Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 6 Δεκεμβρίου 2014, η εκδήλωση της Ομάδας Πολιτών Ευτοπία με θέμα: «Θράκη: ιστορία, παρόν και μέλλον». Εισηγητές στην εκδήλωση ήταν οι Θεοφάνης Μαλκίδης (διδάκτωρ Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών), Αρθούρος Καραγκιοζίδης (πρόεδρος Ένωσης Παλλινοστούντων Ν. Έβρου) και Σεμπαϊδήν Καραχότζα (δημοσιογράφος), ενώ προλόγισε ο Τριαντάφυλλος Αλμπάνης (Αν. Πρύτανη Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στην κοινωνική, πολιτική και εθνική διάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Θράκη στο γεωπολιτικό περιβάλλον.
 |
| Από αριστερά προς δεξιά Λαγός Β. Μαλκίδης Θ. Αλμπάνης Τρ. Καραγκιοζίδης Αρ. , Καραχότζα Σ. Γκόντζος Γ |
Εκ μέρους της Ομάδας Πολιτών Ευτοπία, ο δημοσιογράφος Γιώργος Γκόντζος, ανέφερε τα παρακάτω:
Η Θράκη, στο Βορειανατολικό άκρο της χώρας μας, είναι τυχερή και άτυχη. Τυχερή, γιατί αρκετά συχνά τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω της. Άτυχη γιατί ,πολλές φορές, πολλοί από αυτούς που ασχολούνται μ’ αυτή, είτε αγνοούν τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικράτησαν και επικρατούν στην περιοχή, είτε παραβλέπουν την γεωπολιτική σημασία της, είτε προσαρμόζουν τις προσεγγίσεις τους σε προαποφασισμένες απόψεις που ενίοτε οριοθετούνται από αστείες έως επικίνδυνες.
Αυτό το θέμα, ιδιαίτερα σήμερα δεν μπορεί, παρά, να αντιμετωπίζεται «ενιαία». Δηλαδή να εξετάζεται ποιες οικονομικές ραγδαίες εξελίξεις τα τελευταία πέντε χρόνια π.χ. Ε.Ο.Ζ., βάζουν ή επιχειρούν να βάλουν, την σφραγίδα τους με αρνητικό τρόπο για την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων. Και ποιες κινήσεις, που ήταν σε εξέλιξη τα προηγούμενα χρόνια και κορυφώνονται αυτή την περίοδο, μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα αρνητικές εξελίξεις για την κυριαρχία της χώρας μας. Μια υπόμνηση καθοριστικών επιλογών του παρελθόντος μπορεί να εξηγήσει, ως ένα βαθμό, σημερινές καταστάσεις. Και μια αντίδραση στις πασιφανείς πλέον προκλήσεις είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε. Ήταν για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 (και ενώ οι δυο χώρες Ελλάδα και Τουρκία ήταν «συμμαχικές», στα πλαίσια του ΝΑΤΟ), που η τακτική του «εκτουρκισμού», της περιοχής ως «άμυνα» στον «από βορρά κίνδυνο» επέβαλε την απόφαση (της 28ης Ιανουαρίου 1954): «όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρου “Τούρκος –Τουρκικός”, αντί του τιούτου “μουσουλμάνος – μουσουλμανικός”».
Στο θέμα έβαλαν την σφραγίδα τους δυο λογικές και πρακτικές. Από τη μια η λογική της «εθνικοφροσύνης», ενός δηλαδή ακατέργαστου εθνικισμού,που κατέληγε να είναι «ΝΑΤΟ-σύνη» και από την άλλη η δράση του Τουρκικού Προξενείου που έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε επιτρεπτό όριο διπλωματικής δραστηριότητας και ηθικής πρακτικής.Θετικό είναι πως, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βήματα για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των μειονοτήτων. Απομένουν βέβαια να γίνουν και άλλα. Η μειονότητα σαφως δεν είναι ένα «ενιαίο τουρκικό πράγμα» σύμφωνα με υποψήφιο ευρωβουλευτή, αλλά είναι τρεις ομάδες: Τουρκογενείς, Πομάκοι, Ρομά, με διαφορετικά η κάθε μία, προβλήματα ένταξης.
Η απάντηση φυσικά στις όποιες άναρθρες κραυγές ομοϊδεατών στην Ελλάδα, των Γκρίζων Λύκων της Τουρκίας, δεν μπορεί να είναι η αφελής στην καλύτερη περίπτωση, στάση που υποτιμά συγκεκριμένες παρεμβάσεις σε βάρος τμημάτων της μουσουλμανικής μειονότητας και τις μεθοδεύσεις σε βάρος της εθνικής υπόστασης της περιοχής. Τόσο η μια όσο και η άλλη εκδοχή, αλληλοτροφοδοτούνται με ενδεχόμενα δυσάρεστα για το μέλλον της Θράκης.
Ιωάννινα, Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014
ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΚΑΙ Η ΘΡΑΚΗ
του
Τριαντάφυλλου Α.Δ. Αλμπάνη
Η ενσωμάτωση της Δ. Θράκης στον κορμό
στην ελληνική επικράτεια είναι αποτέλεσμα της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923. Η
στρατιωτική ήττα της Ελλάδας, το 1922, κατέληξε στην ανατροπή της Συνθήκης των
Σεβρών που για ένα διάστημα 2 χρόνων περίπου είχε καθιερώσει την ενσωμάτωση της
Δυτικής και Ανατολικής Θράκης (Νότια Θράκη) στην Ελλάδα. Η Θράκη ιστορικά
θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές μήτρες του Ελληνισμού με κέντρα τα Άβδηρα,
τη Μαρώνεια, την Αγχίαλο, τη Μεσήμβρια, την Αδριανούπολη, την Μάδυτο, την Ραιδεστό,
τη Συληβρία, την Φιλιπππούπολη και την Κωνσταντινούπολη. Η Θράκη σήμερα
διαιρείται σε τρία μέρη: την Ανατολική (Τουρκία) 34.615 τ.χ., τη Δυτική
(Ελλάδα) 8.580 τ.χ. και τη Βόρεια (Βουλγαρία) 35.900 τ.χ. (1)
Η Συνθήκη της Λωζάννης εκτός της
ρύθμισης των συνόρων καθιέρωνε και μία σειρά αρχών για τη ρύθμιση των
Ελληνοτουρκικών Σχέσεων (1,2):
- Την υποχρεωτική
ανταλλαγή πληθυσμών εκτός της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τένεδου/ Ροδόπης
και Ξάνθης. Η αποχώρηση των μουσουλμάνων ήταν προαιρετική.
- Για τους ελληνικούς
και μουσουλμανικούς πληθυσμούς που θα επέλεγαν την παραμονή τους αντίστοιχα, η
Συνθήκη εγγυόταν τα θρησκευτικά και εκπαιδευτικά δικαιώματα.
