νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Ηπειρώτες κι Ηπειρώτισσες –κι ας μην αναμετριόμαστε εμείς οι εκριζωμένοι καθημερινά με την βαριά κληρονομιά μας.

Σε μια τέτοια κοινωνία, βαθιά παραδοσιακή, θα περίμενε κανείς να πρωταγωνιστούν οι άνδρες αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που οι Ηπειρώτισσες κέρδισαν επάξια, με τους αγώνες και τις θυσίες τους, άλλοτε την προσοχή κι άλλοτε την ευγνωμοσύνη μας.

Είναι οι μικρομάνες, οι κυράδες που απλόχερα ξόδεψαν τον εαυτό τους στην καθημερινή προσφορά. Αυτή την προσφορά που δεν απαιτεί ατομική προβολή και κοινωνική καταξίωση, που γίνεται από περίσσευμα καρδιάς κι αρχοντιάς.

Τις ξέρουν όλοι οι Ηπειρώτες αυτές τις γυναίκες. Είναι οι μάνες τους, οι αδελφές τους, οι γυναίκες τους, οι θυγατέρες τους. Είναι όμορφα σεμνές αλλά ο λόγος τους κοπίδι. Πρόθυμες, καρτερικές, παραμυθητικές. Πρόσωπα οικεία της αγρύπνιας και της μέριμνας. Πρόσωπα ἀλλοτε πένθιμα κι άλλοτε συγκρατημένα χαμογελαστά, μα πάντοτε αγέρωχα. Σεβάσμιες γερόντισσες, πρόσωπα σχεδόν συμβολικά. Ανύσταχτες συνειδήσεις του τόπου μας και του κάποτε τρόπου μας, με τις ρίζες τους βαθιά μέσα στο χώμα της μικρής μας πατρίδας. Ρωμιές από τις λίγες.

Κι εκτός από καύχημα και βάλσαμό μας οι γυναίκες αυτές γίνονται πού και πού έγνοια μας να μην φανούμε πολύ λιγότεροι από το δικό τους μεγαλείο, ένα μεγαλείο που δεν απαιτεί αλλά δωρίζεται”.

Ένα τέτοιο μεγαλείο κι ένα τόσο μεγάλο δώρο μας πρόσφεραν οι γυναίκες της Ηπείρου, τότε που ο βίος δεν ήταν φιλοτομάρης,  αγωνιζόμενες να μην μαγαριστεί το ψωμί που τάιζαν τα παιδιά τους. Αυτές ήταν που ζαλικώθηκαν όχι μόνο το βάρος του αγώνα, αλλά και το βάρος της ορφάνιας, της χηρείας και τις αγκούσες μιας ζωής που ποτέ δεν βλαστήμησε την φτώχεια της.

Ετούτες είναι που μέσ’ στα σκοτεινά έδειξαν το δρόμο της Ελευθερίας, ετούτες είναι που απελπίσαν την απελπισιά «στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντήλι τους».

Ετούτες είναι που στο καθάριο βλέμμα τους ξεπλένουμε τις δειλίες της άκαπνης ζωής μας.

Κι είμαστε πολλά υπερήφανοι, όχι επειδή τα τίμια χέρια τους κάποτε χάιδεψαν τις κεφαλές μας, αλλά που ορμηνεμένοι από τις μανάδες μας προλάβαμε να τους τα φιλήσουμε.

Ώρα καλή κυράδες της κολοβής πατρίδας μας και της υποθηκευμένης ελευθερίας μας.

