Μεταπολίτευση: Ούτε Βούληση ούτε Παράσταση πια.

*του Κώστα Χατζηαντωνίου

Ο [γεννημένος σαν χθες] Άρθουρ Σόπεναουερ υποστήριζε ότι ο κόσμος μας οδηγείται από την αενάως ανικανοποίητη βούληση του ανθρώπου, φαινόμενο που αναπόφευκτα τού προξενεί πόνο και ανέχεια. Μόνη δυνατή λύτρωση σε ένα τέτοιο κόσμο είναι η αναδημιουργία του ως παράστασης.

Η τελευταία παράσταση, με τη δραματική διαπραγμάτευση που κατέληξε σε τετράμηνη εκεχειρία μεταξύ Ελλάδος- Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αποτέλεσε έκπληξη για όσους γνωρίζουν τη νεοελληνική ιστορία, αυτήν τη διαρκή αλυσίδα παραστάσεων που καταλήγουν στη διαιώνιση του οθωμανογενούς πελατειακού συστήματος και στο οποίο (μετά από ένα εύλογο διάστημα) νέες κοινωνικές σέχτες (με μορφή κομμάτων, μόλις φθαρούν τα προηγούμενα) έρχονται στην εξουσία για να καρπωθούν μερικά από τα πάγια ευεργετήματα που χαρίζει το ρωμέικο ντοβλέτι. 

Θα ήταν λοιπόν μια συνήθης διαδοχή αυτή που συνετελέσθη την 25η Ιανουαρίου αν η Μεταπολίτευση δεν είχε καλλιεργήσει έναν ορισμένο τύπο ανθρώπου, έρμαιο του πιο άγριου ατομικισμού. Η εξάλειψη του θέλειν και η απορρόφησή του σε ένα κόσμο ισότητας και καταναλωτικής ευδαιμονίας (η μόνη «παράσταση» της μεταπολίτευσης) δημιούργησε έναν τύπο, τον άνθρωπο της μεταπολίτευσης, που δεν μπορεί πλέον να αγωνιστεί για οτιδήποτε. Το Zeitgeist της μεταπολίτευσης, όπως εκφράζεται από το σύνθημα «να περνάμε καλά», μπορεί να ανατρέπει κυβερνήσεις και να κάνει σημαία τις συντάξεις, αδυνατεί ωστόσο να στηρίξει ανατάξεις. Δεν υπάρχει αληθινή βούληση ζωής πλέον και δεν υπάρχει κυρίως η πίστη που δημιουργεί παραστάσεις για να κάνει υποφερτό τον πόνο.Τώρα που το καρναβάλι τελείωσε, οι μάσκες πέφτουν κι αρχίζει η Σαρακοστή, η νέα ομάδα εξουσίας (εσχάτη εφεδρεία της μεταπολίτευσης) που με όπλα τα τρία βασικά (για να θυμηθούμε και πάλι τον Σόπεναουερ) ηθικά ελατήρια, τη συμπόνια, τη μοχθηρία και τον εγωισμό, ήλθε στην αρχή, σύντομα θα διαπιστώσει πόσο ανίσχυρη είναι. Και τότε ή θα «βγει» από τη μεταπολίτευση με ένα γενναίο ριζοσπαστικό πρόγραμμα ή θα ταφεί υπό τα ερείπιά της. Διότι η Ζωή δεν θα πάψει να γεννά την ανάγκη για Παραστάσεις που μπορούν να παρηγορούν τους ανθρώπους.