- Η Ίμβρος και η
Τένεδος θα είχαν ευρύτατη αυτοδιοίκηση των ελληνικών πληθυσμών.
- Την καθιέρωση έθνους
«καθαρότητας» για τις δύο χώρες.
Παράλληλα, με άλλες διεθνείς συνθήκες
(Νεϊγύ, Νοέμβριος 1919) πραγματοποιήθηκε ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και
Βουλγαρίας. Η αποχώρηση από τη Δ. Θράκη μεγάλου ποσοστού αλλογενών πληθυσμών
και η εγκατάσταση μεγάλου αριθμού Ελλήνων από Ανατ. Θράκη και Αν. Ρωμυλία
σταθεροποίησε τη δημογραφική σύνθεση της περιοχής. Μετά την ολοκλήρωση της
ανταλλαγής πληθυσμών παρέμειναν στην περιοχή 86.000 μουσουλμάνοι επί συνόλου
350.000 και στην Κωνσταντινούπολη παρέμειναν 300.000 έλληνες. Τα δεδομένα αυτά
έχουν σήμερα πλήρως ανατραπεί ιδιαίτερα στην Κωνσταντινούπολη.
Κατά το 2ο Παγκόσμιο
Πόλεμο, η Δ. Θράκη υφίσταται μία δεύτερη Βουλγαρική κατοχή με αποτέλεσμα τη φυγή
πολλών Ελλήνων προς Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Αμερική. Από τα μέσα του ΄50 μέχρι
τη δεκαετία του ΄70 έχουμε μία εδραίωση των κινδύνων από Βορρά και Ανατολάς.
Ο εξ ανατολών κίνδυνος είναι απόρροια
των νομοθετικών μέτρων της τουρκικής κυβέρνησης, των Κεμαλιστών για να
καταργήσουν τον πολυεθνικό χαρακτήρα της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας καθώς
και γεγονότων όπως:
-
Διοικητικά
και οικονομικά μέτρα κατά της ελληνικής κοινότητας
-
Γεγονότα
Κωνσταντινούπολης Σεπτέμβριος 1955
-
Κατάργηση
του αυτοδιοίκητου της Ίμβρου και Τενέδου
-
Κρίση
στην Κύπρο το 1960- διωγμοί Ελλήνων της Πόλης.
Σε όλα αυτά η Ελλάδα
δεν μπορούσε να αντιδράσει. Με τον τρόπο αυτό, ανατρέπεται σε πρώτο κύκλο
οριστικά και μονομερώς η αρχή αμοιβαιότητας, που προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάννης.
Ο δεύτερος κύκλος των
ελληνοτουρκικών σχέσεων αρχίζει το 1970, όταν η Τουρκία αρχίζει να
διαμορφώνει απέναντι στην Ελλάδα μια πολιτική διεκδικήσεων και να αμφισβητεί
ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Ενώ, παράλληλα παρεμβαίνει διαρκώς
στη Δ. Θράκη. Ακολουθεί μία πολιτική με σημαντικές επιπτώσεις στη Θράκη για τον
χριστιανικό και μουσουλμανικό πληθυσμό στις περιοχές και δημιουργεί ένα νέο
πλαίσιο σχέσεων και ισορροπιών. Την περίοδο αυτή γίνεται η απόβαση και η
στρατιωτική κατοχή της Κύπρου. Σημαντικό τμήμα του μουσουλμανικού πληθυσμού στη
Δ. Θράκη, που μέχρι τότε παρακολουθεί με σκεπτικισμό και απάθεια τις κινήσεις
του ετεροκαθοριζόμενου τμήματος της μειονοτικής ηγεσίας, παρουσιάζει δείγματα
συσπείρωσης, πειθόμενο από την εθνικιστική πολιτισμική προπαγάνδα (3).
Παράλληλα η Τουρκία
καλλιέργησε εντυπώσεις, θέτοντας ευθέως και δημοσίως θέμα προστασίας των
μειονοτικών δικαιωμάτων και αξιοποιεί την μειονότητα ως μοχλό πίεσης στην
εσωτερική πολιτική της Ελλάδας ενώ συνεχώς μεταφέρει και σε διεθνές επίπεδο την
ίδια επιχειρηματολογία, με στόχο να θεωρήσει τη Συνθήκη της Λωζάννης
ξεπερασμένη
Ο τρίτος κύκλος
στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αρχίζει μετά τις διεθνείς αλλαγές το 1989-90 και
την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Τουρκία προετοιμάζει τη διεθνή κοινή γνώμη
για την ιδέα του παντουρκισμού με την προσέγγιση των ισλαμικών κινημάτων.
Επιχειρεί να εμφανισθεί σε διεθνές επίπεδο ως τοπική υπερδύναμη και κινείται
στην οργάνωση του μουσουλμανικού τόξου στις χώρες των Βαλκανίων. Στις σχέσεις
με την Ελλάδα εμφανίζεται ως εγγυήτρια της μουσουλμανικής μειονότητας της Δ.
Θράκης, εκμεταλλευόμενη τη διεθνή συγκυρία και αστάθειες που εμφανίζονται.
Ωστόσο, η πολιτική της
εμπεριέχει βασικές αδυναμίες όπως την εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία (Κουρδικό)
τις εσωτερικές κοινωνικές ανισότητες και
την υποβόσκουσα εσωτερική διαμάχη μεταξύ Κεμαλιστών και του κυρίαρχου κόμματος AK PARTI.
Πίνακας 1. Η Σύνθεση μουσουλμανικού πληθυσμού στη
Δυτ. Θράκη (31% του συνόλου)(2).
|
|
Ξάνθη
|
Ροδόπη
|
Έβρος
|
|
Πομάκοι
|
63%
|
17%
|
17%
|
|
Τουρκογενείς
|
19%
|
71%
|
21%
|
|
Αθίγγανοι
|
17%
|
11%
|
12%
|
Πηγές
1.
Ν.
Σοϊλεντάκης, «Η Ιστορία του Θρακικού Ελληνισμού», Εκδόσεις «Πιτσίλος», Αθήνα
1996
2.
Ξ.
Ζολώτας, Α. Αγγελόπουλος, Ι. Πεσμαζόγλου, «Η ανάπτυξη της Θράκης –Προκλήσεις
και Προοπτικές», Έκδοση Ακαδημίας Αθηνών- Δημοσιεύματα του Κέντρου Έρευνας της
Ελληνικής Κοινωνίας, Τόμος 6,, Αθήνα 1995
3.
Π.