Πηγή : http://manifestomag.wordpress.com/

810 χρόνια μετά

Η Ελλάδα της κρίσης ανάμεσα στη Σκύλλα της Ανατολής και τη Χάρυβδη της Δύσης

 Του Απόστολου Κόλκα*

Ήταν 12 Απριλίου του 1204 όταν οι Σταυροφόροι της Δύσης καταλάμβαναν την Κωνσταντινούπολη . Η ημερομηνία αυτή είναι σημαδιακή για την Ευρώπη , είναι η μέρα που ξεκίνησε η προσπάθεια της αποικιακής συσσώρευσης κεφαλαίου των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων της Δυτικής Ευρώπης αιώνες πριν τους «Κονκισταδόρς» της Λατινικής Αμερικής . Οι Σταυροφόροι , που περισσότερο ήταν σπαθοφόροι και εκτελεστικός βραχίονας της φεουδαρχικής και εμπορικής τάξης , καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη  , προβαίνουν σε λεηλασίες και σφαγιάζουν τον πληθυσμό της Πόλης. Δυστυχώς η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία μας μιλά για τους Σταυροφόρους ως τους εθελοντές , που με τον Σταυρό στο στήθος και τον Λόγο του Θεού ορκίστηκαν να θυσιαστούν για να απελευθερώσουν και να εκπολιτίσουν τους Άγιους Τόπους  , όπως αντίστοιχα μιλά για τους «Κονκισταδόρ» και την αποικιοκρατία της Λατινικής Αμερικής . Η ιστορία γράφει για την προσπάθεια «διάσωσης» της Ιερής Πόλης της Ιερουσαλήμ  ενώ σιωπά ένοχα για την λεηλασία της Κωνσταντινούπολης και την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ήταν ένας από τους βασικούς στόχους της 4ης Σταυροφορίας αν όχι ο πρωταρχικός  της σκοπός .

Η Ελληνική ιστορία υποβαθμίζει την σημασία της Άλωσης αυτής που έγινε από τους ομόθρησκους Καθολικούς Χριστιανούς και βέβαια είχε όλα τα επακόλουθα της βάναυσης επιβολής του κατακτητή , σφαγές του πληθυσμού , λεηλασία της Πόλης , μεταφορά έργων τέχνης και θησαυρών του Βυζαντινού πολιτισμού στις Δυτικές Μητροπόλεις κλπ , σε σχέση με την Οθωμανική άλωση του 1453 καθώς οι Οθωμανοί το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να καταλάβουν ένα παρηκμασμένο και ακρωτηριασμένο κρατίδιο .Το γιατί η ελληνική ιστορία συνεχίζει να μην αναδεικνύει τον εγκληματικό ρόλο της Άλωσης της Πόλης από τους Σταυροφόρους και της Φραγκοκρατίας  του Ελλαδικού χώρου που την ακολούθησε μας την κάνει αρκετά κατανοητή ο Κωστής Μοσκώφ με την παρακάτω ρήση του : «Στην Ελλάδα τόσο ο συντηρητικός όσο και ο φιλελεύθερος αλλά και ο ριζοσπαστικός λόγος οικοδομήθηκαν πάνω στη συντριμμένη από τη διείσδυση της Δύσης ταυτότητας μας , ως Λόγος αυτής της Δύσης , δίχως διαλεκτική του εθνικού με το διεθνή Λόγο , αλλά με τη μονοδιάστατη επιβολή του Λόγου της Μητρόπολης .» . Είναι καθήκον της γενιάς μας να αλλάξει τα όσα ξέραμε μέχρι σήμερα . Να απαλλάξει τη χώρα από  τις μεταπρατικές εξαρτημένες ελίτ που την οδήγησαν στην άβυσσο της οικονομικής κρίσης , μόνο και μόνο για να γίνει η χώρα το πεδίο αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών μητροπόλεων για τη νέα κατανομή του διεθνούς κεφαλαίου και εργασίας . Για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα θα πρέπει να επανασυνδεθούμε με τον Τόπο και την Ιστορία μας , να γνωρίσουμε τα ακρωτηριασμένα κομμάτια του Ελληνισμού και του μεγαλείου του πανανθρώπινου πολιτισμού του .  Θα πρέπει να  δώσουμε στην ανθρωπότητα μια πραγματικά ρεαλιστική και ανθρωπιστική πρόταση που θα σταματήσει τις Σταυροφορίες και τους ιερούς πολέμους , όπως αναφέρει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης στο κείμενο του με «Ούτε σταυροφορίες ούτε ιεροί πόλεμοι. 1204-2004: η όγδοη εκατονταετία» . Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αναδείξουμε την Ελλάδα σε ηθική δύναμη της περιοχής , μια δύναμη που με τα ιδανικά του Ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας θα πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις στην Ανατολία και τις ακτές της Ιωνίας  που θα επαναφέρουν την Δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε  . Πηγή http://eupolisgr.gr