Χιδίρογλου, «Οι Έλληνες Πομάκοι και η σχέση τους με την Τουρκία», Εκδόσεις
«Ηρόδοτος», Αθήνα 1989
ΘΡΑΚΗ: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Του Θεοφάνη Μαλκίδη
Μέρος της ομιλίας στην εκδήλωση για τη Θράκη, που οργάνωσε η ομάδα
πολιτών των Ιωαννίνων “ΕΥΤΟΠΙΑ”
Οι (συνεχείς) πρωτοβουλίες της Τουρκίας για τη Θράκη ( κινήσεις
ψευτομουφτήδων και “συμβουλευτικών επιτροπών”, επενδύσεις, “φεστιβάλ”,
κ.ά ), οι επισκέψεις των Τούρκων, πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών
και άλλων παραγόντων- χαρακτηριστική η επίσκεψη στην παράνομη
“Τουρκική Ένωση Ξάνθης” την 3η Αυγούστου μίας επιτροπής 30 περίπου
νέων Τούρκων διπλωματών με επικεφαλής την Πρόεδρο της Διπλωματικής
Ακαδημίας του τουρκικού ΥΠΕΞ, Μπουρτζού Τσεβίκ, συνοδεία του τότε
Προξένου Οσμάν Ιλχάν Σενέρ και του “ψευδομουφτή” Αχμέτ Μέτε»- αλλά
κυρίως οι πρόσφατες εκλογές για το ευρωπαικό κοινοβούλιο, επιβεβαίωσαν
για ακόμη μία φορά την πολιτική της γειτονικής χώρας για την ελληνική
Θράκη. Μάλιστα αν αυτό συνδυαστεί και με το γεγονός ένας σημαντικός
κλάδος της παρακρατικής οργάνωσης της τουρκικής πολιτικής και
στρατιωτικής δομής «Εργκενεγκόν» είχε σαν στόχο τη Θράκη, τότε οι
παρακάτω επισημάνσεις αποκτούν πρακτικό και ουσιαστικό πλέον
περιεχόμενο.
1. Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η τουρκική πρακτική για την ελληνική
Θράκη έχει περάσει κάθε διπλωματική, πόσο μάλλον την “ηθική” οδό και
κινείται σε παρακρατικές και τρομοκρατικές λεωφόρους. Οι
δραστηριότητες του προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή, η οργάνωση
«Εργκενεγκόν» και οι μέχρι τώρα αποκαλύψεις για τη δραστηριότητά της,
έδωσαν την ευκαιρία σε όσους είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για τον
τουρκικό ρόλο στη Θράκη να κατανοήσουν και στην πράξη ότι οι δομές του
τουρκικού μηχανισμού, κράτος, στρατός, παρακράτος, λειτουργούν σε
πλήρη αρμονία και καθολική συνεργασία έχοντας σαν στόχους όχι μόνο
μέσα στην τουρκική επικράτεια, αλλά και εκτός.
Μάλιστα η Θράκη δεν αποτελεί έναν περιφερειακό στρατηγικό στόχο για το
κράτος-παρακράτος- τρομοκράτη, αλλά κεντρική επιλογή με διακριτές και
ουσιαστικές στοχεύσεις. Εναντίον προσώπων και κινήσεων που παλεύουν
για την ανάδειξη του τουρκικού επεκτατισμού και εθνικισμού στη Θράκη.
2. Η Τουρκία προσπαθεί εδώ και χρόνια να αμφισβητήσει την ύπαρξη και
άλλων συνιστωσών μέσα στους κόλπους των μουσουλμάνων, τόσο θρησκευτικά
όσο και εθνοτικά. Για αυτήν υπάρχουν μόνο σουνίτες και μόνο Τούρκοι,
υπάρχει μόνο “τουρκική μειονότητα”. Μάλιστα με ενέργειές της προσπαθεί
να επιβάλλει αυτήν την ρατσιστική και εθνικιστική πραγματικότητα. Τα
όργανά της είτε με τον έναν τρόπο (ψευδομουφτήδες) είτε με τον άλλο
(εκπαίδευση στην τουρκική γλώσσα, μετά την υπογραφή των
ελληνοτουρκικών μορφωτικών συμφώνων), πιέζουν για να υλοποιηθεί ο πιο
πάνω στόχος.
3. Η συνεχή υπονόμευση και αμφισβήτηση με κάθε μέσο της ελληνικής
κυριαρχίας στην ελληνική Θράκη, γιατί περί αυτού πρόκειται για όσους
δεν έχουν κατανοήσει το μέγεθος του ζητήματος, και αυτή η επισήμανση
γίνεται πλέον και με αποδείξεις, αποκτά υπερτουρκικό χαρακτήρα και
μορφή. Οι εντεινόμενες εσχάτως κινήσεις από την Αλβανία και τα Σκόπια
που μιλούν και πράττουν για μειονότητες που καταπιέζονται, περιουσίες
και ιθαγένειες που πρέπει να αποδοθούν, για προσφυγές σε διεθνή
δικαστήρια ακόμη και για γενοκτονίες, αποτελούν μέρος ενός γνωστού
σχεδίου που ήδη εξυφαίνεται εδώ και δεκαετίες στη Θράκη από την
Τουρκία.
4. Έχει επίσης μεγάλη σημασία να δούμε και το ζήτημα της συμμετοχής
του Κόμματος Ισότητας και Φιλίας (DEB) στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Το
Κόμμα το οποίο είχε ιδρύσει ο Αχμέτ Σαδίκ, αποφάσισε μετά την εντολή
που έλαβε από την Τουρκία να μετρήσει (;) δυνάμεις του. Το αποτέλεσμα,
42.500 ψήφοι, που δέν εἶναι διόλου ευκαταφρόνητο, ειδικά για μιά
προσπάθεια πού δέν είχε κανέναν χειροπιαστό στόχο: ούτε υπήρχε ποτέ
πιθανότητα νά εκλέξει ευρωβουλευτή, ούτε και πρόκριμα γιά εθνικές
εκλογές μπορεί να θεωρηθεί, αφού κι εκεί τό όριο του 3% για είσοδο
κόμματος στο ελληνικό κοινοβούλιο – στην Τουρκία είναι 10%- είναι
απαγορευτικό. Αναφερόμαστε συνεπώς μόνο γιά εθνικιστική πολιτική,
συσπείρωση δυνάμεων καί δημιουργία (διεθνών και εθνικών) εντυπώσεων.
5. Η νέα μορφή εθνικιστικής πολιτικής της Τουρκίας στη Θράκη είναι η
οικονομία. Με δεδομένη λοιπόν την κατάσταση στην Ελλάδα και ιδιαιτέρως
στην Θράκη, οι τουρκικές επενδύσεις και σχετικές οικονομικές
επενδύσεις αυξάνονται και εντείνονται. Μάλιστα σε ένα “γάμο” που
περιέχει Γερμανούς πολιτικούς, επιχειρηματίες και τραπεζίτες, αλλά και
τον Τούρκο πρόξενο (!) προωθείται η Ειδική Οικονομική Ζώνη, ως
αναπτυξιακή πρόταση. Το δυστύχημα είναι ότι στο γάμο αυτό, κουμπάροι
είναι από την ελληνική πλευρά.....
Το συμπέρασμα: Η Θράκη είναι ανάμεσα σε συμπληγάδες. Από τη μία η
αδιάφορη Ελλάδα που αγνοεί τη Θράκη και τα προβλήματά της και που έχει
μείνει με την πολύχρονη φλυαρία περί «ενσωμάτωσης» ή «ένταξης» της
μειονότητας στην ελλαδική κοινωνία, χωρίς να βλέπει τον επεκτατισμό
της Τουρκίας και την καταπίεση Ελλήνων πολιτών, χριστιανών και
μουσουλμάνων, Πομάκων, Τσιγγάνων και τουρκόφωνων. Από την άλλη πλευρά
δρα ανενόχλητα ένας πολυποίκιλος εθνικισμός που έχει οικονομικές,
θρησκευτικές, εκπαιδευτικές και δεκάδες άλλες παραμέτρους.
Η κατάσταση στη Θράκη δεν αποτελεί ούτε κυνήγι μαγισσών, ούτε
φαντασμάτων. Είναι μία πραγματικότητα την οποία όσοι την αντιληφθούν
μπορούν να κατανοήσουν το κυριότερο μέρος του προβλήματος, που δεν
είναι άλλο από τη δράση του τουρκικού κράτους, το οποίο επισήμως έχει
και δομή παρακράτους.
ΑΡΘΟΥΡΟΣ Α. ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΔΗΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ, 6/12/2014, ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Θέλω να ευχαριστήσω όλους που είναι σήμερα εδώ, για το ενδιαφέρον τους για τα τεκταινόμενα στην Θράκη. Μια Θράκη εις βάρος της οποίας έχουν γίνει πολλά εγκλήματα, που μεταξύ άλλων προκάλεσαν την μείωση του ελληνικού στοιχείου. Και μιλώ για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει δυστυχώς το ελληνικό κράτος, διότι η γείτονα χώρα απλά κάνει την δουλειά της, στα πλαίσια των συμφερόντων της. Το ερώτημα λοιπόν είναι, το τι κάνουμε εμείς.
Θα μιλήσω για ένα έγκλημα, που έχει διαπράξει το ελληνικό κράτος εις βάρος της Θράκης και, κατ' επέκταση, εις βάρος της χώρας και του έθνους. Χρησιμοποίησα την λέξη έθνος, η οποία είναι ίσως επικίνδυνη στις μέρες μας. Και αυτό επειδή όποιος σήμερα μιλά για το έθνος, την πατρίδα και τον πατριωτισμό, γίνεται στόχος και κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εθνικιστής, ρατσιστής και οτιδήποτε άλλο.
Φαίνεται ότι κάποιοι συγχέουν τις έννοιες, και το κάνουν σκόπιμα. Οι έννοιες αυτές έχουν οριστεί προ πολλού και οι ορισμοί είναι ξεκάθαροι. Ίσως τον καλύτερο ορισμό έχει δώσει ο Ντε Γκολ, ο οποίος είπε "πατριωτισμός σημαίνει αγαπώ το δικό μου, ενώ εθνικισμός απεχθάνομαι και μισώ κάθε τι ξένο". Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρη η διαφορά και την αντιλαμβάνονται, και ξέρουν και τους ορισμούς, για αυτό λέω ότι συγχέουν τις έννοιες σκόπιμα.
Πριν από 25 χρόνια, άρχισε η ιστορία της περιβόητης παλιννόστησης Ελλήνων που ζούσαν στις χώρες της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Το βάθος του χρόνου, πέρα από το γεγονός ότι κάποιοι από εμάς έχουν ασχοληθεί με το θέμα σχεδόν επαγγελματικά, επιτρέπει μια βαθιά και εμπεριστατωμένη ανάλυση των γεγονότων.
Αποφάσισε το κράτος να εγκαταστήσει κατά κύριο λόγο στην περιοχή της Θράκης Έλληνες από την πρώην Σοβιετική Ένωση, διαμορφώνοντας ένα σχετικό εθνικό πρόγραμμα υποδοχής και αποκατάστασης. Η ιδέα φαινόταν καλή. Με αυτόν τον τρόπο, το κράτος έδειχνε ότι σκόπευε να κάνει μια ένεση ελληνισμού στην περιοχή, προκειμένου να επιλύσει διάφορα προβλήματα εθνικής και δημογραφικής φύσεως αλλά και να αποτελέσουν αυτοί οι άνθρωποι μαζί με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες έναν μοχλό ανάπτυξης της περιοχής.
Κάθε πράγμα όμως κρίνεται εκ τους αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα που έχουμε σήμερα, είναι το εξής: αντί για 50-60 χιλιάδες ανθρώπους που ήταν η αρχική πρόβλεψη, σήμερα μετράμε με το ζόρι 15 χιλιάδες στους τρείς νομούς της Θράκης. Ένα αποτέλεσμα θλιβερό, που μαζί με άλλα στοιχεία τα οποία υπάρχουν πλέον, για αυτό λέω ότι βοηθά το βάθος του χρόνου, δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο πραγματικός σκοπός του όλου εγχειρήματος δεν ήταν αυτός που ανέφερα παραπάνω, αλλά απλά να φαγωθούν λεφτά. Διότι βλέπετε, για τους σκοπούς του προγράμματος εξασφαλίστηκαν μεγάλα κονδύλια και τα κονδύλια αυτά έπρεπε να φαγωθούν, όπως τελικά και έγινε.
Θα σταθώ σε τέσσερα σημεία, αυτού του εθνικού εγκλήματος, που εξηγούν και την εγκατάλειψη της περιοχής από τους παλιννοστούντες.
Πρώτα από όλα το πρόγραμμα προέβλεπε την πλήρη στεγαστική αποκατάσταση όσων ενταχθούν σε αυτό. Ήταν δέσμευση του κράτους να χτίσει ή να αγοράσει σπίτια, διαμερίσματα τα οποία με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με μια κλήρωση βάση κάποιων μορίων, θα δίνονταν στους δικαιούχους. Το πρόγραμμα αυτό υλοποιήθηκε σε βαθμό περίπου 10%. Το πώς υλοποιήθηκε είναι ίσως αντικείμενο μιας κοινωνιολογικής έρευνας. Ως επί το πλείστον η στέγαση απέκτησε την μορφή οικισμών γκέτο, με το μεγαλύτερο αυτό των Σαπών στον νομό Ροδόπης, όπου πάνω σε ένα βουνό χτίστηκαν περίπου 300 σπίτια, και μπήκαν εκεί οικογένειες. Σε ένα βουνό απόμακρο ακόμα και από τις Σάπες. Κατά τα άλλα, το πρόγραμμα προέβλεπε την κοινωνική ένταξη αυτών των ανθρώπων στην ελληνική πραγματικότητα. Οικισμοί γκέτο, που από την αρχή αποτέλεσαν πηγές κοινωνικών προβλημάτων, με αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου να έχουν αδειάσει σχεδόν ολοκληρωτικά.