Ο Απόστολος Κόλκας    είναι φοιτητής  Ιατρικής  στο  Πανεπιστήμιο  Ιωαννίνων ,   μέλος  της  Ομάδας  Πολιτών  Ευτοπία  και  συντάκτης  του  Εύπολις .

« Εν φαντασία και λόγω » : ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

 Tου Κώστα Χατζηαντωνίου*

Η κυριαρχία των μαζών και η ανύψωση του βιοτικού επιπέδου, η διεύρυνση του κόσμου και ο παγκόσμιος χαρακτήρας που απέκτησε η ζωή του κάθε ανθρώπου, μπορεί να κατήργησαν τα γεωγραφικά όρια της ζωής, αλλά δεν κατήργησαν τη γεωγραφική και τη χρονική, δηλαδή την εθνική, βάση της ύπαρξης. Η εγγύτητα του μακρινού κι η παρουσία της απουσίας επεξέτειναν σε μυθικές αναλογίες τον ορίζοντα της ατομικής ύπαρξης. Ένας κόσμος κι ένας λαός χωρίς μνήμη όμως, θα ήταν ένας κόσμος γεννημένος στο μηδέν. Μια πολιτισμικά αθεμελίωτη γενιά θα ήταν επιστροφή στη βαρβαρότητα. Διότι βάρβαρος δεν είναι μονάχα ο βίαιος αλλά και εκείνος που δεν ανήκει ή δεν συνεχίζει ένα πολιτισμό, είναι δηλαδή αν- ιστορικός και δεν αποτελεί συνέχεια μιας ύπαρξης αλλά είναι μετεωρίτης χωρίς θεμέλια στο χώρο και το χρόνο της γης.

Όλοι οι λαοί εφεύραν τρόπους για να διατηρούν και να μεταδίδουν τις κεκτημένες γνώσεις, είτε ιερές κι απόκρυφες είτε καθαρά πρακτικές ήταν αυτές. Η παιδεία όμως υπήρξε ελληνικό κατόρθωμα και αφορούσε την πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου. Σημείο της ακμής της όταν μεταδίδει ιδανικά. Σημείο παρακμής της όταν μεταδίδει μόνο γνώσεις. Η απλή γνώση διαχωρίζει τη σκέψη από την πράξη και προάγει την ανευθυνότητα. Αντίθετα, το ιδανικό με την υπερατομική του αλήθεια διευρύνει τη συνείδηση και ενώνει δημιουργικά σκέψη και πράξη. Μια παιδεία που δεν λειτουργεί ως διαμόρφωση χαρακτήρα, ως συγκρότηση προσωπικοτήτων αλλά ως πηγή γνώσεων νομισματογόνων για την καθημερινή ζωή, μοιραία θα οδηγούσε σε δεινές περιπέτειες. Από τη στιγμή δε που η διέγερση της επιθυμίας εξελίχθηκε σε βιομηχανία και επιδιώχθηκε ως έμμονη ιδέα οργανωμένα και επιστημονικά, χάριν του μεγάλου οράματος «πλούτος- ευημερία για όλους» η πορεία μας ήταν προδιαγεγραμμένη.