Εν τω μεταξύ τα λεφτά ήδη είχαν φαγωθεί, και για τους υπόλοιπους το κράτος προχώρησε σε πρόγραμμα αυτό-στέγασης με χορηγούμενα, άτοκα στεγαστικά δάνεια. Το πώς υλοποιήθηκε αυτό το πρόγραμμα, με ποιές στρεβλώσεις αδικίες και προχειρότητα, αποτελεί και πάλι αντικείμενο έρευνας. Αλλά και αυτό το πρόγραμμα έως και σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί. Περίπου το 30% των οικογενειών ενταγμένων από την αρχή στο πρόγραμμα, έμειναν απέξω και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Θράκη αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, είτε σε μεγάλα αστικά κέντρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, είτε σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Το δεύτερο σημείο, ο δεύτερος πόλος του εγκλήματος, ήταν η επαγγελματική αποκατάσταση που προέβλεπε το εθνικό πρόγραμμα. Θέλω να το προσέξουμε αυτό, διότι πρέπει να καταλαβαίνουμε την σημασία των λέξεων. Όχι απλά κάποια απασχόληση, αλλά επαγγελματική αποκατάσταση. Διότι μη ξεχνάμε ότι είχαν έρθει πάρα πολλοί άνθρωποι με άρτιες σπουδές και με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε διάφορους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας. Η επαγγελματική τους αποκατάσταση έπρεπε να ξεκινήσει αν μη τι άλλο, από την αναγνώριση των πτυχίων τους. Ας σημειώσουμε ότι καμία κρατική μέριμνα δεν υπήρξε σχετικά με αυτό. Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να περάσουν όλον τον γραφειοκρατικό Γολγοθά της αναγνώρισης, όπως και οποιοσδήποτε που φέρνει στην χώρα αυτή ένα ξένο πτυχίο.
Ο τρόπος με τον οποίο αναγνωρίστηκαν τελικά τα πτυχία των παλιννοστούντων, ήταν όμως εγκληματικός. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το σχετικό δελτίο αναγνώρισης έγραφε: το πτυχίο αναγνωρίζεται ως ισότιμο με αυτά που απονέμουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά μη αντίστοιχο διότι σπουδές συγκεκριμένης ειδικότητας δεν παρέχονται στην Ελλάδα. Για παράδειγμα αν κάποιος έφερε πτυχίο μηχανολόγου μηχανικού με εξειδίκευση στα τρένα, το πτυχίο αυτό αναγνωρίζεται ως ισότιμο αλλά μη αντίστοιχο διότι τέτοια ειδικότητα δεν υπάρχει στην Ελλάδα.
Προφανώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι εις βάρος του κατόχου του πτυχίου, και αν απλά αποτελεί διαπίστωση και διατύπωση της υφιστάμενης πραγματικότητας τότε μικρό το κακό. Ελάτε όμως που η μη αντιστοιχία των πτυχίων των παλιννοστούντων αποτέλεσε αδιαπέραστο φράγμα στην επαγγελματική τους πορεία, διότι σε κάθε προκήρυξη είτε στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, για να μπορέσεις να κάνεις χρήση της δύναμης του πτυχίου σου, ένας ξεκάθαρος όρος ήταν το πτυχίο να είναι αναγνωρισμένο ως ισότιμο και αντίστοιχο. Έτσι αχρηστεύτηκαν ουσιαστικά τα πτυχία τόσων ανθρώπων που ήταν έτοιμοι να προσφέρουν, με αποτέλεσμα πολλοί εξ αυτών να εγκαταλείψουν την χώρα, για να μπορέσουν να ασκήσουν το επάγγελμά τους αλλού. Όσοι έμειναν αναλώθηκαν σε δουλειές της επιβίωσης για να μπορέσουν κάπως να συντηρήσουν τις οικογένειές τους.
Θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι δυσκολίες της ζωής και είναι πράγματι έτσι. Το ήξεραν και αυτοί οι άνθρωποι όταν ήρθαν στην χώρα. Ήξεραν ότι δεν θα περάσουν εύκολα, διότι οποιαδήποτε μετανάστευση ακόμα και αν είναι παλιννόστηση στηριζόμενη από ένα κρατικό πρόγραμμα, δεν είναι εύκολή υπόθεση. Ήξεραν λοιπόν ότι θα βρουν στον δρόμο τους πολλές δυσκολίες, αλλά επέλεξαν συνειδητά αυτόν τον δρόμο, διότι ήταν ο δρόμος προς την Ιθάκη τους. Και ήξεραν ότι δεν θα φτάσουν όλοι στην Ιθάκη, πολλοί θα χάνονταν μέσα στα κύματα. Αλλά κολυμπώντας στα νερά αυτά είχαν στο μυαλό του ένα πράγμα μόνο. Τα παιδιά τους. Και ήταν σίγουροι ότι αυτά τα παιδιά θα φτάσουν τελικά στην Ιθάκη. Για να ζήσουν αυτά τα παιδιά στην δική τους την χώρα και μέσα στο δικό τους το έθνος.
Ήταν έτοιμοι λοιπόν να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία. Ένα μόνο πράγμα δεν μπόρεσαν να αντέξουν, την υπονόμευση της εθνικής τους υπερηφάνειας. Οι άνθρωποι οι οποίοι τόσα χρόνια στην ξενιτιά, όχι μόνο διατήρησαν μέσα στην καρδιά και την ψυχή τους τον ελληνισμό, αλλά τον ανήγαγαν σε μια ύψιστη αξία, την οποία μετέδωσαν από γενιά σε γενιά και ανάγκασαν τους άλλους λαούς μέσα στους οποίους ζούσαν, να τους σέβονται για αυτή ακριβώς την ιδιότητά τους, ότι είναι Έλληνες, όταν βρέθηκαν τελικά στην ιστορική τους πατρίδα, ξαφνικά έγιναν ρωσοπόντιοι και αντιμετώπισαν απίθανο κοινωνικό ρατσισμό.