Να ορίσουμε λοιπόν ξανά τις λέξεις. Τι είναι πρόοδος, τι είναι συντήρηση, τι είναι αντίδραση και τι επανάσταση. Να μιλήσουμε ξανά για πειθαρχία. Αλλά προσοχή. Μια πειθαρχία χωρίς αξιοκρατία και αξιολογική ιεραρχία θα ήταν απλά μια αντιδραστική δημαγωγία. Καμιά θρηνωδία, καμιά νοσταλγία δεν μπορεί να απαντήσει στα προβλήματα του καιρού μας. Η ανακουφιστική ομοφωνία μέσα σε μια συμπαθητική ατμόσφαιρα για την κατάπτωση της εποχής μας, δεν θα βοηθούσε σε τίποτα. Η εποχή μας αναζητεί ιδιοφυείς λύσεις και όχι κοινοτοπίες. Μεταξύ μοντέρνων που λατρεύουν το σήμερα και συντηρητικών που λατρεύουν το χτες, να προτείνουμε ένα όραμα για το μέλλον. Κάθε άλλη ιδέα θα διαιωνίζει το αδιέξοδο και τη διαμάχη όσων αδυνατούν να αντιληφθούν τον πλούτο της εθνικής μας κληρονομιάς και όσων νομίζουν πως αυτός ο πλούτος αρκεί για να ζήσουμε ως έθνος και στο μέλλον.

Οι τομές και οι αλλαγές πάντα βιώνονται ως κρίση. Αλλά μια κρίση δεν είναι πάντα αρνητική εξέλιξη. Κρύβει και θετικές αναστροφές της ύπαρξης αλλά και της κοινωνίας. Μπορεί να ανοίξει ορίζοντες, να διανοίξει διεξόδους. Δεν υπήρξε ποτέ εποχή χωρίς αυτό που ονομάζεται κρίση. Δεν υπήρξε χρυσή εποχή για το ανθρώπινο γένος και θρηνωδίες συναντιούνται σε κείμενα κάθε εποχής και κάθε τόπου. Αν θέλουμε να βρούμε αντικειμενικούς όρους, πρέπει να βρούμε αντικειμενικές αξίες. Στα σχηματικά και περιορισμένα όρια ενός δοκιμίου δεν μπορεί φυσικά να αναπτυχθεί μια θεωρία. Μπορεί όμως να αποσαφηνιστεί το χρέος των πνευματικών ανθρώπων. Η μαγεία του λόγου και η γονιμότητα της σκέψης, δυνάμεις της φύσης και του πνεύματος συνάμα, με την αίγλη που αποκτούν, μπορούν να γίνουν ισχυρότατες κοινωνικές δυνάμεις. Ο διανοούμενος με το κύρος που καλώς ή κακώς του αποδίδεται, μπορεί να μην είναι πια ο ιερέας της κοσμικής νεωτερικής κοινωνίας, όπως ελέχθη, αλλά δεν παύει να έχει δυνατότητες ειδικής επιρροής.

«Λόγοι σοφών ως τα βούκεντρα και ως ήλοι πεφυτευμένοι». Αν τα λόγια του Εκκλησιαστή μοιάζουν ξεπερασμένα οριστικά και η Ιστορία δείχνει πως αγνοεί οδοδείκτες- οράματα που παράμερα, μισοθαμμένα στη σκόνη των καιρών, μένουν αφημένα στη φθορά του χρόνου για να σημαδεύουν προς ιδανικές κατευθύνσεις προς τις οποίες δεν βαδίσαμε ποτέ, η Ιστορία δεν παύει να είναι χρονικό όχι μόνο της αποτυχίας του ανθρώπου αλλά και της δυνατότητάς του να συλλαμβάνει το αγαθό και να επιχειρεί την πραγμάτωσή του. Αυτός ο τραγικός αγώνας αποτελεί τη δικαίωση της ύπαρξης του ανθρώπου. Αν οι ιδέες από μόνες τους δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων και για την υλοποίησή τους χρειάζονται άνθρωποι που να θέτουν σε λειτουργία μια πρακτική δύναμη, δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο αλλά και τίποτα χειρότερο από την πνευματική δύναμη που τίθεται στην υπηρεσία μιας υλικής δύναμης. Γι’ αυτό και η ευθύνη των διανοουμένων σήμερα είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Το πνεύμα λειτουργεί ως πνεύμα μόνον ως έλεγχος και κριτική της ύλης. Μη ξεχνάμε πως αν μια ιδεολογία μπορεί να είναι πολιτισμός ως θεωρία, μπορεί να γίνει και βαρβαρότητα ως εφαρμογή, ως Ιστορία.