Τον ρατσισμό αυτό βέβαια, τον φύτεψε στην τοπική κοινωνία και πάλι το ίδιο το κράτος. Ούτε μια φορά δεν ακούστηκε από κανένα επίσημο στόμα το ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί οι άνθρωποι, πώς βρέθηκαν εδώ, με ποιόν σκοπό και στα πλαίσια ποιανού προγράμματος, και ποιος είναι εν πάση περιπτώσει ο πολιτισμός, οι γνώσεις και η μόρφωση που έφεραν μαζί τους. Αντιθέτως το κράτος προσπάθησε να δημιουργήσει και σε αυτούς αλλά και στην τοπική κοινωνία, την εντύπωση ότι και οι ίδιοι άλλα και η χώρα προέλευσής τους ήταν κατώτερης ποιότητας. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος συντηρούσε τον ρατσισμό. Άκουγαν πολλά και διάφορα, όπως για παράδειγμα ότι αυτοί που ήρθαν δεν είναι όλοι Έλληνες και πολλοί εξ αυτών είναι άσχετοι με τους σκοπούς του προγράμματος. Λες και έφταιγαν αυτοί οι άνθρωποι, οι Έλληνες που το προξενείο της Ελλάδας στην Μόσχα, για 500 δολάρια πωλούσε την ελληνική ιθαγένεια σε οποιονδήποτε.
Ο τέταρτος πόλος, που αν θέλετε από μόνος του ένα εθνικό έγκλημα, συντελέστηκε πριν από δυο μόλις χρόνια, βάζοντας έτσι το κερασάκι στην τούρτα. Με έναν νόμο του υπουργείου εργασίας, κόπηκαν οι συντάξεις, ένα πενιχρό επίδομα 340 ευρώ, σχεδόν σε όλους τους παλιννοστούντες υπερήλικες ανασφάλιστους. Ένας νόμος κομμένος και ραμμένος έτσι, που φωτογράφιζε ξεκάθαρα αυτήν την κοινωνική ομάδα. Και όταν μιλήσαμε για μια νέα γενοκτονία, οι "σωτήρες" μας και τα παπαγαλάκια τους το θεώρησαν βαριά κουβέντα και υπερβολή.
Η ελευθερία του λόγου, είναι να λες τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν σε ανθρώπους 70-75-80 ετών, με το έτσι θέλω κόβεται η μοναδική πηγή πενιχρού εισοδήματος, και με αυτόν τον τρόπο, με μαθηματική ακρίβεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι οδηγούνται σε εξαθλίωση, πείνα και θάνατο, απλά και μόνο επειδή ανήκουν στην συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, ας μας πουν τι είναι αυτό, αν όχι οικονομική, και πάνω από όλα ηθική γενοκτονία, με θύτη το ίδιο το δικό τους το κράτος.
Εκατοντάδες άνθρωποι, μαζί με τις οικογένειές τους μάζεψαν τις βαλίτσες του και πήραν τον δρόμο της επιστροφής, εγκαταλείποντας και πάλι την Θράκη.
Στάθηκα σε τέσσερα βασικά σημεία που πιστεύω ότι είναι αρκετά για να γίνει κατανοητό το έγκλημα. Το αποτέλεσμα που έχουμε μετά από 25 χρόνια, το ανέφερα ήδη και προφανώς το αποτέλεσμα αυτό, είναι βούτυρο στο ψωμί της γείτονας χώρας και του Προξενείου της στην Κομοτηνή. Δεν χρειάζεται να κάνουν αυτοί τίποτα, καθώς για όλα μερίμνησε το ελληνικό κράτος.
Θα με ρωτήσετε, ακούγοντας όλα αυτά, οι "σωτήρες" μας, θα αλλάξουν μυαλά; Όχι βέβαια, και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν θα αλλάξουν μυαλά και αν σωθεί αυτή η χώρα, θα σωθεί μόνο από τον λαό της. Συνεπώς τα δικά μας μυαλά ήρθε η ώρα να αλλάξουν, για να μπορέσουμε να σκεφτούμε τι θα κάνουμε αύριο. Για αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ χρήσιμες συναντήσεις και συζητήσεις σαν και την σημερινή, για την οργάνωση της οποίας θέλω να σας ευχαριστήσω.
Εισήγηση Σεμπαϊδίν Καραχότζα .
Αγαπητοί συμπατριώτες
Κυρίες και κύριε
Είναι παραπάνω κι από συγκινητικό που μέσα σε μια περίοδο τόσο δύσκολη για την πατρίδα μας και για το λαό της όπου ο καθένας μας δίνει τον δικό του αγώνα επιβίωσης, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν ξεχνούν τα εθνικά μας θέματα κι ένα από αυτά είναι ασφαλώς και η Θράκη μας, μια Θράκη η οποία πέρα από τα προβλήματα οικονομικής φύσεως που αντιμετωπίζει έχει και το μειονοτικό ζήτημα το οποίο πολλές φορές αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από διάφορους κύκλους εντός και εκτός χώρας. Μάλιστα όχι απλά τη θυμούνται τη Θράκη αλλά αναλαμβάνουν και πρωτοβουλίες για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων όπως η σημερινή προκειμένου να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά η φωνή των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης μας.
Δικός μου σκοπός είναι μέσα από τέτοιες εκδηλώσεις να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα αναφορικά με τη Θράκη και κυρίως να γίνει γνωστό παντού πως στη Θράκη δεν υπάρχει καμία εθνική μειονότητα. Η μειονότητα της Θράκης είναι μόνο θρησκευτική κι αποτελείται από τους Πομάκους, τους αθίγγανους και τους Τουρκογενείς. Μάλιστα αν κανείς διαβάσει αναλυτικά τη συνθήκη της Λοζάνης θα δει πως εκεί μέσα γίνεται λόγος για μειονότητες και όχι για μειονότητα ενώ η ίδια συνθήκη προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά πως στα σχολεία αυτών των μειονοτήτων της Θράκης θα πρέπει να διδάσκεται η μητρική γλώσσα των κατοίκων. Αργότερα όμως και συγκεκριμένα το 1968 Ελλάδα και Τουρκία υπέγραψαν ένα μορφωτικό πρωτόκολλο το οποίο είναι σε ισχύ ακόμα και σήμερα και ορίζει ως μητρική γλώσσα όλων των μουσουλμάνων της Θράκης την τουρκική.
Εδώ και δεκαετίες όμως η γειτονική μας Τουρκία προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να παρουσιάσει ή αν προτιμάτε να δημιουργήσει μια εθνική, δηλαδή τουρκική μειονότητα στη Θράκη και δυστυχώς έχει ήδη καταφέρει να εκτουρκίσει πολλούς μη Τούρκους μουσουλμάνους της Θράκης.
Ένας πολύ καλός και αποτελεσματικός τρόπος εκτουρκισμού αποτελεί ασφαλώς το χρήμα, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Ήδη μιλάμε για ένα τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής το οποίο έχει στη δούλεψη του εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες μουσουλμάνους της περιοχής. Μιλάμε για (εργαζόμενους) των οποίων η δουλεία είναι να εκτουρκίζουν τους μουσουλμάνους της Θράκης. Ένα παράδειγμα τέτοιων εργαζομένων αποτελούν οι ιμάμηδες και οι χοτζάδες στα τζαμιά των χωριών με μουσουλμάνους κατοίκους. Όπως θα ξέρετε το κάθε χωριό έχει το δικό του τζαμί και τον δικό του ιμάμη ο οποίος σε πληρώνεται από το τουρκικό προξενείο ενώ σε πολλές περιπτώσεις ζητάει χρήματα και από τους κατοίκους του χωριού.
Το ότι οι ιμάμηδες πληρώνονται από το προξενείο δεν το λέω εγώ αλλά οι ίδιοι οι ψευτομουφτήδες της περιοχής οι οποίοι στην προσπάθεια τους να δείξουν έμπρακτο ενδιαφέρον για τους μουσουλμάνους τους ενημέρωσαν πως δε χρειάζεται σε μια τόσο δύσκολη περίοδο να πληρώνουν τον ιμάμη του χωριού τους διότι αυτός πληρώνεται από την Τουρκία.
Μια άλλη εξίσου αποτελεσματική μέθοδος εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης αποτελεί η τρομοκρατία την οποία μάλιστα έχω ζήσει προσωπικά κι άρα μπορώ να μιλήσω με βάση την εμπειρία μου. Όταν το 2006 είχα ζητήσει από την ελληνική πολιτεία να προχωρήσει στην ίδρυση και λειτουργία ενός νηπιαγωγείου στον οικισμό Προσήλιο της Ξάνθης, κάτι που για τους χριστιανούς πολίτες αυτής της χώρας είναι αυτονόητο και δεδομένο αλλά όχι και για τους μουσουλμάνους, άρχισα να δέχομαι απειλητικά τηλεφωνήματα και πιο συγκεκριμένα απειλούσαν πως θα κάνουν κακό σε αγαπημένα μου πρόσωπα και μέλη της οικογένειας μου.
Όλα εκείνα τα απειλητικά τηλεφωνήματα τα κατέγραψα τότε και τα πήγα στον εισαγγελέα ζητώντας του να προβεί στις προβλεπόμενες από τη νομοθεσία κινήσεις ώστε να γίνει άρση του τηλεφωνικού απορρήτου και να μάθουμε ποιος ή ποιοι κρύβονται πίσω από τα τηλεφωνήματα αυτά. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως άκουσα τον κύριο εισαγγελέα να μου λέει πως δε μπορεί να παρέμβει η δικαιοσύνη αν δεν υπάρξουν γεγονότα. Ίσως θα έπρεπε να βρω πρώτα κανένα πτώμα στο σπίτι μου και μετά να παρέμβει η τυφλή κατά τα άλλα ελληνική δικαιοσύνη. Μπορεί βέβαια εγώ να μη σταμάτησα τον αγώνα μου παρά τη τρομοκρατία που δεχόμουν αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι εξ αυτών που τρομοκρατούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο υποκύπτουν και στο τέλος απλά δηλώνουν Τούρκοι.
Βέβαια πέρα από το χρήμα και την τρομοκρατία, το μεγάλο όπλο που χρησιμοποιεί η Άγκυρα για να εκτουρκίζει τους μουσουλμάνους της Θράκης είναι το κοινό μας θρήσκευμα και το λέω αυτό διότι το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού γίνεται μέσα στα τζαμιά. Εκεί όπως είπα υπάρχουν ιμάμηδες που τους πληρώνει το τουρκικό προξενείο κι άρα θέλοντας και μη θα πρέπει μέσα από τη θρησκεία να περάσουν και την πολιτική του. Για παράδειγμα επιτρέπουν να γίνονται πολιτικές ομιλίες μέσα στο τζαμί ή διαβάζουν δήθεν θρησκευτικά μηνύματα προερχόμενα από τους ψευτομουφτήδες τα οποία μόνο θρησκευτικά δεν είναι αλλά πολιτικά. Σας αναφέρω ενδεικτικά πως ανήμερα της μεγάλης μας θρησκευτικής γιορτής, το Μπαϊράμι, το κατά τα άλλα θρησκευτικό μήνυμα της ημέρας και μάλιστα όχι από τον νόμιμο μουφτή μας αλλά από τον ψευτομουφτή είχε αναφορές σε πολλά ονόματα πολιτικών, Ελλήνων και Τούρκων. Μια άλλη τέτοια περίπτωση ήταν το 2012 τότε που δυο μέρες πριν τις εκλογές μέσα στα τζαμιά της Θράκης μοίραζαν ψηφοδέλτια συγκεκριμένων υποψηφίων βουλευτών που ήταν οι εκλεκτοί του τουρκικού προξενείου.
Είναι εύκολο να πει κανείς πως φταίνε οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι που τα ανέχονται όλα αυτά αλλά εδώ υπάρχει μια πολύ σημαντική ιδιαιτερότητα. Από τη μια μιλάμε για ανθρώπους με πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο εξαιτίας των μειονοτικών σχολείων για τα οποία θα σας πω παρακάτω κι από την άλλη οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι είναι πολύ πιστοί στη θρησκεία τους κι αυτός ο συνδυασμός αμόρφωτου και παράλληλα πιστού ανθρώπου αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της Τουρκίας διότι όλοι ξέρετε πως μέσα από τη θρησκεία τον αμόρφωτο άνθρωπο τον κάνεις ότι θες και στο τέλος τον πας εκεί που εσύ θέλεις. Αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν σωστό σχολείο θα ήταν περισσότερο μορφωμένοι κι άρα κανένας ιμάμης και κανένας ψευτομουφτής δε θα μπορούσε να παίξει πολιτικά παιχνίδια στην πλάτη τους.
Φυσικά είναι παραπάνω κι από κατανοητό και απολύτως λογικό να προσπαθεί το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής να εξυπηρετήσει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο να συμφέροντα της χώρας του. Το θέμα είναι τι κάνει ή τι δεν κάνει η ελληνική πολιτεία η οποία μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα πως στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι απλός θεατής των δράσεων του προξενείου και στην χειρότερη τις βοηθάει κιόλας αυτές της δράσεις. Για ποιο λόγο το κάνει αυτό; Μα φυσικά για να μη χάσουν ορισμένοι επαγγελματίες πολιτικοί τις ψήφους που με άρτια οργανωμένους μηχανισμούς μπορεί και ελέγχει το τουρκικό προξενείο.