Το ύψος της ιστορικής ώρας επιβάλλει καθήκοντα, επαναξιολόγηση όλων των αξιών, μεταστοιχείωση όλων των στοιχείων. Καθώς περνούμε από την παγωνιά του μηδενισμού που προφήτευσε ο Νίτσε, αρνούμαστε πως αυτή ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη όλων των αξιών μας, η πηγή και συνάμα η έσχατη λογική κατάληξη των ιδανικών μας. Η ρεαλιστική ερμηνεία του κόσμου, η σύλληψη του πνεύματος της εποχής μας και της ιστορικής ώρας στην οποία ζούμε και στην οποία οφείλουμε να δράσουμε, είναι το πρώτο καθήκον. Η διάσωση του ιστορικώς έγκυρου το δεύτερο. Να αντισταθούμε στην παρακμή όχι διολισθαίνοντας στον μηδενισμό ή στον ολοκληρωτισμό αλλά με τη συνείδηση του τραγικού και του ωραίου. Η ισορροπία των δύο αυτών στοιχείων γέννησε κάποτε στον τόπο μας θαύματα. Γιατί αυτές είναι οι ρίζες του Είναι και της εξαίσιας εμπλοκής αλλά και της οδυνηρής διαμάχης αυτού του Είναι με τον κόσμο που μας περιβάλλει και μας διατυπώνει.

Κανένα πνεύμα δεν μπορεί να καυχηθεί ότι κατέχει ικανοποιητική γνώση του μέλλοντος. Να προβλέπεις, ακόμη και ως απόπειρα, είναι επώδυνο. Το μέλλον μπορεί δικαίως να ανήκει στο φόβο, κανείς όμως δεν μπορεί να μας στερήσει την ελπίδα. Όπου δεν φτάνει η ακρίβεια της επιστήμης και η λεπτή εκτίμηση της κρίσης και της λογικής, η πίστη και η διαίσθηση μπορούν να διαβλέψουν απειλές και ευκαιρίες. Χάρισμα μεγάλο να παρακολουθεί κανείς ψύχραιμα τα γεγονότα και τις βαθιές αλλαγές του καιρού του. Αυτό το πλούσιο θέαμα, άλλοτε όμορφο και άλλοτε σκληρό, καθώς γεννά είτε το ρίγος της απόλαυσης είτε τον ενθουσιασμό της περιέργειας, κάνει αισθητή την ατομική αδυναμία του ανθρώπου να δράσει χωρίς αξιόπιστο πνευματικό όραμα.

Τι απαιτείται γι’ αυτό το όραμα; Πρώτα- πρώτα μια τίμια, βαθιά ενδοσκόπηση του εαυτού μας. Να παραδεχθούμε την αλήθεια του. Με αυτή τη σκευή ν’ αντικρίσουμε το αδιέξοδο της οικονομικής ανάπτυξης και της υψηλής τεχνολογίας που οδήγησε στην κραυγαλέα αντίφαση ακραίας ευημερίας από τη μια και απόλυτης πενίας σε μεγάλο τμήμα της γης. Μια ηθικά αδέσμευτη πολιτική και μια πολιτικά δεσμευμένη διανόηση, μας έφεραν ως εδώ. Όσοι έχουμε την τύχη της ελληνικής ταυτότητας, έχουμε σήμερα ένα αναλυτικό προνόμιο. Ξέρουμε πως τέτοιες κρίσεις γνωρίσαμε και άλλες φορές στην ιστορία μας. Δεν είναι πρώτη φορά που οι Έλληνες μάχονται για να διασώσουν τη γλώσσα, την παιδεία και κυρίως την πολιτική τους ελευθερία. Το τέλος του αρχαίου κόσμου και το τέλος της βυζαντινής αυτοκρατορίας μπορούν να μας διδάξουν πολλά. Αν αποτύχαμε ως σήμερα να εξηγήσουμε την πραγματικότητα και να αναλάβουμε σωτήριες πρωτοβουλίες, είναι γιατί οι διανοούμενοί μας στάθηκαν ανάξιοι του ιστορικού καιρού.

Ζήσαμε δυο αιώνες μεστούς από λαμπρά επιτεύγματα και τρομερές δοκιμασίες για την εθνική μας ζωή. Κι όμως δεν μπορέσαμε να πλάσουμε συνειδητή νεοελληνική διανοούμενη τάξη που θα υπερέβαινε το διχασμό συντήρησης και εκσυγχρονισμού. Αν ο λαός μας άγεται και φέρεται πνευματικά αδιαπαιδαγώγητος, κοινωνικά αδιαμόρφωτος και πολιτικά ανώριμος μεταξύ των δύο άκρων, ενός άγονου συντηρητισμού και ενός διαλυτικού προοδευτισμού, η ευθύνη είναι των διανοουμένων. Αν η κρίση μας δεν οξύνθηκε, η μνήμη δεν εμπεδώθηκε, η πράξη δεν εξευγενίστηκε, αν μια παντελής έλλειψη σοβαρότητας μας οδηγεί να θαυμάζουμε την κούφια ρητορεία και όχι τη σιωπηλή πράξη, η ευθύνη είναι και πάλι των διανοουμένων. Και όχι μόνο όσων πάσχουν από τη μάστιγα της ξενομανίας αλλά και αυτών με την καλοπροαίρετη εμμονή είτε στο αρχαίο είτε στο βυζαντινό πνεύμα.

Είναι καιρός ο νεοελληνικός πολιτισμός να ωριμάσει. Για να γίνει αυτό όμως απαιτείται η εμφάνιση ενός νέου τύπου διανοούμενου που θα συνιστά τύπο παραδειγματικής προσωπικότητας, μαχητικότητας και ανιδιοτέλειας. Μαχητικότητας, μακριά από τις θρηνητικές εικασίες που ανακυκλώνουν την παρακμή. Και ανιδιοτέλειας, μακριά από εξαρτήσεις που καθιστούν τις παρεμβάσεις του αφερέγγυες. Διότι η πραγματική αντίθεση του κόσμου μας, είναι εν τέλει η αντίθεση μεταξύ χρυσού και πνεύματος. Μια θεωρία, μια επανάσταση στο όνομα της ανακατανομής του χρυσού δεν θα οδηγούσε παρά στη γέννηση μιας νέας ολιγαρχίας όπως η ιστορία έχει δείξει. Μπορούμε να εξοντώσουμε τον ισχυρό που κάνει κατάχρηση της ισχύος του. Ο χρυσός όμως θα διαφεύγει πάντα τον προσδιορισμό και την εξόντωση. Είναι απρόσωπος και πτητικός.

Αν η διανόηση θα κρίνει την έκβαση της μάχης μεταξύ χρυσού και πνεύματος, μεταξύ τοκογλυφίας και πολιτισμού, η μοίρα που μάς έταξε να ζήσουμε σε μια πατρίδα σε εποχή πνευματικής ερήμωσης, μας δίνει την ευκαιρία να επιλέξουμε ένα πεπρωμένο που θα δικαιώσει την ύπαρξή μας. Οι διανοούμενοι με ελληνική πνευματική ταυτότητα, οι διανοούμενοι δηλαδή που θα υπερασπίζονται την ελληνική πνευματική κληρονομιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε από το πνεύμα της τραγικότητας και της ομορφιάς, δεν θα επιτελούν με αυτή την επιλογή απλώς ένα εθνικό χρέος. Θα υπηρετούν αυτό που είναι η ανθρωπότητα στην πιο καθαρή μορφή της, στην ακέραια συνείδησή της. Η ζωή και το έργο αυτών των προσωπικοτήτων μπορεί σήμερα να καταστεί το αχνό μα τόσο εμψυχωτικό φως που θα δίνει κουράγιο στους οδοιπόρους της μακράς νύχτας. Οι άγρυπνες συνειδήσεις που πάντοτε ταξίδευαν στο ηθικό στερέωμα της Ιστορίας μας, δεν έλειψαν ποτέ. Αν αυτοί που όφειλαν να αγρυπνούν και να αποτελούν το νου και την καρδιά ενός λαού έχουν καταντήσει σήμερα νεκρές ψυχές, είναι αυτός ο ίδιος ο λαός που θα γεννήσει εκείνες τις μορφές που θα αναλάβουν ξανά να υπερασπιστούν την κληρονομιά του, τη διανόηση που δεν θα αγωνιά για την αυτοτελή της καταξίωση αλλά για τη διαφύλαξη του νοήματος, για την επικράτηση του πνεύματος που θα αποσοβήσει τη βύθιση της Ιστορίας στο μηδέν.