Όποιος τολμήσει να συγκρουστεί με το τουρκικό προξενείο θα γίνει αυτομάτως εχθρός του και κατά συνέπεια δε θα καταφέρει να εκλεγεί στις επόμενες εκλογές χωρίς τις ψήφους του προξενείου. Η καρέκλα πάνω από την πατρίδα δηλαδή με λίγα λόγια.
Παρόλα αυτά εμείς οι ίδιοι οι Πομάκοι της Θράκης, μόνοι μας και χωρίς καμία απολύτως στήριξη από την ελληνική πολιτεία παλεύουμε εδώ και χρόνια να διατηρήσουμε και να αναδείξουμε τόσο την άγραφη μέχρι και σήμερα γλώσσα μας όσο και την πολιτιστική μας ταυτότητα γενικότερα. Ήδη σε μεγάλο βαθμό τη γλώσσα την έχουμε καταγράψει και πλέον υπάρχει γραφή κι ανάγνωση της Πομάκικης γλώσσας χωρίς δυστυχώς αναγνώριση από την Ελλάδα. Επίσης έχουμε καταφέρει να καταγράψουμε και να διασώσουμε έτσι μεγάλο μέρος τα παράδοσης μας, παραδοσιακά τραγούδια, Πομάκικες συνταγές κι ότι άλλο περιλαμβάνει ο όρος πολιτιστική κληρονομία.
Εγώ ο ίδιος έχω γράψει δυο βιβλία με αντικείμενο την Πομάκικη γλώσσα ενώ επί χρόνια ήμουν συντάκτης και παρουσιαστής τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων στην πομάκικη γλώσσα με τεράστια αποδοχή από τους Πομάκους της Ξάνθης αλλά και της Ροδόπης. Ωστόσο όπως ανέφερα τον αγώνα αυτό τον δίνουμε εντελώς μόνοι αλλά είμαστε αποφασισμένοι να τον συνεχίσουμε. Δυστυχώς ενώ άλλες χώρες στηρίζουν ακόμα και την οικονομική τους ανάπτυξη πάνω στον πολιτισμό, οι ελληνικές κυβερνήσεις αφήνουν να χαθεί εντελώς ένα μεγάλο κομμάτι του θρακικού πολιτισμού και αναφέρομαι φυσικά στον πολιτισμό των Πομάκων.
Δυστυχώς μιλάμε για μια ελληνική πολιτεία η οποία λες και έχει κάτι μαζί μας, εδώ και χρόνια μας αρνείται κάτι το αυτονόητο, την ίδρυση ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στα Πομακοχώρια. Αυτή τη στιγμή για τους μουσουλμάνους της Θράκης υπάρχουν τα μειονοτικά σχολεία στα οποία ένα πομακόπουλο το οποίο μέχρι τα έξι του χρόνια μιλάει μόνο τη μητρική του γλώσσα, δηλαδή την Πομάκικη, καλείται ξαφνικά να μάθει τουλάχιστον τέσσερις ξένες γι’ αυτό γλώσσες. Την ελληνική την οποία ασφαλώς πρέπει να μάθει διότι είναι η επίσημη γλώσσα της πατρίδας του αλλά μέχρι εκείνη την ώρα του είναι άγνωστη, την αραβική λόγω των θρησκευτικών μας, την Αγγλική διότι την ορίζει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και την Τουρκική διότι έτσι αποφάσισαν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Το αποτέλεσμα φυσικά ελιναι το παιδί αυτό όταν τελειώσει το μειονοτικό δημοτικό σχολείο να ξέρει λίγο απ’ όλα και τίποτα καλά ενώ και στη συνέχεια στο γυμνάσιο και στο λύκειο αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Αξίζει μάλιστα να σας αναφέρω πως τα μειονοτικά σχολεία της Θράκης δε διδάσκεται η τουρκική γλώσσα μόνο ως γραφή κι ανάγνωση. Το 70% των μαθημάτων του δημοτικού γίνονται στην τουρκική και μόλις το 30% στην ελληνική κι όλα αυτά τη στιγμή που έχουν φαγωθεί δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για το πρόγραμμα των Δραγώνα Φραγκουδάκη με το οποίο υποτίθεται τα μουσουλμανόπαιδα της Θράκης διδάσκονται περισσότερο την ελληνική γλώσσα.
Εμείς ποτέ δε ζητήσαμε να καταργηθούν τα μειονοτικά μας σχολεία, απλά ζητάμε να λειτουργήσουν παράλληλα και ελληνόφωνα, όπως δηλαδή είναι τα σχολεία της υπόλοιπης Ελλάδας ώστε οι μουσουλμάνοι γονείς να έχουν το δικαίωμα της επιλογής. Ήδη τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες μουσουλμάνοι της Ξάνθης και της Ροδόπης παίρνουν τα παιδιά τους από το μειονοτικό σχολείο και τα στέλνουν στο ελληνόφωνο αλλά επειδή ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία υπάρχουν μόνο στην πόλη, οι γονείς αυτοί είναι αναγκασμένοι είτε να πηγαινοφέρνουν με δικά τους έξοδα το παιδί από τα χωριό στο σχολείο της πόλης είτε να μετακομίσουν οικογενειακά στην πόλη και στο ενοίκιο και μάλιστα εγώ ο ίδιος έχω επιλέξει εδώ και χρόνια τη δεύτερη λύση, να ζήσω δηλαδή στην πόλη για να έχουν τα παιδιά μου ένα σωστό σχολείο.
Αίτημα για ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία έχουμε κάνει πολλές φορές ως τώρα αλλά απάντηση ακόμα δεν πήραμε και προφανώς ούτε θα πάρουμε διότι ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στα πομακοχώρια δε θέλει το τουρκικό προξενείο και κατά συνέπεια δεν τα θέλουν κι αυτοί που έχουν ανάγκη τη στέρξει του προξενείου για να εκλεγούν στο οποιοδήποτε αξίωμα.
Το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης φίλες και φίλοι είναι τόσο περίπλοκο και τόσο μεγάλο που θα μπορούσα να σας μιλάω για μέρες χωρίς να καταφέρω να τα πω όλα. Προτιμώ όμως να σταματήσω εδώ ώστε να μη σας κουράσω με την ελπίδα πως έστω ορισμένοι από εσάς θα προβληματιστείτε με όλα αυτά που ακούσατε σήμερα. Εγώ το μόνο που θέλω να καταλάβετε είναι αυτό που σας είπα και στην αρχή, στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα και όχι τουρκική, στη Θράκη προφανώς υπάρχουν και Τούρκοι αλά αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι μουσουλμάνοι που ζούμε εκεί είμαστε Τούρκοι. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους κάποιοι.
Σας ευχαριστώ πολύ.