Αν σήμερα δοκιμάζονται η κοινωνική συνοχή αλλά και το αίσθημα ότι ανήκουμε όλοι σε μια κοινή πατρίδα και μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες πολιτισμού, το καίριο αίτημα δεν είναι να εφοδιάσουμε απλώς τον καθένα με εκείνα τα προσόντα  που θα του επιτρέψουν να τα βγάλει πέρα στη ζωή και να ανταποκρίνεται σταθερά στο ρόλο του ψηφοφόρου αλλά να νιώθουν όλοι ότι ζουν σε ένα κοινό χώρο, σ’ ένα δημόσιο χώρο. Και αυτός ο κοινός χώρος δεν εξασφαλίζεται με νόμους. Γίνεται βίωμα κι αποκτά βάθος μέσω δεδομένων πολιτιστικών, διανοητικών και αισθητηριακών. Μόνο έτσι ο πολίτης δεν θα ζει αποκλειστικά για το παρόν, μόνο έτσι δεν θα καταντήσει νομάς σ’ ένα άχρονο και άσκοπο πεπρωμένο.

Τούτο το δύσκολο καιρό που ζητούμε βοήθεια προστρέχοντας όπως έγραφε ο μεγάλος Αλεξανδρινός «στην τέχνη της Ποιήσεως που κάπως ξέρει από φάρμακα. Νάρκης του άλγους δοκιμές εν Φαντασία και Λόγω που κάμνουνε για λίγο να μη νοιώθεται η πληγή», ας στοχαστούμε πως έτσι αρχίζει κάθε νέο μεγάλο επίτευγμα. Εν φαντασία και λόγω. Στη φαντασία ανήκει το πρώτο βήμα, σ’ αυτή την τεράστια απολυτρωτική δύναμη του ανθρώπου. Η παρακμή έναν εχθρό έχει, τη φαντασία. Όταν φανταστούμε κάτι, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο κρίσιμο βήμα για να το πραγματοποιήσουμε κάποτε. Ας φανταστούμε λοιπόν την αλήθεια και πάλι. Αν με το έργο του Ντοστογιέφσκι και του Νίτσε αντικρίσαμε τα όρια του δυτικού πολιτισμού που σκότωσε το Θεό και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, κι αν με το έργο του Κάφκα νιώσαμε με τον πιο δραστικό τρόπο τον έσχατο παραλογισμό του ανθρώπου του 20ου αιώνα που μάταια πάσχισε να βρει στον κενό νοήματος κόσμο μια κάποια εξήγηση για να ζήσει έστω με αξιοπρέπεια, σήμερα, σε συνθήκες μεταφυσικού απορφανισμού πλέον, ο 21ος αιώνας ζητά έργα που θα ξαναγεννήσουν το ρίγος της αλήθειας. Της αλήθειας που είναι εμπειρία λυτρωτική και μεταμορφωτική. Σ’ αυτά τα έργα και σ’ αυτή την εμπειρία καλούμαστε.

* Ο Κώστας Χατζηαντωνίου είναι Συγγραφέας, βραβευμένος με βραβείο Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας.